kleryk przybył do Rzymu i przez swego poprzednika, Urbana VI, w krótkim czasie mianowany został protonotarjuszem, kardynałem djakonem i kardynałem kapłanem. Zalecał się miłą powierzchownością, roztropnością, skromnością, a szczególnie czystością obyczajów; brak mu jednak było wyższego, mianowicie teologicznego wykształcenia. Urban VI miał w kardynale Robercie z Genewy antypapieża, pod imieniem Klemensa VII, który go przeżył i rezydował w Avignonie. Po śmierci Urbana VI († 15 Paźdz. 1389 r.), pozostało jeszcze przy życiu 19 kardynałów przez niego kreowanych, a z tych 14 obecnych było w Rzymie. Ci utworzyli konklave i, po wielu bezowocnych głosowaniach, d. 2 Listop. zgodzili się na kardynała Tomacelli, który koronował się 9 Listop. pod imieniem Bonifacego IX. Zaraz po objęciu pontyfikatu, wydał Bonifacy encyklikę do książąt i prałatów, uznających jego poprzednika we Włoszech, Niemczech, Węgrzech, Anglji i Polsce, wzywając zarazem i odszczepieńców do jedności. D. 18 Grudnia mianował czterech innych i przywrócił czterech degradowanych przez Urbana kardynałów, w tej liczbie tak nazwanego kardynała o trzech kapeluszach, de Prata, który, zdegradowany przez Urbana, przeszedł do Klemensa, a po śmierci Urbana wrócił do jego następcy. Tymczasem Klemens VII w Awinjonie 1 Listop. 1389 r. Ludwika II, syna Ludwika z Anjou, koronował na króla Neapolu, a na nowowybranego Papieża w Rzymie rzucił klątwę. Bonifacy odpowiedział rzuceniem klątwy na swego przeciwnika, a 29 Maja 1390 r. kazał kardynałowi wice kanclerzowi, Angelusowi z Florencji, ukorować[1] w Gaecie na króla Neapolu Władysława, 17-letniego syna Karola Durazzo. Władysław poprzednio uznał się lennikiem Stolicy św. i oświadczył gotowość bronienia Rzymu przeciw Klemensowi VII i Ludwikowi Anjou. Aby jednak od wszelkiego napadu Ludwika na państwo kościelne tém lepiej się zabezpieczyć, porozdawał B. szlachcie różne miasta i zamki swego terrytorjum, z prawem lenném, za roczny podatek i obowiązek utrzymywania pewnej liczby jeźdźców na obronę Papieża. Tak, za roczny podatek 10,000 czerwonych złotych i obowiązek dostarczania stu jezdnych, ustanowił margrabiego Albrechta d’Este, a później jego syna naturalnego Mikołaja, namiestnikiem Ferrary, gdzie 1391 r. uniwersytet założył. Urban VI rozporządził, iż na pamiątkę 33-letniego przebywania Chrystusa na ziemi, co 33 lat odbywać się będzie jubileusz, a zatém r. 1390 przypadnie. B. utrzymał to rozporządzenie swojego poprzednika, ale różnym panującym i krajom udzielił przywileje odbywania odpustu na miejscu, za złożeniem wysłanym kaznodziejom odpustowym kosztów podróży do Rzymu. Pieniądze otrzymywane z tego źródła miały być na naprawę kościołów w Rzymie użyte. Nadużycia, jakich się często tacy kaznodzieje dopuszczali, skłoniły Papieża do polecenia biskupom Ratzeburga, Miśnji i Hildesheimu, ścisłego dozoru w tym względzie. D. 1 Marca 1391 r. wydał B. nową encyklikę przeciwko odszczepieństwu, wzywając szczególnie Francję, ażeby go uznała. Wykazywał zrządzenia Boże podczas rezydencji papiezkiej w Awinjonie, jak Piotr z Aragonji i św. Brygitta radzili powrót Papieżowi Klemensowi VI, jak Urban V według proroctwa Brygitty, umarł w Marsylji, jak Grzegorz IX, szczególném zrządzeniem Bożém, musiał umrzeć w Rzymie, i jak Francja tylko w skutek nieporozumienia odpadła od Urbana VI. W tymże roku zwrócił się do Ryszarda II, króla Anglji, o opiekę przeciw spodziewanemu napadowi Francuzów na Włochy, a 7 Października kanonizował
- ↑
Błąd w druku; powinno być – ukoronować.
