zbyt młodzi, inna osoba za nich, i opłacają miesięcznie 5 centimów, t. j. kwotę mało co wyższą nad 2 grosze pol. Stowarzyszenie Dziecięctwa Jezusa rozszerzyło się szczególnie po Francji, Austrji i Palestynie. Papież Grzegorz XVI w r. 1846, a Pius IX w 1847 i 1851 nadali mu odpusty. — Br. Imienia Jezus powstało r. 1554, szczególnie w celu wytępienia zwyczaju przysięgania, za które każdy z członków surowej poddawał się karze. — Br. Ubóstwa Chrystusa, założone w Krakowie przy kościele ś. Florjana 14 Czerw. 1501 r., a dopiero 5 Czerw. 1615 przez bisk. Piotra Tylickiego prawnie zatwierdzone. Istniało do r. 1804, w którym rząd austrjacki poznosił bractwa, lecz r. 1837 wznowione, a 1856 przez księdza Karola Teligę urządzone, który też r. 1859 ustawy jego wydrukował. Członkowie zobowiązują się w niedziele i święta bywać w kościele rano na koronce o Niepok. Pocz. N. P., a popołudniu o Trójcy Św.; asystować ze światłem procesjom uroczystym i pogrzebom zmarłych spółbraci; godzić zwaśnionych, nauczać nieumiejętnych, wspierać ubogich i modlić się za dusze zmarłych ze swego stowarzyszenia. — Arcybr. Najśw. Sakram. powstało w Rzymie, w kościele św. Marji nad Minerwą, a Paweł III przez bullę d. 30 Listop. 1539 r. potwierdził jego ustawy. Celem bractwa jest oddawanie szczególnej czci P. Jezusowi w Sakramencie jego miłości i wynagradzanie zniewag, jakich od niewdzięcznych chrześcjan doznaje. Na tę intencję wpisani, przynajmniej co niedziela, odmawiają pięć pacierzy. Gdziekolwiek bractwo to prawnie zaprowadzone będzie, otrzymuje tém samém wszystkie przywileje i łaski, nadane arcybractwu przy kościele ad Minervam w Rzymie (C. Indul. 15 Lut. 1608). W Polsce najpierw zaprowadzili je kanonicy lateraneńscy przy kościele Bożego Ciała na Kazimierzu w Krakowie, na co pozyskali dyplom papiezki 10 Wrześn. 1612 r. Zostaje tam w połączeniu z br. pięciu Ran Chr. i odśpiewuje swoje modły podczas każdej prymarji. Toż bractwo w zjednoczeniu z inném, pod wezwaniem Trójcy Przenajśw., było w Krakowie przy parafialnym i kolegiackim kościele WW. Świętych, zatwierdzone przez Klemensa XIII d. 16 Kwietn. 1765 r., a po rozebraniu rysującego się kościoła, przeniesione do pojezuickiego śś. Piotra i Pawła, gdzie dotąd zostaje, występując na nabożeństwa brackie w kapach koloru fioletowego. — Arcybr. nieustającej adoracji Najśw. Sakr. poleca członkom swoim odklęczeć przed Najśw. Sakram. jedną godzinę w ciągu roku, dobrowolnie obraną, do czego ks. J. K. Mętlewicz ułożył i wydał książeczkę: Godzina adoracji (Warsz. 1847), służyć mająca dla stowarzyszenia przy kościele pp. sakramentek w Warszawie. Obok tego, wspomniane arcybractwo zajmuje się uczynkami miłosierdzia, utrzymując na pensji osierocone panienki rodem z Warszawy, dając wsparcie wstydzącym się żebrać i ponosząc koszta pogrzebu ubogich swych członków. Fundusze jego pochodzą z pobożnych zapisów, składek i ofiar dobrowolnych, któremi rozporządza, według ustaw zatwierdzonych przez władzę djecezjalną i ogłoszonych p. t. Przepisy o Instytucji jałmużniczej arcyb. nieust. ador. Przenajśw. Sakr. przy kościele ww. pp. sakramentek warszawskich, Warsz. 1846. Corocznie też sprawozdania o czynnościach swoich drukiem ogłasza. — Inne br. nieust. czci Najśw. Sakram. założył w Brukselli O. Boone, jezuita, celem podniesienia pobożności i zaopatrzenia ubogich kościołów w przyzwoite aparaty. Najwięcej dla tego składa się z niewiast i panien, co tydzień schodzących się w oznaczonym czasie i miejscu do wspólnej pracy w mil-
