cy św. Jana, zkąd później przeniesieni na Kazimierz, do klasztoru po ks. trynitarzach. W Zebrzydowicach, (w Galicji) klasztor i szpital p. tyt. św. Florjana fundował r. 1612 Mik. Zebrzydowski, wojewoda krak.; w Pułtusku, r. 1615 Henryk Firlej, bp płocki, lecz posunąwszy się na arcb. gnieźnieńskie, zabrał z sobą bonifratrów do Łowicza. W Gdańsku, fund. Jan Teszmer, wojew. malborgski; w Łucku, r. 1639 ks. Baltazar Tyszka; w Lublinie, r. 1649 Mikołaj Swirski, suffr. chełmski, ztąd przeniesieni za miasto na Czwartek, do klasztoru pokarmelickiego. Tenże założył klasztor w Krasnymstawie, zkąd przeniesieni do Zamościa. We Lwowie, r 1650 fund. Jan Sobieski, chorąży koronny (późniejszy Jan III). W Przemyślu, fund. 1665 r. Piotr Mniszech, pisarz przemyski; w Podogrodziu, Stanisław Lubomirski. W Warszawie, najprzód na Lesznie osadził ich r. 1650 Bogusław Leszczyński, podskarbi koronny. R. 1664 Tobiasz, łowczy, i Jan Andrzej, referendarz koronny, bracia Morsztynowie, wymurowali klasztor i kościół św. Jana Bożego przy placu saskim i tam przenieśli zakonników. August II, w zamiarze rozprzestrzenienia ogrodu saskiego, wybudował kościół z klasztorem na gruncie parysowskim 1725, gdzie dziś się znajduje jeden już tylko zakonnik. Na Litwę sprowadził ich r. 1635 Abraham Wojno, bp wileński, do Wilna; do Nowogródka r. 1649 Kazim. Leon Sapieha, podkancl. lit. W Mińsku, fund. 1700 Antoni Teod. Wańkowicz, stolnik miński; w Grodnie, Karol Piotr Pancerzyński, bp wileński; w Wysokiem Litewskiém, r. 1785 Aleks. Sapieha, kancl. lit. r. 1836, Ukazem z d. 17 Marca 1836, wszystkie klasztory bonifratrów na Litwie oddane zostały pod bezpośredni zarząd biskupów djecezjalnych.
Braciszkowie Marji (petits-frères de Marie). R. 1817 ks. Champagnat, zakonnik marysta, wikarjusz parafji Lavalla, w djec. lugduńskiej, zebrał kilku młodych ludzi i zaczął z nimi żyć wspólnie, aby ich przygotować na apostołów — nauczycieli. Gdy nauczanie ich okazywało się bardzo skuteczném, sąsiednie djecezje wnet ich u siebie pozaprowadzały. W 50 lat od ich założenia już się znajdowali nietylko we Francji, lecz i w Belgji, Anglji, nawet w Oceanji. Ogólna ich liczba wynosiła około 2,000; mieli 330 domów, lub szkołek, i liczyli około 50,000 uczniów. Ustawa ich podobna jest wielce do ustawy braci szkół chrześcjańskich (ob. Szkolni Bracia), tylko że osiadają po wsiach, zwykle po dwóch; gdy tymczasem bracia szkół mieszkają też i po miastach. Przepasują się powrozem i noszą krzyż na piersiach.
Bractwo (Confraternitas, Sodalitas). Tak się nazywają zgromadzenia, albo stowarzyszenia katolików, zawiązane w celach religijnych, lub dobroczynnych, i potwierdzone przez Kościół. Jeśli się bractwo znacznie rozszerzy, tak, iż do niego przyłączają się inne pomniejsze, jako filje, wtedy przybiera nazwę arcybractwa (archiconfraternitas) i pewne rozleglejsze przywileje. Zamiarem bractw bywa uczczenie jakiej tajemnicy wiary, lub świętych pańskich, spełnianie uczynków chrześcjańskich i pobudzanie tak siebie jako i drugich do cnoty. Większa zatém w życiu baczność na obowiązki religijne, czujniejsza straż nad sobą„[1] częstsze pobudki do cnót chrześcjańskich i dostarczenie środków do osiągnienia jedynego celu człowieka, którym jest żywot wieczny, stanowią podstawę bractw wszystkich. Wprawdzie miłość, jaką Zbawiciel ogłosił, i zasady św. jego nauki wiążą już ludzi w jedno ciało wspólnego braterstwa, tak, iż gdyby je wszyscy należycie spełniali, świat cały stałby się jedną Bożą rodziną. Znajdujemy
- ↑
Błąd w druku: powinien tu być przecinek
