czeniu, podczas której odbywa się jakie budujące czytanie. W Belgji i nad Renem każde prawie miasteczko ma podobne stowarzyszenie, a w niektórych klasztorach żeńskich są pracownie, do wysokiego bardzo stopnia posunięte w hafcie, jak to osądził ks. Bock z Kolonji, znamienity archeolog, autor dzieła o hafcie i apparatach kościelnych. W Warszawie zawiązało się takież bractwo, którego ustawę podaje: Wiadomość o arcystowarzyszeniu nieustającej czci Najśw. Sakram., połączonego z opieką ubogich kościołów, w Warszawie przy kościele Dzieciątka Jezus (Warsz. 1856), i działalnością swoją wiele już czci Bogu przyczyniło, przez coroczne obdarowywanie świątyń przyzwoitemi aparatami. Dwa są oddziały tego stowarzyszenia: pierwszy stanowi rzeczywiste towarzystwo, zapisuje członków swych podczas Mszy św., odprawianej z wystawieniem Najśw. Sakram. w każdy pierwszy czwartek miesiąca, zobowiązuje ich do stałej adoracji raz w miesiąc, w godzinie dobrowolnie obranej, i do udziału w pracy ręcznej dla ubogich kościołów, osobiście lub przez zastępstwo, oraz do opłacania rocznie rs. 1 na materjały do aparatów. Drugi oddział zowie się datkującym, i po wpisie, równie uroczystym, wymaga rocznej opłaty rs. 3. Bractwo to przyjmuje wszelkie dary, do kościołów przydać lub przerobić się mogące, a kapłanom, dostarczającym materjału, darmo żądane roboty wykonywa. Do adoracji miesięcznej nie zobowiązuje pod grzechem śmiertelnym; za zmarłych z bractwa każdy członek ma przyjąć w ciągu roku dwie kommunje św., a jeśli jest kapłanem, odprawia dwie Msze św. Cf. Encykl. I 51. — Arcybr. nieustającej adoracji nocnej, obowiązuje (jednak nie pod grzechem śmiert.) do czci Najśw. Sakr. w godzinach nocnych, poczynając od 8-ej wieczorem do 8-ej rano. Każdy z członków, obrawszy sobie dzień stały w miesiącu, postanawia jednę z godzin nocnych w tym dniu każdego miesiąca odbywać w ten sposób, że jeśli w pierwszym miesiącu zapisania się wziął od 8-ej do 9-ej, to w drugim tego samego dnia od 9 do 10ej adorację odbędzie, w trzecim od 10 do 11ej i tak dalej, aż w ciągu roku wszystkie 12 godzin nocnych z kolei odprawi i znowu do swojej godziny powróci. Można się pomieniać lub zastąpić przez drugą osobę; adorację odbywa się w kościele, lub w domu, byle modły skierować głównie ku uczczeniu Najśw. Sakr. Pius VII nadał temu bractwu odpusty, a Pius IX, przez breve z d. 22 Stycz. 1849 r., pozwolił używać szkaplerza z wyobrażeniem Najś. Sakr. — Arcybr. adoracji Najdroższej Krwi Zbawiciela, ustanowione w Rzymie w kościele kolegjalnym św. Mikołaja w Więzieniu; między innemi, rozważanie męki P. Jezusa i boleści Najśw. Panny należą tu do obowiązków brackich. Licznemi łaskami i odpustami obdarzone zostało przez Papieża Piusa VII d. 22 Września 1815 r. i Piusa IX dnia 19 Stycznia 1850 roku. Ma nawet swój ubiór i szkaplerz, opisany w książeczce: Odpusty i łaski duchowne, zapewnione członkom bractwa adoracji Najdroższej Krwi Pana Naszego Jezusa Chrystusa (Warsz. 1861). — Br. Najśw. Serca P. Jezusa powstało z ożywionego nabożeństwa ku Sercu P. Jezusa, widzeniem bł. Marji Małgorzaty Alacoque, zakonnicy od Nawiedzenia N. M. P. w Paray le Monial, w Burgundji († 1690). Szczegóły obejmują liczne książeczki, w tym przedmiocie wydane, np. Miesiąc Czerwiec czci Najsł. Serca P. Jezusa poświęcony, p. ks. St. Ulaneckiego, wyd. 4 w Warsz. 1869. Do Polski wprowadzili je kks. Pjarzy, pozyskawszy breve Klemensa XI z d 30 Maja 1705 r., dla kościoła swego w Warszawie. Głównie jednak nabożeństwo
