pobożną wdowę Brygittę ze Szwecji, zmarłą w Rzymie 23 Lipca 1373 r. Brak uszanowania Rzymian dla Papieża i dążenie zwierzchników różnych cyrkułów Rzymu do przywłaszczenia sobie władzy, skłoniły Papieża do przyjęcia zaproszenia mieszkańców Perugii i do przeniesienia do tego miasta swojej rezydencji, 28 Wrześ. 1392 r. Ku powszechnemu zadowoleniu ogłosił tam rodzaj amnestji i otrzymał za to akt poddaństwa 30 List. t. r. Ale mimo to nie mógł stłumić nowo wybuchłych rozruchów, i w końcu Sierpnia 1393 r. widział się zmuszonym schronić do Assyżu. D. 2 Kwiet. 1392 r. wysłał B. do Karola IV, króla Francji, dwóch zakonników, kartuzów, z bardzo pochlebnym listem w sprawie jedności Kościoła. Tych, gdy przybyli do Awinjonu, Klemens zatrzymywał pod różnemi pozorami, i dopiero na żądanie króla i paryzkiego uniwersytetu wypuścił. Przybyli na Boże Narodzenie do Paryża i otrzymali od króla ustną, ale bardzo przychylną odpowiedź. List zrobił wrażenie we Francji, i nawet Klemens zaczął udawać, że skłania się do zgody. Kazał odbywać processje błagalne, odprawiać Msze o zgodę i udzielać odpusty tym, którzy dla zgody pracowali. Równocześnie jednak wysłał pewnego karmelitę do Paryża, bardzo przeciw Bonifacemu uprzedzonego, aby starał się odpustami ludzi ułagodzić. Tymczasem król zapadł w chwilowe szaleństwo, a jego stryjowie, książęta Berry i Burgundji, drugi list Bonifacego z d. 20 Czerwca 1393 r. pozostawili bez odpowiedzi, dla tego, że w nim dowodził prawności wyboru Urbana VI, a nieprawości Klemensa VII, nie proponował zaś żadnych środków, któreby do zgody doprowadziły. Klemens też nie pozostał bezczynny: posłał kardynała Piotra de Luna do Paryża, ażeby jednostronnie dla niego prowadził negocjacje. Tymczasem uniwersytet paryzki 6 Czerw. 1394 r., przez Mikołaja de Clemangis i z zatwierdzeneim króla, zaproponował trzy sposoby usunięcia rozdwojenia: obustronną abdykację lub cessję, jako najłatwiejszy; kompromis i decyzję powszechnego soboru. Taka propozycja nie uradowała Klemensa, tém bardziej, że kardynałowie jego obedjencji także skłaniali się ku niej, gdy nagle, apopleksją tknięty, um. 16 Wrześ. 1394 r. Natychmiast 21 kardynałów, obecnych w Awinjonie, mimo napomnienia króla Francji i uniwersytetu paryzkiego, przystąpili do nowego wyboru i wybrali kardynała Piotra de Luna, pod imieniem Benedykta XIII. Przed wyborem jednak 18 z nich podpisało formułę przysięgi, iż wszelkich użyją sposobów ku przywróceniu jedności, według której sam wybrany miał przystać na cessję, jeżeli większość kardynałów uzna to za potrzebne dla dobra Kościoła. Na serjo zatém zajęto się we Francji przywróceniem jedności kościelnej, sposobem cessji; odbyły się w tym celu liczne posiedzenia książąt, prałatów i doktorów w Paryżu, Sorbona szczególnie skłaniała umysły na tę drogę; ale Benedykt, udający zgodę, ciągle nowych szukał wykrętów. R. 1396 przy końcu Października jechali się: Karol VI, król Francji, i Ryszard II, kr. Anglji, porozumieli się na nowo względem cessji i postanowili wysłać w tym celu posłów do obu Papieży, do rzymskiego króla Wacława i do królów Kastylji i Aragonji; ale hiszpańscy królowie zgodzili się tylko na zniesienie klątwy obustronnej i na zjazd obu Papieży, w jakiém oznaczoném miejscu, gdzieby nad zjednoczeniem Kościoła obradowali. Zresztą, wszyscy ci królowie w tym jeszcze roku wysłali posłów do Bonifacego, który tymczasem nowe powstanie Rzymian stłumił przy pomocy króla Neapolu; a i sejm frank-
