sitoris stetur, ut cum concilio parochi vel confessarii Bibliorum a catholicis versorum, lectionem vulgari lingua eis concedere possint, quos intellexerint, ex hujusmodi lectione non damnum, sed fidei et pietatis augmentum capere posse. Regula IV Indicis. Na mocy więc tego przepisu: I. pod zakaz nie podciąga się wcale ani Wulgata, ani przekład 70, ani tekst oryginalny. II Przekłady akatolickie w ogóle są zabronione. III Przekładów katolickich nie wolno czytać bez pozwolenia własnego biskupa. Biskup winien pod tym względem zasięgnąć rady tych, którzy bliżej znają chcącego czytać Biblję i mogą zaświadczyć, czy postulant odniesie korzyść, lub szkodę z tego czytania. Ob. Cherubini a S. Joseph, Apparatus biblic. t. IV par. IV str. 489 — 558. Według zaś powszechnego zdania teologów, wolno czytać takowe Biblję katolickie tym, którzy się sposobią do nauczania w kościele (jak np. alumni w seminarjach). Lecz gdy pozwolenia wspomnione zbyt łatwo i bez oględności bywały dawane, Klemens VIII w nowém wydaniu Indicis cofnął upoważnienie, które dawała biskupom i inkwizytorom IV reguła indexu, i udzielanie pozwolenia na czytanie takowych Biblji zastrzegł rzymskiej Kongregacji Indexu: Animadvertendum est, mówi, circa supradictam regulam IV Indicis fel. rec. Pii Papae IV, nullam per hanc impressionem et editionem (Indicis) de novo tribui facultatem episcopis, vel inquisitoribus, aut regularium superioribus concedendi licentiam emendi, legendi aut retinendi Biblia vulgari lingua edita; cum hactenus mandato et usu s. rom. Ecclesiae et universalis Inquisitionis sublata eis fuerit facultas concedendi hujusmodi licentias. Powyższe przepisy zmodyfikował Benedykt XIV (Decret. Congr. Indicis, d. 13 Jun. 1757, w dodatku do regula IV Indicis), że wolno każdemu katolikowi czytać Biblję w języku pospolitym, jeżeli przekład jest approbowanym przez zwierzchność duchowną, i nadto opatrzony jest objaśnieniami z Ojców śś. i tłumaczy katolickich. Według tego dekretu nie dosyć jest, aby przekład był katolickim i aprobowanym przez zwierzchność duchowną; winien być nadto opatrzony objaśnieniami z ojców śś. i tłumaczy katolickich. Taki przekład wolno każdemu katolikowi czytać. Dokładniej ob. Benedicti XIV De synodo dioec. l. 6 i Append. III przy końcu dzieła. Pius VII, w liście do arcybiskupa mohilewskiego Stanisława Siestrzeńcewicza (d. 3 Wrześ. 1816 r.), mówi, że „nie należy radzić ani zachęcać wszystkich bez różnicy do czytania Biblji, wyjąwszy duchownych, albo też i laików, ale takich tylko, którzy od swoich pasterzy dostatecznie będąc wyuczeni, mogą z niej pożytek odnieść.“ Co zaś do Biblji katolickich bez objaśnień, tych nie wolno czytać ani trzymać bez upoważnienia samej Stolicy Apostolskiej. Tak postanowił Leon XII (24 Maja 1825), a to z powodu wydań towarzystwa biblijnego (ob.). Utrzymują niektórzy, że wolno jest czytać przekład katolicki bez objaśnień, jeżeli obok przekładu jest Wulgata łacińska; lecz inni zakaz Leona XII i do takich wydań odnoszą, t. j. że bez upoważnienia Stolicy Apostolskiej i takich wydań czytać nie wolno, jak to wnosić należy z dekretu S. Congr. Indicis d. 12 Czerwca 1757 r., potwierdzonego 25 Stycznia 1836 r.[1]. Cf. Scavini Theol. mor. tract. VIII
- ↑ Na zapytanie: Utrum permittenda impressio versionis Antiqui et Novi Test. exaratae per Rev. Antonium Martini (włoski przekład katolicki) sine textu latino et sine notis? odpowiedziała kongregacja: Negative.
