I 388; o innych wyd. ob. Bähr, Gesch. d. röm. Lit. III Suppl. §. 41), pieśni po większej części religijne. Między innemi jest Querela de divitione imperii post mortem Ludovici Pii, elegja na skon ces. Ludwika Pobożnego (ap. Mabillon 1. c.; ap. Bouquet, Recueil des histor. VII 301), i Epistola seu Carmen ad Madoinum augustodunens. eppum, de injusta vexatione ecclesiae Lugdunensis (ap. Bouquet, Recueil VI 262). Oprócz tych 15 poematów, Martene i Durand (Anecdot. Thesaur. V 595) wydali 7 innych, z których jedne większe opiewają dzieje z Ewangelji (In Evangelium Matth.; Gesta Christi Dni; In Evang. Joan.; Oratio ad Christum Epigramma libri homiliarum totius anni), a dwa krótsze są p. t. Epistola ad Madoinum i Titulus in abside memoriae S. Justi. 9) Wreszcie F. znany jest jako autor Martyrologii (ap. Bolland. Acta SS. Mart. II 5...). Jest ono przerobieniem takiegoż dzieła Bedy (ob.), a niektórzy historycu przypisują Florusowi, opatowi z St-Trond (w Belgji), żyjącemu ok. r. 760; lecz zdanie to mniej ma za sobą prawdopodobieństwa (ob. Dusollier, D issert, ad Usuardi Martyrol., w Bolland. Jun. t. VI s. 13. we wst.). Jedyne całkowite wydanie dzieł F’a ap. Migne, Patrol, lat. t. 119. Ob. Bähr, op. c. §§. 174, 175; Hefele, Concil. §§. 434, 436, 450; Werner, Gesch. d. apol. Lit. t. II §. 380, 382. X. W. K.
Fludd (de Fluctibus) Robert, ur. 1574 w Milgato, w hrabstwie Kent. Służył wojskowo, następnie oddał się wyłącznie naukom, studjując filozofję, teologję, medycynę, nauki przyrodnicze, a szczególniej alchemję. Zwiedzał Francję, Niemcy, Włochy, zawierając wszędzie znajomość z najznakomitszymi uczonymi swego czasu. Gassendi, choć jego przeciwnik, zalicza go (Exercit. in Fluddan. philosoph. c. 2) do najuczeńszych ludzi swego czasu. Po powrocie do Anglji F. złożył egzamen w Oksfordzie na doktora medycyny i praktykował w Londynie, gdzie um. 7 Wrz. 1637 r. Pisma jego obejmują 3 t. in-f.; są zaś następne: Ulriusque cosmi metaphysica, physica atque tecbnica historia, Oppenbeim 1617; De supernaturali, naturali, praetérnalurali et contranaturali microcosmi historia, ib. 1619; Le naturae simia seu technica macrocosmi historia, Frncf. 1624; Veritatis proscenium, ib. 1621; Monochordon lyrae symphonicum, ib. 1622; Anatomiae theatrum, 1628; Medicina catholica, 1629; Integrum morborum mysterium, 1631; Philosophia sacra et vere Christiana, 1629; Sophiae cum moria certamen, 1629; Summum bonum, 1629 wyd. pod pseudonimem Joachima Frizius’a; Clavis philosophiae et alchymiae, 1633; Philosophia mosaica, 1638; — Pathologia daemoniaca, 1640; — Apologia compendiaria fraternitatem de Rosea Cruce suspicionis et infamiae maculis aspersam abluens, Leydae 1617; Tractatus apologeticus, 1617; Tract, theologiae philosophicaa, Oppenh. 1617. F. należy do kategorji filozofów kabalistycznych. Powołuje się on ustawicznie na Hermesa, na kabalistów, na Paracelsa etc., którzy byli ciągle w ustach ówczesnych teozofów. Wszystkie rzeczy, uczy on, były wiecznie w Bogu, nietylko idealnie, ale i w swej istotnej rzeczywistości, tylko że nierozróżnione jeszcze pomiędzy sobą. Owo nic, z jakiego Bóg świat stworzył, miało być jego własną istotą. W Bogu rozróżnia moc i mądrość: moc jest skupioném w sobie Bóstwem, mądrość zaś jest Bóstwem rozszerzoném, z siebie wychodzącém. Moc jest ciemnością, mądrość światłem. Na Bogu tedy gruntuje się przeciwieństwo światła i ciemności: ciemność okazuje się jako nie wola, światło zaś jako wola Boża. Te dwa przeciwieństwa są u F’a pierwiastkami stworzenia
