nizationem. Pius IX d. 2 Paźdz. 1872 r. dekret ten potwierdził. W r. 1678 ukończono w Saxeln kościół na cześć ś. M’a. Relikwje jego znajdują się jeszcze w Stanz, Lucernie, i Freiburgu. Żywot bł. M’a opisywali: Piotr Hugo, jezuita, ok. r. 1636, ap. Bolland. Acta SS. 22 Mar. III 398—439 (podaje fakta do kanonizacji służące); Albr. von Bonstetten (r. 1482), Leben d. sel. Nic. von der Flue, wyd. G. Morel w Geschichtsfreund. Mittheilungen d. hist. Vereins, Einsiedeln 1862 XVIII 18—35; R. Cysat, Vita et historia Nicolai de Rupe cum variis gestis, Constantiae 1597; Eichornius, Miraculosum Helvetiae sidus, ib. 1631, przywodzi 34 pisarzy, którzy o ś. M. pisali; więcej jeszcze dzieł przywodzi v. Sinner, Bibliogr. d. Schweitzergesch. Bern 1851 s. 32—36. Najobszerniejszy i na źródłach oparty żywot przez J. Ming'a: Der sel. Bruder Nicolaus von Flüe sein Leben u. Wirken, t. I—II Luzern 1861—63; t. III p. t. Der sel. Eremite Nic. v. F. der unmittelbare personliche Vermittler und Friedensstifter auf dem Tage des Stanserverkommnisses. Aus d. Quellen nachgewiesen von J. Ming. Luzern 1871, in-8.
Focjusz (Photius), patrjarcha kpolski. Najmłodszy syn cesarza Michała I, Nicetas, w cztérnastym roku swojego życia wstąpił do klasztoru i przyjął imię Ignacego. Nietylko samo urodzenie, lecz wysokie osobiste przymioty skłoniły cesarzowę Teodorę, iż wyniosła go na stolicę patrjarszą w Konstantynopolu. Duchowieństwo i lud z okrzykiem nieudanej radości powitali to wyniesienie. Urząd ten z wielką mądrością i godnością sprawował Ignacy przez lat jedenaście, znajdując zawsze pomoc i poparcie ze strony rejentki państwa Teodory. Nieszczęście jednak mieć chciało, iż cesarzowa zapóźno zdobyła się na odwagę, oddalając brata swego Bardasa, który z całą rozkoszą cyniczną psuł i demoralizował jej syna, młodego cesarza Michała, i że później tém grzeszniejszą okazała słabość, gdy, na żądanie młodego cesarza, powróciła na dawne stanowisko przewrotnego Bardasa, który wnet odebrał wszelką władzę i rządy swej siostrze, tak, że Teodora ujrzała się zniewoloną złożyć rejencję państwa i usunąć się od dworu do życia prywatnego (854). Od tej chwili Bardas stał się rzeczywistym rządcą cesarstwa, a dwór przytułkiem wszelkiego rodzaju zbrodni i występków. Łatwo można było przewidzieć, iż Ignacy nie będzie obojętnie patrzał na takie zepsucie dworu i że przyjść musi lada dzień do starcia między świątobliwym patrjarchą a przewrotnym rejentem. Na wstępie zaraz Ignacy nie chciał popierać planów Bardasa, aby gwałtem zniowolić Teodorę i jej córki do przyjęcia klasztornego welonu; widział się potom zmuszonym odmówić mu Kommunji św., jako jawnogrzesznikowi, który, oddaliwszy prawą swą małżonkę, zostawał w kazirodnych stosunkach ze swą pasierbicą. Bardas ze swej strony poprzysiągł zgubę patrjarsze. Oskarżył go o spisek, który sam uknuł, i bez żadnego śledztwa skazał na wygnanie na wyspę Terebinthus 23 Listopada 857 r. Pragnął Bardas, aby na tronie patrjarszym zasiadł człowiek, któryby szedł po jego woli, i wybrał w tym celu własnego pasierba, człowieka świeckiego Focjusza, który pełnił dotąd urząd przybocznego sekretarza cesarskiego i dowódcy jego gwardji, i był jednym z najuczeńszych greków, ale ambitnym i chytrym. F. zrazu udał głęboką pokorę i nie chciał przyjąć ofiarowanej godności; wkrótce jednak zdecydował się przyjąć z rąk Grzegorza, bpa Syrakuzy, w ciągu dni sześciu wszystkie święcenia kapłańskie, od mniejszych aż do biskupstwa. Gdy jednak biskupi wschodni nie
