sów i drożyzny, nie bywało przy katedrze 12 wikarjuszów według erekcji; stanowi zatém, iżby nadal nigdy ich mniej nad sześciu nie było, inaczej fundusz, przypadający na miejsce wakujące, ma być na dobroczynne cele obrócony; podobnież stanowi o wikarjuszach kolegjaty zamojskiej, gdzie stół wspólny prowadzili. Ponieważ zaś wikarjusze, w obu tych kolegjach, tylko zwyczajami się rządzili, a stałych praw nie mieli, wyznaczył dla tego Jana Ołdakowskiego dziekana, Jana Kliszewskiego proboszcza i Jakóba Piękoszowicza kan. kaznodzieję katedry krasnostawskiej do napisania ustaw dla wikarjuszów katedry, a Wawrzyńca Starnigielskiego dziekana, Wojciecha Nowopolskiego (Novicampianus) kustosza i Marcina Turskiego kan. kolegjaty do napisania statutów dla kolegjum wikarjuszowskiego w Zamościu, naznaczając im na to termin sześciomiesięczny; ustawy zaś przez nich napisane miał sam bp przejrzeć, zatwierdzić i w wykonanie wprowadzić. Nie zapomniał też zachęcić kapłanów zamożniejszych do składania funduszu na otworzenie seminarjum przy katedrze, którego tu dotąd nie było. Po pięciu latach przeszedł Łubieński na bpstwo poznań. 1626 r., wnet na włocław. i gniezn.; um. 1652. 25) Remigjusz Koniecpolski, h. Pobóg, z opata jędrzejow. bp. ch. Gdy dla zajęć krajowych nie mógł sam, wydelegował Jana Sasin, kan. ch., do odbycia kanonicznej wizyty po djecezji. Ofiarował katedrze wielki krzyż i 12 srebrnych lichtarzy; um. 1640. Po nim mial być nominowany Tomasz Oborski, suffr. krakow., lecz nie przyjął. 26) Paweł II Piasecki, h. Janina, z archid. warsz. i opata mogilskiego bp kamieniecki, potém ch. od r. 1640, a w cztery lata przemyski, znany jako pisarz i historyk; um r. 1649. 27) Stanisław II Pstrokoński, h. Poraj, wnuk Macieja bpa włocł. Z dworu królewicza Władysława wstąpił do jezuitów, zkąd od tegoż, już króla, powołany na teologa i spowiednika. Na prośby Władysława dyspensowany od ślubów zakonnych przez Papieża, został proboszczem płockim, kan. warm., archid. kaliskim i opatem tynieckim, a ztąd podniesiony na katedrę chełmską. Wszędzie na kościoły i ubogich hojny; um. 1657. Z Rzepnickiego i wspomnianego już dzieła ks. Fr. Pawłowskiego widać błąd tych, co po Koniecpolskim kładą Pstrokońskiego, a potém dopiero Piaseckiego. 28) Tomasz Leżeński, h. Nałęcz, kan. warsz. i opat wąchocki, potém z zatrzymaniem opactwa bp ch., w końcu łucki od r. 1669, um. 1675. Za dozwoleniem Stolicy Apost. wydał kr. Janowi Kazimierzowi na potrzeby państwa srebra kościelne, wagi 1,594 grzywien i 3 łuty, co naówczas czyniło wartość 36,880 złp. Bartoszewicz daje mu rok 1666 przeniesienia na stolicę łucką i po nim wspomina nominata Tomasza Ujejskiego z bpstwa kijowskiego. 29) Jan VII Różycki, h. Doliwa, prob. gniezn. i administr. opactwa mogilskiego, r. 1669 konsekrowany i w tymże umarł. 30) Krzysztof I Żegocki, h. Jastrzębiec, służył najprzód wojskowo, potém był podkomorzym kaliskim i marszałkiem trybunału koronnego. R. 1655 walczył ze Szwedami w wielu potyczkach, jako wódz lub żołnierz; poszedł z Czarneckim na Pomorze i do Danji, gdzie mu był wielką pomocą. Wróciwszy, był wojewodą inowłocławskim, a po śmierci żony został księdzem. W tym stanie mając mowę na pogrzebie Gryzeldy Konstancji z Zamojskich, matki króla Michała, pozyskał jego łaskę i wnet do infuły chełmskiej powołany 1669 r.; um. r. 1672 w drodze na sejm państwa, przypadkiem kostkę w pokarmach połknąwszy. 31) Stanisław III Dąbski, h. Godziemba, prob. katedry włocł.
