wieka jest zarazem historją każdego grzechu, jakiego kiedykolwiek człowiek się dopuszcza. Następstwem pierwszego grzechu była utrata cielesnej nieśmiertelności, szczęścia i pokoju. F. nie uważa w tém jednak nic nadzwyczajnego, ponieważ w naturalnym biegu rzeczy wszystko ulega ustawicznej zmianie; człowiek tedy nie mógł stanowić pod tym względem wyjątku. Dla tego przypuszcza F. dalej ciągłe wyradzanie się rodu ludzkiego, tak co do ciała, jak co do duszy. Co się tyczy idei mesjanicznej, F. podzielał pospolite swoich współczesnych przekonanie i ograniczał się do wypowiedzenia nadziei, że prawa i instytucje żydowskie przyjęte będą kiedyś przez wszystkie ludy i że tym sposobem utworzy się z czasem pewien rodzaj wszechświatowego państwa żydowskiego. Widzimy więc, że treść nauki F’a jest bogata w najróżnorodniejsze pojęcia: błędy i prawda pomieszane są tu razem. Nic więc dziwnego, że nauka ta wywierała później wpływ niemały; leżą w niej bowiem zarody, które w najróżnorodniejszych kierunkach dawały się rozwijać i rzeczywiście też tak były rozwijane. Z jednej strony służyły one herezjom pierwszych wieków, a z drugiej pożytkowali z nich Ojcowie św. Nieźle też do tego wpływu F’a mógł się przyczynić jego styl wykwintny i retoryczny. Niektóre u niego miejsca mogą współzawodniczyć z najpiękniejszemi pracami starożytnych klasyków. Niekiedy wszakże zapomina on wszelkiej miary, tak np. gdy na określenie nieczystości kładzie przeszło półtorasta epitetów naraz. Zły wpływ na egzegetów późniejszych wywarła jego metoda powszechnego allegoryzowania tekstu Pisma św. O Filonie pisało wielu, z tych celniejsze prace są: Groasmann, Quaestiones Philoncae, Lips. 1829. Czytelnik znajdzie tu gruntowne zestawienie filonowych wyrażeń o Słowie, z których bez wielkiego zachodu pokazuje się zupełna słuszność zdania Petawjusza (De theol. dogm. II 18 ed. Venet. 1757), potępiającego utożsamianie nauki F’a z nauką o Słowie św. Jana Ewangelisty. Gfrörer, Philo u. die alexandrinische Theosophie, Stuttg. 1831 2 t. Denzinger, De Philon. philosophia et schola Judaeor. Alexandr., Herbipol. 1840. Keferstein, Philo’s Lehre von den göttlichen Mittelwesen. Dähne, Geschichtliche Darstellug d. judisch-alexandrin. Religionsphilosophie, 1834, 2 v. Ferd. Delaunay, Philon d’Alexandrie, écrits historiques, influence, cultes et persecutions des Juifs dans le monde romain, Paris 1867. N.
Filon, biskup karpazyjski na wyspie Cyprze. Żywot św. Epifanjusza, napisany przez Polibjusza, bpa egipskiego (Vita S. Epiph. c. 49), zawiera następujące wiadomości o Filonie: siostra cesarza Arkadjusza i Honorjusza, będąc mocno chorą, wysłała na wyspę Cypr kilku znakomitych mężów, ażeby ci zaprosili do niej św. Epifanjusza, bpa Salaminy. W tej liczbie znajdował się djakon Filon. Epifanjusz, z natchnieuia Bożego, poświęcił go na biskupa dla miasta Karpazji na wyspie Cyprze. Jednocześnie powierzył mu administrację djecezji salamińskiej podczas swojej nieobności, udzieliwszy mu władzę wyświęcania, w razie potrzeby, kapłanów. Suidas (Gloss, h. v.) mówi, że Filon napisał Kommentarz na Pieśni nad pieśniami. To samo przed Suidasem mówi podróżnik Kosraas, dodając, że F. był prócz tego autorem Kommentarza o sześciu dniach stworzenia, i przytacza wyjątki z tych obu jego kommentarzy, które można znaleść u Gallandjusza (Bibl. PP. tom VIII). Ukazał się także pod imieniem Filona Kommentarz na Pieśni nad pieśniami, przetłumaczony na język łaciński przez
