Eucherio lugdun. Paris 1726), utrzymywał, że on nie był biskupem ljonskim, lecz jednej z djecezji wienneńskich. Wszakże biskupem ljońskim nazywa go współczesny autor żywotu ś. Konsorcji, panny, żyjącej w Prowancji w VI w., o której Mart. Rzymskie wspomina 22 Czerwca. Cf. Gallia Chr. ed. nova t. 4. p. 31. (Butler). J. — 3. E. Ljoński (Eucherius Lugdunensis) żył ok. r. 450. Zostawił opis męczeństwa Legji Tebańskiej, p. t. Historia Passionis S. Mauritii et Sociorum Agaunensium Martyrum Legionis Felicis Thebaeae, mylnie przypisywany pierwszemu Eucherjuszowi, bpowi Ljońskiemu, gdy nasz E. biskupem nie był. Opis ten ofiarował Salwiuszowi, czyli Sylwiuszowi, bpowi z Octodurum (Martignac), a otrzymał go od Izaaka, bisk. Genewy, który (według zdania E’a) dostał go od Teodora (v. Teodula), bisk. Octodurum. Ten ostatni r. 381 był na synodzie w Akwilei, a † ok. r. 391 i, opowiada E., mając sobie objawione miejsce, gdzie zwłoki śśw. męczenników spoczywały, wybudował tam bazylikę. Za E’a już tej bazyliki nie było, lecz w bliskości stał inny kościół. Według więc wszelkiego prawdopodobieństwa, Passio S. Mauritii etc. pochodzi z pierwszej półowy IV w., jeżeli nie wcześniej. Cf. Legja Tebańska. X. W. K.
Euchologium u łacinników znaczy książkę modlitw, czyli nabożeństwo dla wiernych na niedziele i święta, wyjęte z Brewjarza i Mszału; u samych zaś greków εὐχολόγιον nazywa się księga, zawierająca w sobie modlitwy, formy błogosławienia i ceremonje: jest to właściwie ich Mszał, Rytuał i Pontyfikał zarazem. Najdawniejsza edycja takowego dzieła po grecku i po łacinie jest Goara dom inikana, p. t. Euchologium, sive Rituale Graccorum, complectens ritus et ordines divinae liturgiae, officiorum, sacramentorum, consecrotionum, bencdictionum, funerum, orationum, cuilibet personae, statui vel tempori congruos, juxta usum orientalis Ecclesiae etc., Lutet. Paris 1647; Venet. 1730; ib. 1754 f. X. S. J.
Eudaemon-Joannes Andrzej, ur. na wyspie Kandji, z rodu Paleologów; za młodu przybywszy do Włoch, wstąpił do jezuitów r. 1581. Urban VIII mianował go rektorem założonego przez siebie kollegjum dla Greków i, jako teologa, dodał kardynałowi Barberini, gdy ten udawał się na legata do Francji. Po powrocie ztamtąd, E. † 1625 r. w Rzymie. W obronie Henryka Garnet (ob.) napisał: Ad actionem proditoriam Eduardi Coqui Apologia (Colon. 1610), przeciw Edwardowi Coke (Relation of the proceedings against H. Garnet, Lond. 1606) i Camden’owi, który relację Coke’a przełożył na łac. (Actio in H. Garnetum, Load. 1607); Responsio ad cap. IV primae exercitationis Isaaci Casauboni (Colon. 1615); Castigatio Apocalypsis Apocalypseos Thomas Brightmanni (ib. 1611). Prowadził też polemikę z kilku pisarzami: Confutatio Anticotoni (Mogunt. 1611; dowodzi, że jezuici nie uczyli królobójstwa); Epistola monitoria ad Joan. Barclaium (Colon. 1613; w obronie władzy papiezkiej); Defensio Annalium eccl. Caesaris Baronii adversus mendacia Isaaci Casauboni (ib. 1617); De Ante-Christo (Ingolstad 1609; przeciw Rob. Abbot Antichristi demonstratio adversus Pontificios, Lond. 1603); Parallelus Torti et Tortoris sive responsio ad Torturam Torti (ib. 1611; w obronie kard. Bellarmina); Admonitio ad lectores librorum M. Antonii de Dominis (ib. 1619); Epistola de relapsu, morte, poenaque M. A. de Dominis (Ingolstad 1627); Narratio de pio obitu Roberti Card. Bellarmini excerpta ex litteris Eudaemon Joannis (Diling. 1627) i in. ob. De Backer, Biblioth. X. W. K.
