wadziły wojnę. W Medjolanie Mateusz Visconti, namiestnik cesarski, przywłaszczył sobie panowanie. A w obec tych wszystkich zawikłań, z jednej strony stał wyniosły, nieugięcie trzymający się litery prawa, surowy Bonifacy, a z drugiej, zuchwały, a wcale nieszlachetny Filip Piękny. Pierwsze kroki o sprowadzenie pokoju poczynił Bonifacy, wysławszy posłów do królów Francji i Anglji d. 1 Marca, do króla niemieckiego Adolfa 28 Maja, a później nieco do trzech duchownych elektorów Kolonji, Moguncji i Trewiru. Królów Francji i Anglji skłaniał do zaprzestania krwawej wojny, Adolfa zaś do porzucenia haniebnego stanowiska najemnika w służbie angielskiej. Usiłowania te spełzły na niczém. Prawie również bezskutecznie pośredniczył B. między Karolem II neapolitańskim i Jakóbem aragońskim, spierającymi się o posiadanie Sycylji. Wprawdzie zawarli w Rzymie pokój, mocą którego Jakób odstąpił Sycylję Karolowi II, i synów jego, trzymanych jako zakładników, wypuścił, otrzymując w zamian córkę Karola, Blankę, z 70,000 funtów srebra w posagu; zaś Karol Valois zrzekł się swoich pretensji do Aragonji, otrzymując w zamian hrabstwo Anjou. Ale Sycylijczycy, brzydząc się panowaniem Francuzów, jeszcze w Grudniu 1295 r., aragońskiego księcia Fryderyka królem swoim obwołali. Wenecjanom i Genueńczykom nakazał Bonifacy zawieszenie broni aż do 24 Czerwca 1296 r., polecając przysłanie poselstwa dla układów o pokój do Rzymu. Genueńczycy nie posłuchali jednak i Bonifacy musiał Wenecjanów upoważnić do obrony własnej (13 Sierp. 1295 r.). Duński król Eryk uwięził Jana, arcybiskupa Lundu, ten do Papieża apellował. D. 23 Sierp. 1295 r. Bonifacy wysłał posła do Eryka, ażeby uwolnił arcybiskupa i dozwolił mu się stawić przed swego właściwego sędziego w Rzymie. Gdy odmówił, wyklął go Bonifacy i kraj interdyktem obłożył do 1299 r. — Przeciw woli króla francuzkiego, 1295 r. Bonifacy kolegjatę w Pamiers podniósł do godności katedry, a proboszcza Bernarda Saisset mianował pierwszym biskupem. Ponieważ jednak Filip nie zgadzał się, ani na ustanowienie biskupstwa, ani na wybór biskupa, musiał więc bp Tuluzy, książę Ludwik sycylijski, zarządzać nową djecezją. Tak pierwszy rok pontyfikatu Bonifacego podobny był do skwarnego dnia letniego, podczas którego zbierają się chmury na widnokrągu. Z kościelnych postanowień tego pierwszego roku, wspomnieć należy podniesienie do rzędu wyższych świąt (Festa duplicia) dni Apostołów, Ewangelistów i czterem wielkich Doktorów Kościoła. — D. 2 Stycz. 1296 r. wystosował Bonifacy list, w umiarkowanym tonie, do Sycylijczyków i Fryderyka: umyślni posłowie mieli go wręczyć, ale ich wygnano, a Fryderyk 25 Marca koronował się w Palermo. Wtedy B. dla załatwienia spraw sycylijskich, listem z 5 Lutego 1296 r. powołał królów Neapolu i Aragonji do Rzymu, ale_ dopiero w następnym roku mogli tam stanąć; w dzień Wniebowstąpienia wyrzekł B. interdykt na Sycylję. Tymczasem posłowie papiezcy, zagrożeniem ekskommuniki skłonili nareszcie królów Francji, Anglji i Niemiec do zawarcia zawieszenia broni; a gdy potém Filip oświadczył, iż w rzeczach świeckich jednego tylko Boga panem nad sobą uznaje, postanowił Papież upornemu młodemu królowi Francji dać poznać, że przynajmniej w kościelnych sprawach musi od niego zależeć. Wydał zatém Papież 21 Wrześ. 1296 r. konstytucję Clericis laicos, którą Filip bardzo się czuł dotknięty, gdyż, dla opędzenia kosztów wojny, nałożył na kościół i księży ciężkie podatki, a właśnie tego Bonifacy pod interdyktem i detronizacją
