szkolnych, których główny dom jest w Clermont; braci szkół de Menestruel, braci de Puy, karmelitów; sióstr szpitalnych św. Józefa, dom główny w Clermont; urszulinek, sióstr miłosierdzia, Nawiedzenia, Wniebowzięcia, Najśw. Sakramentu, Zbawiciela, szkół chrześcjańskich, szpitalnych św. Augustyna. — Synody (concilia arvernensia): I r. 535: było na nim 14 bpów, zostających pod panowaniem Teudeberta, króla Austrazji. Ci ojcowie wystąpili przeciw wyborom biskupów przez książąt, przyznając go duchowieństwu i ludowi, obok zatwierdzenia przez metropolitę. II r. 549 ponowił w 16 kanonach ustawy V soboru orleańskiego, potępiające herezje nestorjanów i eutychjanów, potwierdził prawa duchowieństwa i ludu, tyczące się wyborów biskupich, i potępił symoniaków (Coll. Concil. t. V). III r. 587. IV r. 1095 pod Papieżem Urbanem II. Na soborze tym uchwalono pierwszą krucjatę; przed czém sobór jeszcze odnowił pokój Boży, wyklął na nowo króla francuzkiego Filipa, z przyczyny jego małżeństwa z Bertradą; potwierdził prawa prymacjalne Lyonu; arcybiskupa z Tours wprowadził w zarząd kościoła bretońskiego; zabronił duchownym posiadać dwa beneficja (Coll. Concil. t. X); oddał w opiekę Kościołowi wdowy, sieroty, kupców, rolników, przyznał kościołom prawo schronienia, równie jak i krzyżom przy drogach. V r. 1110 pod prezydencją legata papiezkiego Ryszarda. VI r. 1130 pod legatem Piotrem z Laon. VII r. 1130 pod Papieżem Innocentym II, który się schronił do Francji przed zbuntowanymi Rzymianami. Przyjmował tu biskupów: Konrada z Salzburga i Heriberta z Münster, przysłanych do niego przez króla Lotarjusza.
Clichtoveus Josse (Chlichtoveus Jodocus), ur. w Nieuport, kanonik w Chartres, jeden z pierwszych pisarzy, którzy przeciwko Lutrowi wystąpili; um. w Chartres 1543. Erazm nazywa jego dzieła „bogatém najlepszych rzeczy źródłem.“ C. napisał: Anti-Lutherus, Par. 1523, Kolonia 1525; De bello et pace, Par. 1523; De Sacram. Eucharistiae, ib. 1536; Propugnaculum Ecclesiae adv. lutheranos, ib. 1526; Introductorium astronomicum, Venet. 1528. Cf. Feller, Biogr.
Clorivière Piotr Józef Picot de, ur. w Bretanji ok. r. 1735, wstąpił do jezuitów; zanim złożył ostatnie śluby, parlament francuzki (1764) zniósł jezuitów. Otrzymał potém probostwo pod Saint-Malo. Podczas rewolucji franc., że nie chciał złożyć przysięgi na konstytucję cywilną duchowieństwa, musiał parafję opuścić. Za Napoleona I kilka lat był trzymany w więzieniu, pod pozorem, że utrzymywał stosunki z rojalistami bretońskimi. Po upadku cesarstwa, Cl. połączył się z dawnymi współbraćmi, na nowo zawiązującymi się w zakon, i w ich gronie † 5 Stycz. 1820. Pisał po większej części bezimiennie: Le modèle des pasteurs, ou precis de la vie de M. de Sernin, Paris 1779. La vie de M. L. M. Grignon de Montfort, Paris 1785. Explications des Epitres de Saint-Pierre par M. P. D. C. A. I., Paris 1809 3 v.; nowsze wyd. Lyon 1864 2 v. (pod właściwém nazwiskiem autora) i wiele in., które ob. De Backer, Biblioth. Żywot Cl’a jest w dziele O. Guidée, Vie du P. Varin, Paris 1854, 1860 2 v., i La de du R. P. Pierre Jos. Pic. de Cl. (Mans. b. r.), przez o. Fidelisa Grisel. X. W. K.
Closener Fryderyk, w XIV wieku wikarjusz przy katedrze strasburgkiej, napisał 1372 roku kronikę, wydaną 1842 r. w Stutgardzie.
