szczęśliwie do domu, gdzie um. 17 Lipca 521 r. Wysoko ceniono go za życia, a po śmierci zaliczono do świętych. Pisma jego pierwszy raz wyszły 1569 r. w Bazylei, w edycji bardzo niepoprawnej. Lepsze edycje: Jakóba Schotta w Tournay 1610 i Jak. Sirmonda w Paryżu 1611 r.; znajdują, się w nich: wspomniana Apologja Symmacha; Panegiryk Teodoryka; Życie św. Epifanjusza, bpa Pawji; Życie św. Antoniego, zakonnika lerineńskiego; Eucharisticon de vita sua; 9 ksiąg Listów do różnych znakomitych osób swego czasu; 28 tak zwanych Dictiones, treści duchownej i świeckiej; poezje, hymny etc. i dwie benedykcje paschału. We wszystkich tych pismach panuje wprawdzie ulubiony wówczas styl wyszukany, pompatyczny, wszakże E. należy niezaprzeczenie do najlepszych pisarzy swego czasu, a nadto, pisma jego przekonywają o niepospolitej jego nauce i żywej miłości dla wiary i Kościoła. Szacowne są jego pisma i pod tym względem, że podają ciekawe wiadomości do historji swego czasu. (Schroedl). N.
Ennon, okolica obfitująca w wody z tej strony Jordanu (Jan 3, 23), z osadą tego nazwiska, w pobliżu Salemu, odległa ośm mil rzymskich na południe od Bethsan czyli Scytopolis. Tu chrzcił Jan, gdy opuścił okolice Betanji (Bethabara), gdzie poprzednio opowiadał chrzest pokuty (Jan 1, 28).
Enoch, hebr. Honoch, 70 Ἐνώχ, Vulg. Henoch, v. Enoch. 1. Syn Kaina, którego imieniem Kain nazwał wybudowane przez siebie miasto (Gen. 4, 17). Położenie tego miasta niewiadome, podobnie jak ziemi Nod (ob.). Huetius (De parad. c. 17) upatrywał je w mieście Suzjany Anuchta, o którém Ptolem. VI 3; Hasse zaś (Entdeckungen in d. altest. Erd-und Menschgesch. II 35) na Kaukazie, w owém miejscu, gdzie byli kiedyś Heniochici (Ptolem. V 9; Strabo XI 752; Plinius VI 10. 12). — 2. Syn Madjana, urodzonego z Abrahama i Cetury (Gen. 25, 4. I Par. 1, 33). — 3. Syn Rubena (ob.) i głowa rodziny Henochitów (Gen. 46, 9. Exod. 6 14. Num. 26, 5. I Par. 5, 3). — 4. najsławniejszy, jeden z patrjarchów przed-potopowych, siódmy z kolei (Judae v. 14), syn Jareda, ojciec Mathuzalaha (ob. tej Enc. III 308). Gen. 5, 23. 24 podaje o nim, że żył 365 lat, poczem „nie było go widać, bo go wziął Bóg.“ Egzegeci stawiają tu pytanie: Czy wzięty był z tej ziemi nadprzyrodzonym sposobem, lub umarł śmiercią naturalną? Z samego wyrażenia Gen. 5, 24 wziął go Bóg, jeszcze nie możnaby wnosić, żeby tu o fakcie nadprzyrodzonym była mowa, bo być wziętym, często się używa za umrzeć (Cf. III Reg. 19, 4. Job 32, 22. Eccli. 19, 3. Psal. 48, 16. 30, 14. 72, 24. Jon. 4, 3. i in.); lecz już to 1) tok mowy w Gen. l. c., już też 2) inne miejsca biblijne, w których o E. jest mowa, już wreszcie 3) jednostajna tradycja żydowska i chrześcjańska (najpierwszy tłumacz Biblji) wątpić nie pozwalają, że Mojżesz mówi nie o przyrodzonej śmierci E’a. Co do 1) Mojżesz o końcu E’a zupełnie inaczej się wyraża, aniżeli o śmierci innych patrjarchów. Gdy bowiem o innych patrjarchach, przed i po Enochu żyjących, jednostajnie powtarza: żył lat n. i umarł; o E. mówi odmiennie: „I chodził E. z Bogiem,“ i żył potém jak zrodził Mathusalę 300 lat... i stały się wszystkie dni Enochowe 365 lat. I chodził z Bogiem „i nie było go widać, bo go wziął Bóg.“ Widocznie przeto Mojżesz chce dać do zrozumienia, że E. zakończył doczesną swoją pielgrzymkę nie przyrodzoną śmiercią, jak inni patrjarchowie. Z tego powodu 2) w Starym Testam. wierzono, że E. nie umarł, lecz tylko był przeniesionym z tej ziemi. Wiarę
