Palliano, i pustoszył okolice Rzymu. Po zawarciu pokoju między Papieżem i Filipem II, królem neapolitańskim (1557), Marek Antoni został wyłączonym od amnestji; kwestja zaś zwrotu Palliano odroczona na czas dalszy. Ale ze śmiercią Pawła IV (18 Sierp. 1559), kiedy Rzymianie powstali przeciw Karaffom, Marek Antoni opanował Palliano i oświadczył, że jest gotów usprawiedliwić się ze swych czynów przed konklave, lub nowym Papieżem. Obrany Pius IV uskarżał się nań przed Filipem II, zostawił go jednak przy spokojném posiadaniu księstwa, zwłaszcza po fałszywém oskarżeniu go przez Jana Karaffę, jakoby czyhał na życie Papieża. Z czasem pozyskał sobie Marek Antoni tyle względów u Piusa IV, że syn jego Fabrycjusz otrzymał za żonę synowicę Papieża, a krewnę ś. Karola Boromeusza. Za Piusa V, jako dowódca wojsk papiezkich, przyczynił się Marek znakomicie do sławnej porażki Turków pod Lepanto (7 Pażdz. 1571 r.). Papież uroczyście wręczył mu był sztandar Kościoła w bazylice ś. Piotra i przyjął odeń przysięgę. Lud rzymski ze swej strony witał go trjumfalnie z powrotem do Rzymu i wyraził mu swoje uwielbienie przez usta Marka Antoniego Mureta. Mianowany wice królem neapolitańskim przez Filipa II, następnie powołany do Hiszpanji na dowódcę armady, um. 5 Sierp. 1585, zostawiwszy synowi Fabrycjuszowi księztwo Palliano i Marsi, równie jak urząd wielkiego konetabla neapolitańskiego. — 14. Kardynał Askanjusz, pobierał nauki w Alcala de Henares, następnie w Salamance. Przez długi czas posiadał opactwo ś. Zofji w Benewencie z łaski Piusa V; później, na przedstawienie Filipa II, Sykstus V kreował go kardynałem. Był nadto przeorem zakonu ś. Jana w Wenecji, opatem komendataryjnym Subiaco, archiprezbyterem u ś. Jana na Lateranie, członkiem kongregacji Indexu, kardynałem protektorem Flandrji i Neapolu. Popadł w niełaskę u Klemensa VIII, za surową ocenę dzieła Cezara Baronjusza, w którém ten historyk dowodził, że królowie hiszpańscy furtim et de insidiis przywłaszczyli sobie przywileje monarchji sycylijskiej (Judicium de iis quae Baronius de monarchia Siciliae scripsit, drukowane u Goldast’a Monarch. S. R. Imp. t. III). Udał się wtedy do Hiszpanji, gdzie zarządzał Aragonją, jako wice król, aż do śmierci tego Papieża. Przyjaciel i gorliwy opiekun uczonych, pisał wiele, mianowicie rozpraw i ód, i założył bogatą bibljotekę. Franciszkanin Laelius Ubaldini był jego szczególnym przyjacielem. Obok książęcej wystawności, miał poczucie i zamiłowanie życia duchowego. Zdrowia był nadzwyczaj wątłego. Poddał się z zadziwiającą odwagą operacji, podczas której nie dopuścił by go wiązano, mówiąc, że to niegodne Kolonny. Umarł 18 Maja 1608 w Rzymie; pochowany obok Marcina V. Z liczby jego synowców: Fabrycjusz Marek Antoni ożenił się z Ursyną Peretti, córką synowicy Papieża Sykstusa V. Filip, książę Palliano, Marsi i Tagliacozzo, zostawił 11 dzieci, z których było pięciu duchownych. Do tych należy: 15. Hieronim, ur. 25 Marca 1604, uczył stę w Alcala de Henares; w skutek małżeństwa jego siostry Anny z Tadeuszem Barberini, synowcem Urbana VIII, otrzymał kardynalski kapelusz 1627. Zarządzał wielu kościołami, jako kardynał djakon i kard. prezbyter, r. 1632 konsekrowany na arcybpa bolońskiego, po 12 latach gorliwej pracy zrzekł się tej djecezji, równocześnie z obiorem Papieża Innocentego X. R. 1661 objął po kardynale Antonim Barberini godność kardynała biskupa Frascati. Filip IV, król hiszpański, powierzył mu sprawę kanonizacji ś. Tomasza z Villanowa, za Aleksandra VII, oraz odbycie podróży ze swą córką Mał-
