Prusa, Soreo, Prenete, Helenopolis, Basilinopolis, Adriana, Cesarea, Neocesarea, Dascylium, Daphnusia, Cadosia, Lophus, Cius, Melangia, Rindace; w drugiej Bitynji: Nicea, Apamea nad Meandrem, Linoe, Gordo-Servi, Modrena lub Mela i Numerica.
Bizochy. W kilkanaście lat po powstaniu zakonu franciszkanów, oddzieliła się od nich pewna liczba marzycieli, którzy uważali za niedość surową regułę zakonną, a siebie prawdziwymi naśladowcami ascetycznego ducha św. Franciszka nazywali. Przytém wpadli oni w spirytualistyczne marzycielstwo. We Włoszech nazywano ich fratricelli (ob.), t. j. braciszki, mniejsi bracia (odnośnie do minorytów, jako ogólnej nazwy franciszkanów). Fratricelli mieli podobnie jak i właściwi franciszkanie swoich tercjarjuszów, a ci ostatni nosili nazwę, bizochi, później bocasoti. Pierwsza nazwa pochodzi od włoskiego bizocho (po franc. besace), sakwa żebracza. Ubóstwo swoje chcieli doprowadzić do tego, aby nikt z braci nic więcej nad worek żebraczy nie posiadał. Druga ich nazwa, której źródłosłów trudno wyprowadzić, prawdopodobnie toż samo co i poprzednia ma znaczenie. W Niemczech i Niderlandach przybierali ci marzyciele nazwę beghinów i begardów (ob.); potępieni przez Kościół, częstemu prześladowaniu ze strony władz świeckich ulegali. J. N.
Blaarer Ambroży, urodził się 4 Kwietnia 1492 roku w Konstancji, kształcił się w Tybindze, w tym samym czasie co i Melanchton. Został benedyktynem w Alpirsbach, w Czarnym Lesie wirtermbergskim. Z klasztoru pisywał do Melanchtona, czytał dzieła Lutra, dał się pociągnąć nowej doktrynie i roku 1523 uciekł z klasztoru. Przybywszy do Konstancji, tłumaczył swój krok w dziełku, wystosowaném do rady miejskiej i drukowaném r. 1523, gdzie powiada, że nie wystąpił z zakonu, jak inne mnichy, z powodu zmysłowości, i że nie został luteraninem „dla dziewczyny.“ Wraz z sekretarzem miejskim Vögelim był on najgłówniejszym powodem tak prędkiego odpadnięcia od Kościoła Konstancji (1524). Pomimo zapewnień swoich, że nie dla kobiety klasztor opuścił, ożenił się z mniszką, zbiegłą z klasztoru w Münsterlingen, w pobliżu Konstancji. R. 1534 Ulryk, książę wirtembergski, wezwał go, w celu zaprowadzenia reformy w swoich dziedzinach. Blaarer zaprowadził herezję także w Tybindze, a r. 1535 odprawił tam pierwsze nabożeństwo protestanckie w kolegjacie. Zawsze jednak podejrzywano go w Wirtembergu o zwingljanizm i dla tego w kilka lat później powrócił do Konstancji. Kiedy r. 1548 wprowadzono Interim do Konstancji, udał się do Szwajcarji, ogłaszał tam nową doktrynę w wielu miejscach, a szczególniej w Biel, nie przyjął, z powodu wieku, ofiarowanego mu w Bazylei probostwa i umarł z zarazy w Winterthur 6 Grud. 1564 r. Wiele o nim szczegółów mieści się w piśmie Jerzego Vögeli: Der Constanzer Sturm im J. 1548, z archiwów tego miasta ogłoszone po raz pierwszy r. 1846 w Bellevue pod Konstancją. (H.) X. M-i.
Blandrata (Biandrata) Jerzy, rodem z Saluzzo, w Piemoncie, sławny lekarz i obrońca socynjanów, zwanych także antytrynitarjuszami, w Siedmiogrodzie i Polsce. Niepospolitemi wiadomościami w medycynie zdobył on sobie imię głośne i majątek. Przejąwszy się naukami antitrynitarjuszów, wystąpił Blandrata z twierdzeniami, które już miały na mego ściągnąć odpowiedzialność przed inkwizycją w Pawji, gdyby nie ratował się ucieczką do Genewy (1556 r.), gdzie publicznie przyłączył się
