utrzyma armię cesarską; na prośby nuncjusza apostolskiego był odesłany do Rzymu, ale pod warunkiem, że nie będzie ukarany śmiercią. W Rzymie był obowiązany (1672) wyrzec się uroczyście swoich błędów, przed trybunałem inkwizycji, i skazany został na wieczne więzienie, którą to karę złagodzono 1680. Nakoniec, kiedy ambasador francuzki przy dworze papiezkim, ks. Estrées, tak ciężko zachorował, że go opuścili wszyscy lekarze, Borro podjął się go wyleczyć i kuracja się udała. Przez wdzięczność więc ambasador wyjednał to u Papieża, iż Borrowi pozwolono odsiadywać karę w zamku św. Anioła, gdzie wdzięczny pacjent słodził mu pobyt drobnemi usługami do śmierci, która nastąpiła 10 Sierpnia 1695 r. Dzieła jego są następujące: Gentis Bororum historia; De vini generatione in acetum decisio experimentalis; Epist. duae ad Th. Bartholin. de ortu cerebri et usu medico, nec non de artific. oculor. humores restituendi; Instruzioni politiche, date al re di Danimarca; La chiave del gabinetto (Colonia 1681 in 12 rzadkie, i drogie). Cf. Journ. des savants 1683 t. XI p. 261. (Fritz). X. M-i.
Bosi zakonnicy (Discalceati). Już o wiele wprzód, nim się zjawili zakonnicy bosi, chodzenie boso, jako szczególna oznaka pokuty i skruchy było w zwyczaju, nawet u książąt. Tak np. cesarz Henryk IV stawił się boso przed Głową Kościoła, aby uzyskać zwolnienie od klątwy. Zatém i w zakonném życiu, dającém pełny rozwój ascetyce, uświęcone zostało chodzenie boso. Duch pokory i zaparcia się, w ćwiczeniach swoich chętnie stosuje się do zwyczajów, jakie cechują maluczkich w ludzkiém społeczeństwie; dla tego chodzenie boso musiało najprzód przyjąć się w tym zakonie, którego założycielowi upokarzające powołanie żebraka i odzież ubogiego wydały się rozkoszą nieopisaną. W istocie też pierwsi franciszkanie byli bosymi zakonnikami. Tymczasem, bądź wskutek rozkrzewienia zakonu w okolicach surowszy klimat mających, bądź w skutek mniej ścisłego obserwowania reguły, wprowadzono użycie sandałów. Jednakże były różne reformy zakonu franciszkanów, w których utrzymał się przepis chodzenia boso w dosłowném znaczeniu tego wyrazu, np. minoryci-klareni, zakonnicy ścisłej obserwancji Jana z Guadelupy (przynajmniej w domu) i Piotra z Alkantary. Przykład franciszkanów naśladowały i drugie surowej reguły zakony, np. pustelnicy św. Hieronima, zakonnicy bosi (ob. Piotr Nolascus) Matki Boskiej Łaskawej i inne. Dopiero w półowie XVI w., od czasu św. Teresy de Cepeda, prawie we wszystkich zakonach, obostrzających swoją regułę, przyjęto zwyczaj noszenia skórzanych lub drewnianych sandałów. Tylko benedyktyni nie mieli nigdy w swym zakonie bosych. Nie dozwolili też i dominikanie na wprowadzenie takiego przepisu w kongregacji Najświętszego Sakramentu, założonej przez Antonjusza le Quien; przez taki bowiem przepis wzmiankowana kongregacja mogłaby przybrać znaczenie nowego zakonu. Z tego, cośmy powiedzieli, pokazuje się, że wyrażenie zakonnicy bosi wcale nie oznacza żadnego osobnego zakonu. (Fehr.). W. B.
Boskowicz, v. Boscovich, v. Boskowich, 1. Roger Józef. ur. w Raguzie 18 Maja 1711 r., wstąpił do jezuitów w Rzymie 1725, † w Medjolanie 12 Lut. 1787; z zapałem poświęcał się filozofji i matematyce i zanim ukończył studja, nadzwyczajnym wyjątkiem, mianowany był professorem tych przedmiotów w kolegjum rzymskiém. Użyty był przez Papieży do obmyślenia środków podtrzymania, grożącej zawaleniem,
