licznościowych, których opis podaje Brown, Bibliot. pisarzów assyst. polsk. p. 118.
Białucki Jan Józef, uczeń sławnego ks. Marcina Śmigleckiego, którego przeciwko Marcinowi Gracjanowi Gertich bronił, w dziele: Łupieże martwe skryptu Marcina Gracjana, ministra świeżo nazwanego, protestacją, gdzie szczypie dysputacją wydaną od ks. Marcina Śmigleckiego, gwoli ministrom tym, którzy ministra znać chcą, pokazana przez J. Białuckiego, aud. th. w akademji wileńskiej, 1599 r.
Bianchi Andrzej, jezuita włoski, ur. w Genui 1587 r., um. 29 Marca 1657 r. Zostawił: 1) Epigrammatum lib. VI, albo de singulari sapientia Caroli Borromaei; 2) Tractatus de Cambio; 3) Pii mores et sancti dmores epigrammatis expressi; 4). Badania filozoficzne i akademickie, po włosku, pod imieniem Canduli Philateli. Cf. Alegambe, Bibliotheca scriptorum S. J.; Soprani, Scrittori Liguri. W. F.
Bianchini v. Blanchini 1. Franciszek, archeolog i astronom, ur. w Weronie 1662 r., uczył się najprzód u jezuitów, potém w uniwersytecie padewskim. Aleksander VIII, Papież, obdarował go beneficjami i mianował sekretarzem komisji, wyznaczonej do dokonania poprawy kalendarza. Nakreślił południk na kościele Najświętszej Marji Anielskiej i urządził kompas. Zamierzał wyznaczyć południk przez Włochy, tak jak to we Francji zrobił Cassini, ale śmierć (1729 r.) przeszkodziła tej pracy. Grób jego znajduje się w katedrze św. Zenona w Weronie. Pomiędzy innemi pismami ogłosił: Storia universale provata, co' i monumenti (Rzym, 1694), i chodził około wydania dzieła Anastazego: De Vitis Rom. Pontificum, czego dokonał jego synowiec Józef Bianchini. — 2. Jan z Ferrary, ksiądz, ułożył z Peurbachem tablice astronomiczne, wydane w Bazylei (1553 r.). — 3. Józef, oratorjanin, ur. w Weronie 9 Wrześ. 1704 r., autor i wydawca wielu dzieł teologiczno-krytycznych. Głównie badał teksty starożytnej Itali; z badań tych powstały dwa główne jego dzieła: 1) Evangeliarium quadruplex latinae versionis antiquae seu veteris italicae, nunc primum in lucem editum ex codicibus manuscriptis aureis, argenteis, purpureis aliisque plusquam millenariae antiquitatis, Romae 1749, 2 vol. in fol.; 2) Vindiciae Canonicarum scripturarum Vulgatae lat. editionis seu vetera sacrorum bibliorum fragmenta etc., Romae 1740, 1 vol. in fol. Data śmierci niewiadoma. W. F.
Bibjanna (Bibiana) święta (2 Grud.), panna i męczen., córka Flawjana, rycerza rzymskiego, męczennika (22 Grud.), i Dafrosy, męczenniczki (4 Stycz.). Po męczeńskiej śmierci rodziców, wraz z siostrą swoją Demetrją, także męczenniczką (21 Czerwca), wtrącona do więzienia, po wytrzymaniu wszelkich prób, przez Apronjana skazana, do słupa przywiązana, rzemieniami ołowiem napuszczanemi na śmierć zasieczona r. 363, pod koniec panowania Juljana Apostaty. Ciało jej, porzucone w polu na pożarcie zwierząt, potajemnie wziął Jan, kapłan, i pochował w pobliżu pałacu Licynjuszowego. Później zbudowali chsześcjanie nad jej grobem kaplicę, którą 465 r. Papież Simplicjusz na piękny kościół zamienił, nazwawszy go Olimpina, od imienia pobożnej niewiasty, łożącej koszt na budowę. Papież Honorjusz III podźwignął ten kościół z ruin, a 1628 r. Papież Urban VIII na nowo odbudował i zbogacił relikwjami św. Bibjanny, Demetrji i Dafrozy, znalezionemi na cmentarzu. Przededrzwiami znajduje
