rzy za czasów królewskich oddawali cześć gwiazdom. Cf. Neander, Allgem. Geseh. der christ. Religion uad Kirche, t. II cz. 8; J. A. Schmidt, Historia coelicolarum, 1704. (Fritz). A. Br.
Cohen Augustyn Hermann, syn bogatego bankiera żydowskiego, ur. 10 List. 1821 w Hamburgu. Obdarzony wielkim talentem muzycznym, w 12 roku życia dawał koncert publiczny na fortepianie. R. 1834 udał się do Paryża z matką, gdzie się kształcił pod Lisztem i został ulubieńcem salonów paryzkich. Odbył podróż artystyczną po Europie, zbierał i marnował wielkie sumy pieniędzy na życie, wszystkim namiętnościom oddane. Uproszony przez księcia Neya (w Maju 1847), aby przewodniczył w kościele St. Valere chórowi amatorów, w czasie błogosławieństwa poczuł żywe bardzo, niewypowiedziane poruszenie w duszy. C. czuł odrazę do księży, poszedł wszelako do jednego kapłana, aby z nim porozmawiać o stanie swojej duszy. W Ems d. 8 Sierp. t. r. łaska dokonała jego nawrócenia. „W czasie podniesienia (pisze sam w liście do Ratisbona) św. Hostji, poczułem naraz cisnące się do moich oczu potoki łez. Ciężar nieprawości moich przygniatał duszę i począłem moją spowiedź przed Bogiem.“ Wróciwszy do Paryża, 28 Sierp, przyjął chrzest; d. 16 Lipca 1849 udał się do Agen, do karmelitów ścisłej obserwancji, prosząc o przyjęcie do zakonu. W nowicjacie w Brausey oczekiwał na dyspensę rzymską, której mu wszelako pierwotnie, ze względu pewno na jego poprzednie życie, odmówiono, a którą otrzymał dopiero później na wstawienie się jenerała zakonu. R. 1851 wyświęcony na kapłana, okazał się wielkim kaznodzieją: owocem żarliwej jego wymowy były liczne nawrócenia, pomiędzy innemi Bauera, żyda malarza z Wiednia (późniejszego kapelana cesarskiego w Paryżu). Założył klasztor w Bagneres i w Londynie, gdzie był przełożonym, dopóki go cierpienie oczów nie zmusiło do powrotu do połudn. Francji. W Listop. 1870 przybył, wraz z dominikaninem Mathieu de Comte, do Berlina, prosząc o pozwolenie opatrywania duchowych potrzeb jeńców francuzkich w Spandau. Tam zaraził się ospą czarną i umarł 20 Stycznia 1871 roku. N.
Coleti (Coletus). 1. Jakób, jezuita, ur. w Wenecji 2 Maja 1734, † 1822 r. Kontynuował dzieło O. Farlati (ob.): Illyricum sacrum, i w t. V dał życiorys jego. Wydał nadto: Martyrologium Illyricum (Venet. 1818), Luciferi eppi Calaritani Opera omnia (Venet. 1788) i niektóre rozprawy. — 2. Jan Dominik, brat poprzedzającego, także jezuita, ur. 27 Wrześ. 1727, był na missjach w Quito (Ameryka); po wypędzeniu jezuitów z posiadłości hiszpańskich, wrócił do Włoch; † w Wenecji 1798 (v. 180l) r. Pomagał bratu w wydaniu dzieł Lucifera z Cagliari; ułożył Dizionario storico-geografico dell’America meridionale (Yenez. 1771 2 v. in-4), i wydał wiele drobniejszych rozpraw archeologicznych, które wylicza De Backer, Biblioth. — 3. Mikołaj, ksiądz wenecki, ur. 1680, † 1765, należał do rodziny, która nie dla zysków, ale z zamiłowania nauki oddała się księgarstwu i wydawnictwu. Wydał na nowo (1717—1733) Ferdynanda Ughelli, Italia sacra, 10 v. f. Labbei, Collectio conciliorum z notami swemi.
Colin Franciszek, jezuita, ur. w Ripoll (w Katalonji, prowincji hiszpańskiej) 15 Lip. 1592 r., był professorem na wyspie Majorce, potém w Saragossie; r. 1625 udał się na missje do wysp Filipińskich, był tam prowincjałem; † pod Manillą 6 Maja 1660 r. Napisał po hiszp. żywot bł. Alfonsa Rodriguez; po łacinie zaś India sacra, hoc est suppetiae sacrae ex
