z Pepinera z Landen roztropnie i energicznie zarządzał Austrazją, a następnie kierował wychowaniem syna Dagoberta, Zygberta III. Po śmierci Zygberta (656) C. powrócił do djecezji, z której wszakże znowu na dwór Childeryka II powołany został. Um. 12 List. 663; jego zwłoki pochowane w kościele św. Klemensa pod Kolonją. (Hefele). J. N.
Cunich Rajmund, jeden z lepszych poetów łacińskich XVIII w., ur. w Raguzie 14 Czerw. 1714, wstąpił do jezuitów 1734 r.; przez 43 lat wykładał retorykę, najprzód w szkołach jezuickich, a po zniesieniu zakonu w Collegium Romanum; był członkiem akademji de’ Arcadi, pod nazwiskiem Perelao Megaride. W elegjach wyrównywał Tibullowi, lubo mu brak prostoty tego ostatniego; celował w epigramatach. Um. w Rzymie 22 Listop. 1794. Kard. Zelada był jego szczególniejszym protektorem. Z ważniejszych jego prac wymienimy tylko Homeri Ilias versibus expressa, Romae 1776; inne ob. De Backer, Biblioth.
Cupani Franciszek, ur. 1657 w Myrti, w Sycylji, 1681 wstąpił do zakonu franciszkanów; uczył w Palermo, gdzie był dyrektorem ogrodu botanicznego księcia della Catolica (ztąd ogród ten nazywał się katolicki); um. 1710. Zostawił dzieła: Hortus catholicus, Neap. 1696, 2 supplem. 1696; Catalogus plantarum sicularum, Palermo 1692. Nad naturalną historją Sycylji pracował 21 lat; pracę tę jego pod swojém imieniem wydał uczeń jego Antoni Bonani, p. t. Panphytum siculum, Neap. 1715, ale oszustwo wydało się. Od C. otrzymał nazwę cupania gatunek roślin z familji sapindaceae (Juss.), 8 kl. 3 porz.
Cureton (czyt. Kiurtn) Wilhelm, ur. 1808 w Westbury, w Shropshire, uczył się (1826) w Oksfordzie, 1832 ordynowany na duchownego anglikańskiego, 1834 został podbibljotekarzem bibljoteki bodlejańskiej, 1837 wezwany do muzeum brytańskiego, otrzymał polecenie zkatalogowania arabskich książek i rękopismów. Gdy ukończył 1 tom tego katalogu (1846) i w znacznej części zebrał materjał do II tomu, został 1850 mianowany kanonikiem westminterskim i proboszczem przy kościele św. Małgorzaty, a wprzód jeszcze (1847) królowa mianowała go swoim kapelanem. Um. 17 Czerw. 1864, w skutek przypadku na kolei żelaznej. Imię jego głośne, jako wydawcy wielu dla historji ważnych rękopismów syryjskich, nabytych 1841 r. do muzeum brytańskiego z egipskiego klasztoru w Nitrji (pustynia). Do wydań tych (tekst syryjski) zaliczają się: 1) Corpus Ignatianum, a complete collection of the Ignatian epistles, Lond. 1849 (ob. św. Ignacy); co uzupełnił G. Mösinger: Supplementum Corporis Ignatiani a G. Curetono editi, Oeniponti 1872. 2) The festal letters of Athanasius (Lond. 1848), listy wielkanocne św. Atanazego, nader ważne do chronologji z owych czasów, z krytycznym wstępem wydawcy. 3) Trzecią część Historji kościelnej Jana bpa z Efezu: The third part of the ecclesiastical history of John bishop of Ephesus (Lond. 1853); na angiel. przełożył ztąd R. Payne Smith (ib. 1860), a na niemiec. J. M. Schönfelder (Die Kirchengesch. d. Johannes v. Ephes. Münch. 1862). 4) Spicilegium Syriacum, containing remains of Bardesan, Meliton, Ambrose and Mara (London 1855), szczątki pism Bardezanesa, Melitona etc. 5) Evangiles in syriac, Remains of a very ancient recension of the four gospels (Lond. 1858), fragmenty bardzo dawnej recenzji przekładu syryjskiego 4 Ewangelji, co na język grecki przełożył J. R. Crawfoot (Fragmenta evangelica, quae ex antiqua recensione versionis syriacae N, T. & Cure-
