kami żydów, którzy w I wieku przeszli na chrześciaństwo, a później, za nastaniem częstszych stosunków między wschodem i Europą, przenieśli się do Lombardji. Bonacursus, De vita haereticorum w Spicileg. d’Achery Gerh. Bergamensis, Contra catharos et pasagios in Muratori Antiq. ital. med. aevi V p. 151). (Fritz). J. N.
Clagius (Klage) Tomasz, ur. w Allenstein, w Warmji, do jezuitów wstąpił 1618 r., mając lat 20: wykładał kolejno retorykę, matematykę, teologję i Pismo ś., był rektorem w Nieświeżu i Brunsbergu, roku 1645 jeździł, jako wybrany z djecezji wileńskiej teolog, na colloquium charitativum do Torunia (Acta Conventus Thorun. f. c. 2); † 19 Lipca 1664 w Roessel. Pisał najczęściej pod pseudonimem Didymus Hermanoviillanus: Aristarchus contra praedicantes aliosque insulsos haereticorum poetastros, Colon. 1643; Disquisitiones ubiquisticae contra ubiquistas, Augustae Gediminiae (Wilno) 1644; Disquisitiones ubiquisticae contra Prussiae praedicantem, cum Irenica paraenesi, Vilnae 1679; Anticyrae praedicanticae (przeciw. Abrah. Caloviusowi), Nicopoli (w Brunsber.) 1640; Linda Mariana, sive de B. Virgine Lindensi seu ad Tiliam in dioecesi varmiensi sub cura pp. Soc. J. miraculis clarissima, libri V, authore P. Thom. Clagio, Coloniae Ubiorum 1659, i in. X. W. K.
Clairé Marcin, jezuita, francuz, ur. 1612 r., † 25 Maja 1690. Ułożył Hymni ecclesiastici novo cultu adornati (Paris 1673 in 4-o), starając się w nich pogodzić czystość języka z rymem i poezją religijną; to samo, editio secunda accuratior et altera parte auctior, ib. 1676; ed. 3a ib. 1680.
Clairvaux (czyt. Klerwo), Clara Vallis, Clarevallis, trzecia filja sławnego opactwa Cisteaux (ob. Cystersi), leży w dolnej Szampanji, w dep. Aube, nad rzeczką tegoż nazwiska, w pośród puszczy, niegdyś słynnej z rozbojów i grabieży. Opactwo to zostało założone przez ś. Bernarda, 1115, i Teobalda hr. Szampanji. Grunt w okolicach Clairvaux jest tak nieurodzajny, że nawet teraz wielkich potrzeba wysiłków, aby z niego wydobyć płody nieodzowne do Utrzymania życia. Pod opieką hrabiów Szampanji i kierunkiem Ś. Bernarda opactwo wkrótce tak zakwitło, że Clairvaux po 100 nowicjuszów naraz do nowozakładających się klasztorów wysyłało. Dzika puszcza, pod troskliwą ręką pracowitych zakonników, przemieniła się w jednę z najpiękniejszych okolic Francji, zkąd też poszła jej nazwa Jasnej Doliny (Clara Vallis). Siedmiuset uczniów opłakiwało zgon swego mistrza ś. Bernarda, a z tej cyfry można sobie wyobrazić, jakiemi środkami już wtedy klasztor musiał rozporządzać. 81 opactw nazywały się córami Clairvaux, a w końcu liczba ich wzrosła do 800. Alfons I (ob.), król portugalski, założył 1148 opactwo Alcobazar, na pamiątkę zwycięztwa odniesionego nad Maurami, które, jak twierdził, zjednał mu swemi modlitwami ś. Bernard. Opaci tego klasztoru byli jałmużnikami królów portugalskich. Król Jan oddał nadto całe swoje państwo w lenność opactwa Clairvaux, w skutek czego to ostatnie, po śmierci Sebastjana, wystąpiło ze swojemi prawami do korony portugalskiej. W Anglji, Szkocji, Szwecji, Danji, Portugalji, Hiszpanji, Francji, Flandrji, Włoszech i Węgrzech liczyło Clairvaux wiele klasztorów swojej reguły; lecz w jednych krajach zostały one pochłonięte przez t. zw. reformację, w drugich zaś tak dalece upadły, iż wielkich wysileń potrzeba było, aby w nich nowe życie rozbudzić (ob. Cystersi). Klasztor w Clairvaux został skasowany
