Włoszech. Um. w Rzymie r. 1380. Razem z Agapitem kreował Papież jego brata Stefana kardynałem djakonem tyt. św. Eustachjusza. Stefan był poprzednio proboszczem w Saint-Omer, w djecezji Terouanne, i nuncjuszem apost. w Genui, za panowania Grzegorza XI. Występował gorliwie przeciw antypapieżowi Klemensowi VII, a w obronie prawego Papieża Urbana VI, dla którego z równém był poświęceniem jak Sciarra dla cerza. Stefan został senatorem Rzymu i utrzymywał się przy tej godności aż do czasu, kiedy Cola di Rienzo został ogłoszony trybunem rzymskim (19 Maja 1347). Patrzył na zgon swych 6 synów, zanim sam przeniósł się do wieczności w sędziwym wieku, r. 1379. W liczbie 6 jego synów, 5 było duchownych; najsławniejszymi byli: Jan, kreowany przez Jana XXII r. 1327 kardynałem djakonem tyt. św. Angeli, żarliwy obrońca sprawy papiezkiej przeciwko Ludwikowi bawarskiemu, przyjaciel Petrarki i w ogóle uczonych, um. w Awenjonie 1373; Agapet, archidjakon w Lombez kapelan Klemensa VI, bp Luni i Sarzano, um. r. 1344; po nim biskupstwo objął jego brat Jordan, poprzednio archidjakon w Toul; Jakób, bp w Lombez, przyjaciel Petrarki. Ze Stefanem (X), wnukiem Stefana (VIII), rozpoczyna się dotąd żyjąca gałąź rodu Colonna Sciarra Barberini. Duch opozycji przeciw Papieżowi, panujący w całej rodzinie Kolonnów, widocznym był w potomkach Stefana (VIII): jeden z nich, Mikołaj, syn Stefana (XI), przebrawszy się na wzór tak zwanych pielgrzymów białych, którzy w owym czasie byli plagą Włoch, usiłował niespodzianym napadem opanować kapitol. Później, łącznie ze swym bratem Janem, został wyklęty za nowe zaburzenia, jakie wzniecał we Włoszech na korzyść Władysława neapolitańskiego i Antoniego Tornacelli, rządcy zamku św. Anioła; a jego krewni, również stronnicy króla neapolit., doznali krwawej porażki od Pawła Orsiniego, 18 Czerw. 1407, za papieztwa Grzegorza XII. Inny potomek Stefana (VIII), jenerał Stefan, wyćwiczony w sztuce wojennej pod chorągwią swego kuzyna Prospera Kolonny, służył w wojsku Karola V, następnie, r. 1526, w chwili kiedy wszyscy Kolonowie byli przeciwni Papieżowi, oddał się na usługi Klemensa VII; później zapisał się w poczet wojowników francuzkich. Z Francji Paweł III powołał go na dowódcę oddziałów, które miały zdobyć Camerino. W końcu był feldmarszałkiem Karola V. Um. w Pizie 1548. — Potomkiem Ottona (XVII), drugiego brata Jakóba Kolonny (ob. 4), w prostej linji był 7. Otton, od r. 1405 kardynał djakon tytułu s. Gregorii in Velabro, wybrany na Papieża pod imieniem Marcina V (ob.). Starszy jego brat Jordan († 16 Sierpnia 1422 bez potomka płci męzkiej) otrzymał odeń 1419, sposobem donacji, Salerno i Amalfi; drugiemu bratu, Wawrzyńcowi, dostało się hrabstwo Alba. Synowie Wawrzyńca: Antoni książę Salernu, po zgonie Jordana zaślubiony z Joanną Ruffo († 1471); Prosper, kardynał djakon tyt. s. Gregorii in Velabro od r. 1426, archipresbyter bazyliki lateraneńskiej za papieztwa Mikołaja V, Kaliksta III i Piusa II, czynny i pełen poświęcenia dla Kościoła († w Rzymie 1463); wreszcie Edward hrabia Celano, protoplasta domu Palliano († 1481 jako książę Marsi i Amalfi), zostali oskarżonymi przed Eugenjuszem IV o zagrabienie summ zgromadzonych na cele kościelne za papieztwa Marcina V, poprzednika Eugenjusza IV, które to zaskarżenie, jak również przeniewiercze, postępowanie ich krewnego Stefana (IX) pobudziło ich do napadu na Rzym, w celu opanowania tego miasta. Stefan (IX) mając zlecone sobie przez Papieża tajemne przytrzymanie Ottona
