cap. Statuimus, 2, de Maledicis powiedziano, że bluźnierca przez siedm dni w szacie pokutniczej będzie stał w czasie Mszy zewnątrz kościoła, i będzie siedm dni o chlebie i wodzie pościł. Jeżeliby tej pokuty nie prząjął, nie będzie mu wolno wchodzić do kościoła, a po śmierci nie będzie miał pogrzebu kościelnego. Tu się odnosi breve Benedykta XIV ad execrabile. Pius IX dla wykorzenienia bluźnierstwa ustanowił oddzielne bractwo. Kapłan, jako przewodnik dusz w sakramencie Pokuty, ma pracować nad wykorzenianiem bluźnierstwa, według zasady podanej przez Leona X, na soborze lateraneńskim 1514, r. in foro conscientiae nemo blasphemiae reus absque gravissima severi confessarii arbitrio injuncta poenitentia possit absolvi (sess. 9. § ad absolvendum). Według tego powinien: 1. Przedstawić bluźniercy wielkość występku, wszechstronnie uważanego. 2. Gdy bluźnierstwo już się stało nałogiem, spowiednik tylko po dostatecznej próbie, przekonywającej o szczerej chęci poprawienia się, udzieli rozgrzeszenie; wskaże mu spowiednik odpowiednie środki zastosowane do okoliczności i udzieli rady zbawienne. 3. Po przełamaniu nałogu, udzieli mu rozgrzeszenie, naznaczy odpowiednią pokutę i poda środki uchraniające na przyszłość. 4. Spowiednik będzie pamiętał na prawa i zwyczaje djecezjalne, bo w niektórych miejscach, niektóre gatunki bluźnierstwa są rezerwowane. Prawa cywilne także wymierzają kary na bluźnierców. Justynjan bluźnierstwo karze śmiercią (Novel 77 cap. 1 § 2). W dawném cesarstwie Niemieckiém i prawach karolińskich bluźnierstwo uważano za jeden z największych występków, karanych zwykle śmiercią. Nasz Kodeks kar głównych i poprawczych (dz. 2 r. 1 ar. 182—189) przepisuje za bluźnierstwo, według stopnia przestępstwa, najwyższą karę, pozbawienie wszelkich praw i zesłanie do robót ciężkich w kopalniach, na czas od 12—15 lat, a najniższą, osadzenie w areszcie od trzech dni do trzech tygodni. — Kościół niekiedy, jako bluźniercze potępia zdania nowatorów, i tak z 5 znanych zdań Jansenjusza dwa, t. j. 1 i 5 nauczające, że nawet sprawiedliwi nie mogą wszystkich przykazań wypełnić, bo nie mają na to łaski i że Chrystus nie za nas wszystkich umarł, przez Innocentego X i Aleksandra VII, jako bluźniercze potępione zostały. S. Thomas, Summa Theologiae 2, 2, q. 13. S. Alphons. Theol. mor. liber IV, n. 121—132. Suarez, De Relig. tract. III lib. I cap. 4—7. Layman, Theol. mor. lib. IV, tr. X cap. 6. Lessius, De justitia caeterisque virtutibus card. lib. II c. 45 dubit. 5. Eus. Amort, Theol. mor. tr. III sect. II § VII. Voit, Theol. mor. par. I n. 509—520. Scavini, Theol. mor. universa tract. V disp. III cap. 2 art. 2. Ernestus Müller, Theol. mor. tom. II par. II § 103. K. R.
Błachowicz Piotr Andrzej, ur. 30 Listop. 1789 r. w mieście Kole, 1808 wstąpił do zakonu bernardynów, r. 1812 wyświęcony na kapłana. Uczył w warszawskim klasztorze teologji i po wyższych pensjach żeńskich religji. R. 1833 wybrany prowincjałem, złożył ten urząd przed upływem trzylecia i zamieszkał w Skępem. Um. 2 Marca 1853 r. Znaną jest jego, przez długi czas po pensjach żeńskich używana, Nauka chrześcijańska czyli katechizm dla wyższych instytutów płci żeńskiej, w r. 1830 i później kilkakrotnie przedrukowany. Wydał nadto Kazania adwentowe, passjonalne etc., 1822 r. t. 3; Kazania na niedziele całego roku, 1823, t. 2; Homilje i nauki niedzielne, 1850 t. 2; Historja obrazów cud. Matki Najśw. w Przyrowie i Skępem.
