ferents états (żywot św. Katarzyny szwedzkiej), Mons 1675; 6) L’année sainte (uwagi na cały rok), Liège 1683; 7) Le second Joseph (żywot Józefa Hermana, zak. norbertan.), ib. 1680; 8) L’ange conducteur dans la dévotion chrétienne (Anioł przewodnik w pobożności chrześć.), ib. 1681; 9) La maison de l’éternité (Dom wieczności; zbiór różnych prac ascetycznych i kaznodziejskich autora, między któremi są i niektóre poprzednie przedrukowane), Liège 1705—1710 7 tt. in 12, i w. in. Janseniści mieli ku niemu szczególniejszą niechęć za to, że dowodził publicznie tezy o nieomylności Papieża. Cf. De Backer, Biblioth.
Cornu Epistolae albo. też Cornu Evaugelji, znaczy stronę Epistoły albo Ewangelji, t. j. stronę lewą lub prawą ołtarza.
Coronelli Marek Wincenty, franciszkanin, rodem z Wenecji, kosmograf rzeczypospolitej Weneckiej w 1685, profesor jeografji 1689, prowincjał w Węgrzech, a 1702 jenerał zakonu. Kardynał d’Estrées użył go do roboty dwóch wielkich globusów dla Ludwika XIV; globusy te, mające 12 stóp średnicy, zyskały pochwały znawców i umieszczone zostały w bibljotece królewskiej. C. um. w Wenecji 1718 r., założywszy akademję kosmograficzną i wydawszy więcej niż 400 kart jeograficznych. Prócz tego napisał dosyć dzieł jeograficznych, między innemi: Roma antico-moderna, Venecia 1716 in f., z figurami; Regnorum provinciarum, civitatumque nomina latina et italica, ib. 1716 2 t. in. f; Bibliotheca universale sacro-profana, ib. 1791: miało być tego dzieła 40 lub 45 t. in. f., wydrukowano 28 t., ale w handlu księgarskim było tylko 7 t., reszta poszła na makulaturę; kompletne egzemplarze są osobliwością bibljograficzną; jest to dobra encyklopedja alfabetyczna (do wyrazu Coque). N.
Corpus catholicorum i evangelicorum. Ogólne sprawy Niemiec należały do jurysdykcji sejmów rzeszy, na których sporne punkta większością głosów rozstrzygano. Podobnie rzecz się miała ze sprawami, dotyczącemi się Kościoła. Kiedy wszakże w XVI wieku niektóre niemieckie stany, przyjąwszy naukę Lutra, ściślej między sobą się połączyły, cesarz i rzesza zmuszeni byli wchodzić z niemi w układy, jako z odrębną całością polityczną. Kiedy następnie pokojem religijnym 1555 przyznano zwolennikom wyznania augsburgskiego jednakie z katolikami prawa, a później art. V § 52 pokoju westfalskiego zastrzeżono, iż w rzeczach dotyczących się urządzeń kościelnych tylko stany tegoż samego wyznania mogą wydawać prawomocne uchwały (jus eundi in partes), wytworzyły się dwie samoistne korporacje: corpus catholicorum i corpus evangelicorum. Katolicy niechętnie przyjęli ten podział, gdyż Papież nie chciał uznać kompetencji takiego corpus catholicorum i sprawy odnoszące się do religji rozstrzygały się w Rzymie, albo na dworze cesarkim. Tylko w szczególnych wypadkach, dla większego pośpiechu, stany katolickie zbierały się w owe corpus, którego przewodniczącym bywał arcybiskup, elektor moguncki. Protestanckie stany zaś tworzyły stałą korporację, pod zwierzchnictwem (directorium) elektora saskiego (od r. 1653). Zadaniem corporis evangelicorum było rozstrzyganie spraw, odnoszących się do obrony interesów protestanckich, przeciwko duchowieństwu katolickiemu. Uchwały c. ev. mają znaczenie tylko jako historyczne świadectwa wzajemnego stosunku wyznań religijnych w cesarstwie Niemieckiém. Dokładnie traktuje ten przedmiot Henr. v. Bülow: Ueber die Geschichte und Verfassung des Corporis Evangelicorum, 1795. Decyzje c. e. znaleść można w Zbiorze
