dał się w Kartaginie oplątać w sieci manichejczyków, miał wiele wątpliwości co do ich nauki. Ci, których o rozwiązanie swoich wątpliwości prosił, odsyłali go do Faustusa, którego przybycia wyczekiwali. Gdy Faustus przybył, Agustyn postarał się zbliżyć do niego, ale oczekiwania jego zostały najzupełniej zawiedzione; przekonał się bowiem, że F. czytał tylko niektóre mowy Cycerona, trochę z Seneki, kilku poetów i to, co manichejczycy przed nim po łacinie napisali. Gdy Augustyn chciał z nim rozmawiać o gwiazdach, F. przyznał, że nic się na naukach przyrodniczych nie zna. Ten sam F. napisał później dzieło przeciwko prawdziwej wierze chrześcjańskiej; na żądanie swoich współbraci napisał Augustyn pko niemu Contra Faustum manichaeum lib. 33. Dzieło to, ukończone 400 r., przesłał Augustyn ś. Hieronimowi 404. Z dzieła tego o osobie Fausta dowiadujemy się, że żył wygodnie, że pieścił swoje ciało, że się miał za w cieloną mądrość, że przez krótki czas był wygnany na jakąś wyspę i t. p. (Gams). N.
Faustyn kapłan i Jowita djakon, śś. (15 Lutego), dwaj wysokiego rodu bracia, opowiadali odważnie Ewangelję w Brescia, za cesarza Adrjana, (gdy Apollonius, biskup tego miasta, skrył się przed prześladowaniem), przez co oburzyli na siebie pogan. Juljan, patrycjusz, kazał ich pojmać, a gdy nie chcieli wyrzec się Chrystusa, z rozkazu cesarza ścięto ich w Brescia około 121 r. (Acta Sanct. 15 Febr. t. II Febr.). Imiona tych męczenników znajdują się we wszystkich martyrologjach. Ciała ich spoczywają w Brescia, gdzie jest kościół, pod ich wezwaniem zbudowany 1152 r., i gdzie są uważani za patronów miasta. Usuard mniema, że Jowita (Jovia) była dziewczyna. J.
Fea Karol, ksiądz, ur. 1753 w Pigna pod Nizzą, uczył się w kolegjum rzymskiém, zajmował się adwokaturą, którą wszakże porzucił dla archeologji. Mianowany komisarzem starożytności i kustoszem bibljoteki pałacu Chigi’ch, odznaczył się gorliwością w swoich poszukiwaniach naukowych. Um. w Rzymie 1836 r. Oprócz oddzielnie wydanych dzieł archeologicznych, zostawił wiele rozpraw w Antologji rzymskiej i w Literackiej gazecie rzymskiej. Cf. Feller, Biogr. universelle.
Febure, albo Fevre Michał; pod tém nazwiskiem o. Justynian z Tours, kapucyn i missjonarz, który długo przebywał na wschodzie, wydał: Praecipuae objectiones mahumeticae legis sectatorum adversus catholicos, earumque solutiones, Rom. 1679, dzieło tłum. na język arabski, (Rzym 1680), i na ormjański, (ib. 1681); Specchio overo descrizione dello Turchia, Rom. 1674; F. sam przetłumaczył to dzieło na język franc. p. t. Etat présent de la Turquie, Paris 1675.
Fécam (Fécan, Féscan, po łacinie Fiscannum, Fiscamnum), opactwo i szkoła w djecezji Rouen, w pobliżu miasta Calais. R. 658 hrabia Wanning z Calais (Caletorum comes) założył w dolinie Fécan klasztor żeński, którego kościół poświęcił ś. Audoenus, bp. z Rouen, w obecności króla Klotarjusza III. Bogato uposażony klasztor zajęła bogobojna dziewica Childemarcha, jako ksieni, z 300 zakonnicami. R. 841 Normandy pod dowództwem Hastingsa zburzyli klasztor. W sto pięćdziesiąt lat później Ryszard I, ks. normandzki, zbudował tu kościół i obsadził go kanonikami, ale już syn jego Ryszard II wypędził rozprzężonych kanoników i zaprosił ś. Majolusa, opata z Clugny, aby mu tam posłał benedyktynów; a gdy ten święty mu odmówił, udał się do bł.
