stołów, ogłosiwszy heretykiem i papieztwa pozbawionym, choć poprzednio byli przeciwnikami fraticellów, jednak takiém pko Papieżow i wystąpieniem zgadzali się z nimi co do głównej myśli. W bibljotekach rzymskich znajdują się niespoźytkowano dotąd akta do historji fraticellów Bibl. Vatic. 2 adv. hacreticos, qui fraterculi della opinione vocantur, 200 B. n. 1127; 5 contra haeret., qui fraterculi della opinione vocantur, processus 4012, 83 Bibl. Casanat. i Processus contra waldenses, fratricellos habiti in dioecesi taurinensi per duos inquisitores 1373—1388. D. III. 18. Cf. Cantù, Les heretiques d’ltalie, I 227—249. (Schrödl).
Frayssinous Djonizy, hrabia, ur. w Cuviéres, w Gaskonji, 1765 r. Młodego Djonizego, obdarzonego wielkiemi zdolnościami, przeznaczył ojciec do prawnictwa, ale wyższe powołanie pociągło go do służby Kościołowi. Ukończywszy seminarjum w Laon, wyświęcony został na kapłana 1789 r. Od tej chwili można żywot tego obrońcy wiary podzielić na trzy periody: w pierwszym przedstawia się gorliwym obrońcą religji; w drugim widzimy go jako biskupa, poświęcającego się służbie państwa i przewodnika publicznego wykształcenia; trzeci stanowi czas, w którym poświęcił się wychowaniu księcia Bordeaux. Rewolucja zapędziła go w góry Rouergue, gdzie dopomagał w pasterstwie dusz pewnemu proboszczowi, wspólnie ze swym przyjacielem ks. Boyer. Przybywszy do Paryża, 1801 rozpoczął konferencje w kościele karmelitów; wielki napływ słuchaczów zmusił go do przeniesienia się z do nimi kościoła ś. Sulpicjusza. R. 1809 konferencje te były przerwane, w skutek rozpoczętych przez Napoleona zatargów ze Stolicą Apost. F. był mianowany członkiem kommissji, mającej obmyślić środek przeprowadzenia zgody. Ponieważ wszystkie te plany były bezowocne, F. wyjechał do rodziny 1811 r., zkąd po kilku latach pracy naukowej wrócił do Paryża 1814, prowadził dalej swoje konferencje, które zakończył 1822 r. W 1817 r. chciano przedstawić go na biskupa w Nismes, ale wymówił się od tej godności. Następnie król mianował go swoim wielkim jałmużnikiem. Od tej chwili, mimo całej pokory, zmuszony był coraz wyższe zajmować stanowiska. R. 1822 został biskupem hermopolitańskim in part. infid., wielkim mistrzem uniwersytetu, parem Francji, członkiem akademji francuzkiej, ministrem spraw duchownych i publicznego nauczania. Upadek monarchji 1830 r. zasmucił go wprawdzie, ale nie był dla niego niespodzianym, a nie chcąc uznać Ludwika Filipa, udał się do Rzymu. Jeszcze r. 1820 chciał go Papież Pius VII ozdobić purpurą kardynalską, ale z pokory wyprosił się od tej godności. Z Rzymu powrócił znowu do Francji, zkąd go r. 1833 wywołało do Pragi wychowanie księcia Bordeaux, wnuka Karola X. Skoro się chlubnie wywiązał z tego obowiązku, wrócił do Francji powszechnie szanowany w 1838 r., i tu żył w cichej samotności. Umarł w Gaskonji, w St. Geniez, 12 Grudnia 1841 r., w uczuciach najżywszej pobożności. Napisał, oprócz mów pogrzebowych na zgon: księcia Kondeusza, (1818), kardynała Taleyrand de Perigord (1821) i Ludwika XVIII (1824), następne dzieła: Vrais principes de l’Église gallicane sur le gouverntment écclésiastique, la papauté etc., Paris 1818, 8 wyd. pomnożone 1826. A utor rozbiera tu kwestje podnoszone wówczas z powodu konkordatu. Défense du christianisme ou conférences sur la réligion, Paris 1825, 3 t.; 13 wyd. 1843. Dzieło to odznacza się siłą logiki. Wydane po śmierci autora Conférences et discours inédits, 1842. Cf. Henrion, Notice sur la vie de M. Fr., Pa-
