najdłuższy miał miał 16, a noc wtedy 8 godzin. Takiej zaś długości nie może mieć dzień w Palestynie (33°—31° szerok. półn.), lecz w kraju, który leży między 44° a 45° szerokości północnej, pomiędzy któremi to stopniami leżą, wspomniane kraje. Że zaś tam mieszkali Żydzi, ślad mamy u Herodota, który nadmienia (Histor. l. II c. 107), że mieszkańcy Kolchidy i Iberji praktykowali obrzezanie. Księga Enocha nigdy nie miała w Kościele powagi kanonicznej. Tertulljan (De cultu foem. I 3) Wprawdzie broni jej autentyczności i mniema, że ją Noe w arce przechowywał, lub zaginioną po potopie przywrócił z pamięci; lecz wyraźnie świadczy, że ani chrześcjanie ani żydzi nie liczyli jej do kanonu ksiąg śś: Scio scripturam Enoch... non recipi a quibusdam, quia nec in armarium judaicum recipitur. Nie nadaje jej także powagi kanonicznej to, że cytowaną jest przez św. Judę Apostoła. Św. Hieronim (Comment. in Tit. 1, 12) mówi: „Putant quidam Apostolum reprehendendum, quod imprudenter lapsus sit, dum falsos doctores arguit, illorum versiculos comprobavit. Quibus breviter respondendum. In eo quod ait: Corrumpunt bonos mores colloquia mala (I Cor. 15, 33) et in illo Ipsius et genius sumus (Act. 17, 28), non statim totem Menandri comoediam, et Arati librum, praesenti loco (Tit. I, 12), non totum opus Callimachi, sive Epimenidis, quorum alter laudes Jovis canit, alter de oraculis scripsit, per unum versiculum comprobavit; sed Cretenses tantum mendaces vitio gentis increpavit, non ob illam opinionem qua sunt arguti a poëtis, sed ob ingentem mentiendi facilitatem de proprio eos gentis auctore confutans. Qui autem putant totum librum debere sequi eum, qui libri usus sit versiculo, videntur mihi et apocryphum Enochi, de quo Apostolus Judas in Epistola, sua testimonium posuit, inter Ecclessiae scripturas recipere.“ Św. Juda nazywa prorokiem autora księgi Enochowej, w podobném znaczeniu jak św. Paweł nazywa prorokiem pogańskiego poetę. X. W. K.
Eon, albo Eudo de Stella, szlachcic z Bretanji w XII w., należał do sekty katarów , a chcąc sam nowej sekty głową zostać, głosił, że jest sędzią żywych i umarłych, a na dowód prawdy swego twierdzenia wskazywał na swoje jakoby nazwisko Eon, wyrażone w formule modlitwy: per eum, qui venturus est judicare vivos et m ortuos. Zwolenników swoich podzielił na aniołów i apostołów, dając każdemu oddzielną nazwę, np. mądrości, sądu etc. Włóczył się po Francji, szczególniej w Bretanji i Gaskonji, żył rozpustnie, utrzymując się, wraz ze swymi uczniami, z rabunku kościołów i klasztorów, przyczém deklamował gorąco pko zepsuciu i bogactwu duchowieństwa. R. 1148 stawiony przed synodem w Reims, zebranym z powodu nauki Gilberta porretańskiego, skazany został na więzienie, w którém niedługo umarł. Synod uważał go za obłąkanego; do takiego zdania i tém dał powód, że nosił kij, w kształcie widelca u góry rozdzielony, na znak, że Bóg dał mu dwie części świata, a trzecią sobie zachował. Zwolennicy jego byli uporczywi: niektórzy z nich zostali spaleni. Cf. Duplessis d’Argentré, Collectio judiciorum de novis erroribus 1, 36. (Fehr)
Epafras, Epaphras, Ἐπαφρας, prawdopodobnie rodem z Kolossów (Colos. 4, 12), w témże mieście ogłaszał naukę Chrystusową (ib. 1, 7), później towarzyszył ś. Pawłowi do Rzymu, podczas pierwszej jego niewoli (Philem. 23). Ponieważ ś. Paweł w tymże czasie z Rzymu wysłał listy: do Kolossan, do Filemona i do Filipensów, i w 2ch pierwszych mówi
