duae novae ad numos (Vien. 1744); Annales compendiarii regum et rerum Syriae, numis veteribus illuslrati, deducti ab obitu Alexandri M. ad Cn. Pompeji in Syriam adventum (ib. 1744; ed. alt. ib. 1754, dzieło ważne do zrozum ienia historji ksiąg Machabejskich, chociaż w niektórych punktach poprawione przez późniejszych archeologów); De fontibuts hist. Syr. (ib. 1746; cf. Machabejskie księgi); Dubia de Minnisari aliorumque Armeniae regum numis et Arsacidarum (1754); Regum veterum numismata anecdota studio Franc. Ant. com. Khevenhüller (1752); Ad numismata regum veterum anecdota acccssio (1755); De familia Vaballathi numis illustrata (1762).
To ostatnie dzieło, traktujące o książętach Palmiry, wydał o. Khell i dodał przy niém bjografję F’a. Trzy pierwsze rozprawy przedrukowane zostały razem p. t. Quatuor tentamina in re numaria veteri, ed. alt. Vien. 1737; ib. 1752. Wiele innych traktatów numizmatycznych F’a ob. De Backer, Biblioth.
Froës (v. Frois) Ludwik, jezuita, sławny missjonarz, ur. 1528 roku w Beja, w Portugalji; r. 1548 udał się z o. Barzée do Indji, potém (1563) do Japonji, na chwilę przed rewolucją, która pozbawiła tronu króla Kubo-Sama, przychylnego chrześcjanizmowi, a wyniosła na jego miejsce stronnika bonzów. Nowy władca zaczął swe panowanie od prześladowania missjonarzy i katechumenów. Froë byłby się stał zaraz z początku ofiarą tego prześladowania, gdyby go sami wierni nie zniewolili do ukrycia się; do końca życia († 1597 r. w Nangasaki) pracował z niesłychaném powodzeniem na tej missji. Jego niektóre sprawozdania missyjne znajdują się przełożone na język łaciński ap. J. Hay (ob.), De reb. Japonic.; inne wylicza De Backer, Biblioth. I 1975.
Frohschammer Jakób, ur. 6 Stycz. 1821 r. w Illkofen pod Stadtamhof (Oberpfalz), uczył się teologji w Monachium; r. 1847 został księdzem, następnie dr. teologji, od 1850 do 55 r. miewał odczyty na fakultecie teologicznym w Monachium, 1855 professor filozofji, walczył pko materializmowi, bronił generacjanizmu (ob.) i tą obroną swoją wywołał krytyki teologów katolickich. F. dostawszy się za pracę swoją o generacjanizmie na indeks (1857), rozpoczął, jako professor filozofji, walkę pko kongregacji indeksu, powołując się na „wolność nauki“, nie poddał się powadze kościelnej i dla tego nareszcie został zasuspendowany (1863) od kapłaństwa. Cała filozofja F’a polega na wolnomyślnej, racjonalistowskiej teologji i zdradza nieznajomość poprzednich systematów filozoficznych, dowodzi tego dobrze jego Wstęp do filozofji (Einleit. in die Philosophie, 1858), jakim chciał filozofję zreformować, gdy tymczasem samo przeczytanie kantowskiej Krytyki czystego rozumu przekonałoby go, jak pokuszenie jego daremne. Odtąd F. coraz więcej zwracał się do racjonalizmu i w ogóle racjonalistowskie tłumaczenie chrystjanizmu uważa za czystą i najwyższą prawdę. Napisał: Beiträge zur Kirchengesch., Landsh. 1850; Von den Charismen, ib. 1850; Ueber die Differenz zwischen der kath. u. der pelagianischen Lehre von der Willensfreiheit, ib. 1850; Ueber den Ursprung der menschlichen Seele, Münch. 1854; Menschenseele u. Physiologie (przeciwko Vogt’owi) ib. 1855; Einleintung in die Philosophie u. Grundriss der Metaphysik, ib. 1858; Ueber die Aufgabe der Naturphilosophie u. ihr Verhältniss zur Naturwissenschaft mit Untersuchungen über Teologie, Materie u. Kraft, ib. 1861; Die hist.—politischen Blätter u. die Freiheit der Wissenschaft, ib. 1861; Ueber das Recht der neusren Philosophie
