chylny Papieżowi Leonowi IX następca Egilberta, Nitger (1039—1502), który wyzionąwszy straszne bluźnierstwo przeciw Papieżowi, nagle w Rawennie umarł i przez obywateli do rzeki wrzucony został. Bp Ellenhard (1052—1078) trzymał się stanowczo strony Henryka IV; jego następca Meginward (1078—1098) chwiał się według okoliczności na obiedwie strony, a Henryk I (1098—1137), narzucony tylko djecezji przez cesarza Henryka, stał się powodem jeszcze większych zamieszek. Ale i w tych smutnych czasach nie zasnął twórczy duch Kościoła: w tym bowiem perjodzie powstała we Freisingu kollegjata św. Andrzeja i wielka liczba klasztorów. Nadto żyli w tym czasie: uczony kapłan Gunzo, professor klassycznej literatury w Ebersbergu, gdzie cokolwiek później (ok. 1085 r.) głośnym się stał opat Williram, jako autor wielu kazań i parafrazy na księgę Pieśni nad pieśniami; Aribo, scholastyk freisingski, który napisał księgę De musica i dedykował ją bpowi Ellenhardowi, a cokolwiek później Eberhard, zakonnik we Freisingu, autor dzieła De mensura fistularum etc. (cf. Gerbert, De musica sacra). Po tych nieszczęściach zesłał Bóg pociechę djecezji w biskupie Ottonie I Wielkim (1137—1158), który był synem ś. Leopolda margrabiego austrjackiego, w Paryżu pobierał nauki, a 1126—1127 r. był w klasztorze cysterskim w Morimund. Za jego rządów duchowieństwo katedry freisingskiej w pobożności, nauce i dobroczynności nie miało sobie równego w świecie, a Otto, chcąc podtrzymać tego ducha, ponieważ dotąd duchowieństwo miało wspólny refektarz i wspólne dormitorjum, przepisał mu nadto pewne ustawy, nie zobowiązując jednak nikogo ślubami, ani zakazując prywatnych własności. Wstawiał się Otto często do książąt za kościołami, wdowami, sierotami; umiał roztropnie załagodzić spór pomiędzy Papieżem Adrjanem IV a cesarzem Fryderykiem I; brał udział w drugiej wojnie krzyżowej od r. 1147—1149 i napisał wiele dzieł, które pod każdym względem do najlepszych swego czasu zaliczyć można. Napisał Kronikę w 8 księgach i opisał czyny cesarza Fryderyka I w dwóch księgach. Umarł w klasztorze swoim Morimund 1158 r. Zaufany uczeń i sekretarz Ottona, kanonik Radevicus, kontynuował dalej dzieło Ottona o cesarzu Fryderyku (cf. Otto von Freisingen etc. v. B. Huber, Münch. 1847; Otto v. Fr. etc. v. Th. Wiedemann, Freising 1848). Wówczas odznaczał się także nauką i pismami zakonnik i poeta Metellus w Tegernsee. Po Ottonie I nastąpił Albert I (1158—1184), który katedrę, spaloną razem z całém miastem 1159 r., na nowo odbudował, a w czasie odszczepieństwa, spowodowanego przez cesarza Fryderyka I, przeciw Papieżowi Aleksandrowi III, tak dyplomatyzował, że ani Papieża, ani cesarza nie obraził na siebie. Na zgromadzeniu książąt w Würzburgu 1165 r. wymówił się nieobecnością metropolity od złożenia przysięgi antypapieżowi. Następca Alberta, Otto II (1184—1220), jeden z najgodniejszych i najczynniejszych książąt Kościoła, odbudował, po powtórném spaleniu się, katedrę freisingską i podniósł swym przemysłem wartość dóbr biskupich. Popierał gorliwie klasztory, a ówczesny kanonik freisingski Sacrista Konrad, autor dzieła: „Freisingeńskie tradycje,“ wychwala szczerość, pokorę, miłosierdzie dla ubogich i stałość umysłu Ottona II. Bp Gerold (1220—1230), oskarżony od kapituły o rozpraszanie dóbr kościelnych (chciał nawet Freising dać w lenność bawarskiemu księciu Ludwikowi) i o życie niegodne biskupa, po przeprowadzeniu śledztwa, został pozbawiony godności. Również
