Po tém ją tylko poznać można było, że się skromniej i prościej od innych ubierała.“ J.
Blondel. W XVII w. trzech było braci tego imienia; wszyscy trzej teologowie kalwińscy, z których najstarszy i najsławniejszy Dawid, ur. w Chalon, w Szampanii, w 1591. Dwaj jego bracia młodsi: Mojżesz i Aaron zostali predykantami; Mojżesz, starszy, napisał: Jérusalem au secours de Genève, Sedan 1624 i przyjął udział w pracach Dawida. Ten zwrócił na siebie uwagę swojém pismem przeciwko biskupowi Luçon, następnie kardynałowi Richelieu, p. t. Modeste Déclaration de la sincérité des églises réformées (1619). R. 1650 Dawid został w Amsterdamie następcą G. J. Vossiusza i wykładał historję. Stracił następnie wzrok i um. 1655 r. Dawid był filologiem, teologiem i historykiem niezmordowanej pilności i rzadkiej pamięci, ale styl jego ciemny i ciężki. W dziele swojém przeciwko pracy o. Fr. Torres, jezuity hiszpańskiego, wymierzoném, p. t. Fr. Turrianus Adv. Magdeb. Centur. pro canon. apostol. et epist. decretal., Florent. 1572, usiłuje on wykazać fałszywość niektórych dekretalji pseudo Izydora. Dzieło to jego ukazało się p. t. Pseudo-Isidorus et Turrianus vapulantes, Genevae 1628 in 4. Napisał także kilka dzieł przeciwko prymatowi papiezkiemu i hierarchji i traktat o Sybillach. Mimo przesądów i uprzedzeń, jakim podlegał jako kalwinista, okazał się wszakże krytykiem bezstronnym w swoich badaniach nad bajką o Joannie papissie: Familier éclaircissement de la question: Si une femme a été assise au siège de Rome entre Léon IV et Benoit III, Amst. 1647, które się później ukazały z dodatkami Curcelleusza: De Joanna Papissa, Amsterdam 1657 r., i w jego Actes authentiques des églises réformées de France, Amsterd. 1651. B. ściągnął temi dziełami na siebie nienawiść fanatyków swojej gminy. Kiedy zaniewidział, dyktował z zadziwiającą dokładnością swoje dzieło: Genealogiae Francicae plenior assertio, vindiciarum Hispanicarum... eversio, Amsterd. 1655 t. 2. Zostawił jeszcze wiele pism mniejszej wagi. (Haas). X. M-i.
Blosius (Błocki?) Maciej, dziekan i professor teologji w akademji krak., um. 1646. Napisał: 1) Academia Arianorum, Graecorum etc., Crac. 1619 in 4 ark. 7. Wykłada tu autor tajemnicę Trójcy św. 2) Jonas sarmaticus universam gentem Polonam ad veram, rigidam et duram poenitentiam suscipiendam, tempori perturbato ac luctuoso Patriae et Reipublicae nostrae servientem etc. exhortans, Crac. 1617; 3) De Christi Domini Mediatoris gen. humani habituali gratia, Crac. 1628; jest to rozprawa na stopień doktora teologii.
Blount Karol, anglik. Ojciec jego Henryk i brat starszy Tomasz słynęli z nauki; Karol także zdobył sobie sławę, ale smutną. Ur. 1654, z natury uzdolniony, wszedł w szeregi niedowiarków i wrogów chrystjanizmu, którzy w owym czasie w Anglji szerzyli deizm (ob.). W tym duchu wystąpił w dziele napisaném przeciwko nieśmiertelności duszy, De anima mundi, Londyn 1679, które biskup londyński potępił. R. 1680 przełożył dwie pierwsze księgi Żywota Apolonjusza z Tyany (ob.), napisane przez Filostrata. Książkę zniszczono, ale niektóre z niej ustępy przeszły do notat przy tłumaczeniu francuzkiém Filostrata przez Castilhona (Berlin 1774, 4 vol.). W tym samym duchu napisał Wielką Djanę efezką (1680) i Wyrocznie rozumu (Londyn 1693), które to ostatnie dzieło ukazało się dopiero w parę miesięcy po jego śmierci. Nie mogąc otrzymać pozwo-
