szy. Um. 16 Lut. 1710 r. Fenelon, dowiedziawszy sié o śmierci Fléchiera, wyrzekł: „Straciliśmy naszego mistrza!“ Chociaż jego kazania nie mają dla nas wielkiego znaczenia, wszakże jego mowy pogrzebowe pozostaną na zawsze wzorem; sam tylko Bossuet przewyższył go w tego rodzaju wymowie. Ks. Ducreux, kanonik z Auxerre, wydał jego wszystkie dzieła (Oeuvres completes) 1782 r. w 5 t. a 10 volum. in-8. Gonod, bibljotekarz w Clermont, ogłosił 1845 niewydane dotąd dzieło F’a: Mémoires sur les grands jours de Clermont. Protestanci niemieccy wydali 1749—1755 tłumaczenie mów F’a, dokonane przez księży Magnusa Schleier’a i Kolumbana Betz’a 1712 r., lecz bardzo je osłabili.
Flectamus genua (zginajmy kolana, klękajmy)! woła celebrans w liturgji rzymskiej niektórych dni w roku (np. w wielki piątek, w trzy środy i trzy soboty dni kwartałowych) po Oremus, przed jedną lub więcej modlitwą, i przyklęka potém na prawe kolano i pozostaje w tej pozycji dopoki służący nie powie: Levate (podnieście się). We Mszy uroczystej Flectamus genua śpiewa djakon, a Levate subdjakon; celebrans zaś, odśpiewawszy Oremus, pozostaje w postawie stojącej, gdy subdjakon i djakon na oba klękają kolana (tak wyraźnie mówią: Merati, Romsée i inni rubrycyści). Obrząd ten znajduje się już w najstarszych Sakramentarzach
kościoła rzymskiego.
Fleetowe małżeństwo, nazywa się w Anglji często zawierane od czasów reformacji małżeństwo pokątne, pobłogosławione przez osobę nie mającą do tego kwalifikacji, któremu wszakże prawo przyznawało ważność cywilną (małżeństwo cywilne). Łatwo tu poznać naśladowanie przykładu króla Henryka VIII. Że wszakże duchowne trybunały przeciwko temu nadużyciu powstawały i karać je mogły, przeto błogosławieństwo takich małżeństw odbywało się w miejscach nie dla każdego przystępnych, jak np. w kaplicach więziennych; zwały się zaś te małżeństwa fleetowe, od więzienia fleet (czyt. flit), gdzie były najczęstsze. Następnie błogosławieństwa te dawano w szynkach, które odznaczały się w tym celu szczególnemi na szyldach znakami (np. dwiema rękam i sobie podanemi i t. p.). R. 1753 wyszło prawo pko takim małżeństwom. W skutek tego wioska Graithney (Gretna) w Szkocji, dokąd nie sięga surowość praw aangielskiego, została miejscem zawierania takich małżeństw. Od 1764 dawaniem ślubów zajmował się tam niejaki Józef Paisley, szynkarz. Później funkcja ta przeszła na kowala Daniela Laing, którego dziedzice prowadzą dalej swój proceder od 1814 r. Liczbę corocznie zawieranych tam małżeństw podają na 60. Honorarjum płaci się odpowiednio do godności i bogactwa osób. Najniższa cena 15 gwineów. (Stalbaur).
Fleuriau d’Armenonville, Tomasz Karol, jezuita, żyjący w drugiej półowie XVII w., był prokuratorem missji wschodnich i z nadsyłanych przez missjonarzy listów redagował informacje o stanie Kościoła na Wschodzie: Estat présent de l’Arménie, tant pour le temporel que pour le spirituel, avec une description du pays et des moeurs (Paris 1693); Estat des missions de Grèce en l’an 1695 (ib. 1695; wyjątki ap. Carayon, Bibliogr. hist, de la comp. de J., Paris 1864 s. 235); Nouveaux mémoires des missions de la comp. de J. dans le Levant, Paris 1715—55, 9 v.
Fleury (czytaj Flöri), Floriacum, sławne opactwo z miastem tegoż nazwiska nad Loarą, niedaleko od Sulli, w djecezji orleańskiej, zna-
