a potém zarzucił, uważając je siebie niegodném. Następnie stara się z pism Bellarmina i Pallavicini’ego wykazać, że obadwa poczytywali Wulgatę za jedyny rzetelny tekst Biblji, grecki zaś i hebrajski za zepsute. Na dowodzenia F’a odpowiedzieli redaktorowie Mém. de Trevoux, 1753, Septemb. 2017.. 2186.. i Octobr. 2351..
Frey. 1. Franciszek Andrzej, ur. 1763 w Bambergu, r. 1787 został księdzem, r. 1795 professor prawa kanonicznego w Bambergu, r. 1801 syndyk wikarjatu biskupiego i notarjusz apostolski, 1803 professor prawa kanon. i historji kościelnej w liceum bambergskiém; um. 1820 r. w Bambergu. Napisał pomiędzy innemi: Von dem Rechte der Staatsgewalt über das Kirchengut, Bamb. 1805; Ueber das Eigenthum an den Stiftswohnungen der Kanoniker in Deutschland, ib. 1806; Allgemeines Religions-Kirchen — u. Kirchenstaatsrecht, ib. 1809; Kritischer Commentar über das Kirchenrecht, nach Michl, 1812, 3 t., kontynnowany przez Scheill’a, 1822—28, 4 cz.; Dziesięć pism polemicznych pko Wessenbergowi i Rottek’owi 1816—19. — 2. Jan Ludwik, ur. 1682 w Bazylei, teolog protestancki i orjentalista, był professorem w Bazylei; urn. 1759. Wydał: Excerpta nonnulla ex commentario inedito R. Aharonis ben Joseph, cum vers. lat., Amst. 1705; Suicera Thesaurus ecclesiaiticus, ib. 1728, 2 t.; Epistolae Clementis, Ignatii et Polycarpi, Basil. 1742.
Friderich Melchjor, jezuita, ur. w Landsberg 1654 r.; słynnemi były jego prelekcje z prawa kanonicznego na uniwersytetach w Dilingen i Ingolsztadzie. W tém ostatniém mieście um. 1709 r. Napisał: Emptio et venditio ad legem Dei et humanam formata (Dilingae 1700 in-4); Quaestiones canonicae de Decimis, quibus universum jus decimandi, quà ecclesiis, quà laicis competens et immunitas ab iisdem solrendis, ex jure tum communi, tum consuetudinario, tum etiam Bavariae statutis et concordatis explicatur. Unaque modus et ratio in causis decimarum judicialiter procedendi traditur (Ingolstad. 1709); Forum competens.. seu Tractatus canonico-civilis.. de foro in genere — de foro Ordinario,... extraordinario... ac demum de causis quae privativ ad forum vel seculare vel ecclesiasticum pertinent etc. (ib. t. r.).
Fridigern (Frytigern), książe Wizygotów za czasów cesarza Walensa, był wraz z tym cesarzem i Ulfilasem przyczyną zaprowadzenia arjanizmu pomiędzy Gotami. Początkowo pomiędzy Wizygotami była znana tylko katolicka nauka, a to od chrześcjan i kapłanów, których Goci, podczas swych wędrówek przez Grecję i Małą Azję z sobą uprowadzili w półowie III w. I rzeczywiście, nietylko Filostorg, ale i Atanazy w księdze swej o Wcieleniu Syna Bożego, napisanej przed soborem nicejskim, i Cyryl jerozolimski, Bazyli, Augustyn i inni wspominają już o katolickich Gotach. Cyryl jerozolimski np. zalicza między narody, które za jego czasów miały biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnice, naród Gotów i Sarmatów (Tillemont X p. 2 etc.); Sokrates (I 18; cf. Sozom. II 6) opowiada, że Sarmaci i Gotowie pobici przez cesarza Konstantyna przyjęli religję chrześcjańską, a wiadomą jest rzeczą, że biskup Gotów Teofil na soborze nicejskim 325 r. był obecnym i symbol nicejski podpisał. Do tej chwili historja nie przedstawia żadnej trudności, dopiero później, z wprowadzeniem arjanizmu pomiędzy Gotów, historja staje się zawikłańszą. W tym przedmiocie Sokrates opowiedziawszy, źe Ulfilas, który poprzednio, razem z Teofilem, wyznanie nicejskie przyjął, r. 360 był na soborze konstantynopolitańskim i tam arjański
