F’a, wszechwładny podówczas minister, eunuch Chryzafjusz. Jednej i drugiej nieprzyjaźni skutków doznał F. z okazji herezji Eutychesa. Pomimo swego pojednawczego w tej sprawie postępowania na synodzie kpolskim (ob. wyżej str. 117 i 118), gdy nie mógł skłonić Eutychesa do odwołania swych błędów, potępił je. Teodozjusz, niezadowolony tym rzeczy obrotem, polecił na nowo rozpatrzeć całą sprawę. Na rozboju efezkim (ob.) r. 449 stawiono F’a jako winowajcę, którego niby niesłuszny wyrok pko Eutychesowi miał być rozpatrywany. Djoskur, patrjar. aleksandr., i jego stronnicy nie poprzestając na tém upokorzeniu, jeszcze w ciągu obrad F’wi różne przykrości wyrządzali, w końcu potępili i z bpstwa go złożyli. Gdy ten wyrok przemocą został przez Djoskura wyjednany, na rozkaz fanatycznego mnicha Barsumasa: „bijcie go na śmierć!“ rzucili się mnisi na F’a (Mansi, Concil. VII 68) i tak go zbili, że ten w kilka, czy kilkanaście dni potém, w skutek pobicia, umarł (449 r.). Prosper, Chronic. s. 304, ed. Baluz. Gdy rozbój efezki został uznanym za nieważny, nastąpiła i rehabilitacja F’a. Ciało jego r. 450 zostało uroczyście przeniesione do Kpola i pochowane w bazylice śśw. Apostołów (list cesarz. Pulcherji 22 List. 450 r. w Leonis M. ep. 77 ed. Baller.); sobór zaś chalcedoóski obsypał go wielkiemi pochwałami, jako bpa, który za wiarę śmierć ponósł (ap. Mansi VI 529). Z pism F’a mamy tylko 3 listy pko Eutychesowi: z tych 2 są w aktach wspomnianego soboru chalcedońskiego, 3-ci ap. Cotelier, Mon. eccl. gr. t. I. Cf. Hergenröther, Photius, I 58—63. X. W. K.
Flawjan antjocheński, św. (21 Lut. al. 26 Wrześ.), żył w owej smutnej dla Antjochji epoce IV w., gdy herezja arjańska przez 85 lat kościół antjocheński niepokoiła. Flawjan, poświęcający się od młodości służbie Kościoła, był wciągnięty w zamieszki religijne swego rodzinnego miasta. Oprócz arjanów, wiodły tam z sobą spór o stolicę biskupią jeszcze dwie partje katolickie, t. j. eustatjanie i melecjanie. Każda z tych partji rościła sobie prawo do stolicy dla swego elekta. W ważnej tej kwestji kto był prawym biskupem Antjochji, czy Melecjusz, prawnie obrany po śmierci Eustatjusza, wypędzonego przez arjanów, czy też Paulin, wybrany za poparciem Paulina, bpa z Calaris, a przewodniczący tym katolikom, którzy jak za życia Eustatjusza niezachwianie przy nim obstawali, tak i po śmierci jego od innych katolików miasta się wyłączyli. Flawjan przechylił się na stronę pierwszych i wkrótce został przywódcą swej partji. Znaczenie i wpływ Flawjana wzrastały z dniem każdym, tak, iż mu jeszcze, gdy był świeckim, powierzono w nieobecności Melecjusza kierownictwo całą tą partją. W skutek położonych w tej sprawie zasług, obrało go jego stronnictwo po śmierci Melecjusza, zmarłego w Konstantynopolu (381), biskupem antjocheńskim i na tej stolicy potwierdzonym został przez synod w Konstplu, złożony z biskupów wschodnich, pomimo żarliwego oporu Grzegorza nazjanzeńskiego, obstawającego za jednością kościelną. Im łatwiej, za radą Grzegorza, można było przywrócić w Antjochji jedność, bez obioru nowego biskupa, przez uznanie Paulina, tym zaciętszy powstał spór po wyborze Flawjana, bo nietylko eustatjanie opierali się gwałtownie temu wyborowi, ale i bpi egipscy i zachodni odrzucali go stanowczo, powołując się na umowę, między obiema partjami w Antjochji zawartą, według której po śmierci jednego z dwóch w spo-
