sypując nieco ziemią (§ 131). Składanie kości wykopanych w kupki, lub w kostnicach, zabronione (§ 133). — i) Exhumacja, t. j. odgrzebywanie ciał dozwala się tylko: 1) z wyroku sądu, 2) gdy władze lekarska i policyjna uzyskają pozwolenie na zarządzenie ekshumacji, z powodu szkodliwych wyziewów, lub dla potrzeby zajęcia placu cmentarnego na inny użytek; 3) na żądanie familji, w celu przewiezienia zwłok, na co miała pozwalać Komisja Rząd. Spr. W. i D. (art. 22). W każdym razie ma być zawiadomiona władza duchowna. Przepisy ostrożności przy ekshumacji podaje dziełko O grzeb. ciał zm. § 138—153. — k) Kary na przestępców, kto pochowa zmarłego bez pozwolenia, nie na cmentarzu, przed upływem przepisanego czasu: ulegnie karze pieniężnej rs. 1—50, albo aresztowi od 3 dni do 3 tygodni. A gdyby tak pochowany był w letargu: chrześcjanin nadto ulegnie pokucie kościelnej (art. 538, 543 Kod. kar). Kto pochowa zmarłego przed odbyciem na jego ciele obejrzenia sądowo-lekarskiego: ulegnie karze 15—30 rub., albo aresztowi od 3 tyg. do 3 miesięcy (art. 544). Za niezakopanie ciała zm. w głębokości oznaczonej, lub nieusypanie dostatecznie wysokiej mogiły: ukarany będzie od 1—5 rs., lub aresztem od 3—7 dni (art. 539). Kto bez pozwolenia odgrzebie ciało pochowane, dla przeniesienia go na inne miejsce: ulegnie karze pieniężnej od 20—100 rub., albo aresztowi od 3 tyg. do 3 miesięcy (art. 541). Kto bez pozwolenia przewiezie ciało z gubernji do gubernji, z powiatu do powiatu; zapłaci kary rs. 30 (art. 545). Duchowny, któryby pochował zmarłego w mieście przy kościele, a nie na wyznaczonym na to cmentarzu, lub któryby od pochowania zmarłego się uchylał, bez prawnych do tego powodów, ulegnie karze porządkowej, podług uznania swej duchownej zwierzchności (art. 540). W przedmiocie tym warte czytania wspomniane przepisy O grzebaniu ciał zmarłych, przez b. radę administracyjną królestwa wydane. X. Z. Ch.
Cnidus, Κνιδος, miasto w Azji mniejszej, w Karji, na końcu półwyspu, z dwoma portami: do jednego z nich, z powodu przeciwnego wiatru, nie mógł wpłynąć okręt, na którym znajdował się ś. Paweł (Dzieje Ap. 27, 7). Nazwę Cnidus, bez dokładnego wszakże oznaczenia miejscowości, spotykamy w 1 Machab. 15, 23. Mieszkańcy byli doryjskicgo szczepu, zkąd miasto i okolicę niektórzy nazywali Dorją. W Cnidus znajdowała się świątynia Wenery, której statua, dzieło Praksytelesa, zalicza się do najpiękniejszych utworów rzeźby greckiej. Na zachód od Cnidus leżała wyspa Cos, a na północ miasto Halikarnas.
Cnota, (od ceny, cenności i wysokiej zacności swojej, po łacinie virtus, od vis — siła, albo od vir — mąż). 1. Definicja. 2. Rozmaitość cnót. A. Cnoty porządku przyrodzonego. 3. Cnoty umysłowe. 4. Cnoty moralne. 5. Cnoty kardynalne. 6. Związek i stosunek wzajemny cnót moralnych. B. Cnoty porządku nadprzyrodzonego. 7. Cnoty teologiczne. 8. Związek cnót teologicznych. 9. Cnoty moralne nadprzyrodzone. 10. Związek cnót moralnych nadprz. z teologicznemi. 1. Odpowiednio do etymologicznego wywodu, do wyrazu cnota przywiązuje się pojęcie czegoś szacownego, dzielnego, męzkiego, słowem dobrego. — W znaczeniu dalekiém i przenośném cnotą nazywa się wszelka naturalna właściwość jakiego stworzenia, objawiająca się w sposób przyjazny i dobroczynny. W takiém znaczeniu mówić możemy o cnocie zwierząt, ziół i t. p. Cnota znaczy wówczas to
