4-o. Tenże sam duch co i pierwszej części; w wykonaniu zachodzi różnica. W uwagach autor jest rozwlekły, styl napuszony przechodzi w zimną gawędę, w niczém nie dorównywającą żywości stylu pierwszej części. Roku 1757 zaczął drukować trzecią część, która ukazała się dopiero po śmierci autora r. 1758: nosi tytuł: Paraphrase littérale des Epitres da Apôtres, d'après le commentaire latin du P. Hardouin, 2 vol. in 4-o. I ta część przepełniona jest myślami dziwacznemi. B. był wezwany do odwołania błędów, w dziele jego zawartych, a dzieło samo zamieszczono na indeksie. Benedykt XIV potępił je r. 1758, jako zawierające zdania błędne, niedorzeczne, gorszące, tchnące herezją, lub jej sprzyjające. Inkwizycja rzymska za Klemensa XIII potępiła dwa pisemka, ogłoszone w obronie dzieła Berruyer'a. Na język niemiecki tłum. Weimer, z aprobatą sławnego Febronjusza (ob.), który je zalecał do czytania kapłanom. Nowa edycja 1827 w Besançon, w 10 t. in 8-o, tém się zaleca, że poprawiona została przez 2 dyrektorów seminarjum w Besançon; na język polski tłumaczył Michał Korybut Wiśniowiecki, kancl. w. lit., potém wojew. wileńsk. (1744), ale znany jest tylko tom II: Historja ludu Bożego od początku zaczęcia swego aż do narodzenia Messjasza, przez Ks. J. I. Berr. przetł. r. 1740, t. II w Warsz. u Pijarów. Biogr. universelle t. IV str. 340. (Stemmer). W. F.
Bersabee, 70 Βηρσαβεέ v. Βηρσαουβεέ. Miejsce to leżało w południowej stronie Palestyny, w ziemi Abimelecha, króla Gerary. Zdaje się, że Abraham, udając się do Egiptu (z Sichem, przez Bethel i dalej na południe, Gen. 12, 6...), przechodził przez tę puszczę króla Gerary i wykopał studnię, gdyż po powrocie z Egiptu zamieszkał w Hebron (ib. 13, 18), a ztąd przeszedłszy de Gerary (ib. 20, 1), już słudzy Abimelecha studnię Abrahamową byli zajęli; i Abraham był zmuszony uroczyście zaręczać, że wspomniana studnia do niego należy (ib. 21, 25—30). Przy tej okoliczności zawarł przymierze z Abimelechem. Odtąd zaczęło się nazywać to miejsce Beer-szeba (studnia przysięgi). W tejże puszczy błąkała się Agara z Izmaelem, po wypędzeniu z domu Abrahama (ib. 21, 14...). Tu także około swych studzien przebywał Abraham, po zawarciu przymierza z Abimelechem (ib. 21, 34. 22, 19), chociaż mieszkał w Hebron (ib. 23, 2...). Syn jego Izaak odnowił przymierze z Abimelechem i wykopał sobie nowe studnie, bo dawne mu były zabrane, lub zasypane (ib. 26, 10—29), przez co posiadłość swoją rozszerzył. W bliskości założył miasto (ib. 26, 25), które od dawnej studni nazwał także Beer-szeba (ib. 26, 29. 28, 10). Po zdobyciu ziemi Chananejskiej, dostało się ono pokoleniu Judy (Jos. 15, 28), lecz wkrótce odstąpione być musiało Symeonitom (ib. 19, 2). Zdaje się, że to było niewielkie miasto, i że sławniejsza sama puszcza Bersabejska, może z miastem tegoż nazwiska, została się w pokoleniu Judy, bo jest wymienianą jako południowa granica (Jud. 21, 1. I Reg. 3, 20. II R. 3, 10. 17, 11. 24, 2. 7. 15. III R. 4, 25. IV R. 23, 8. I Par. 21, 2. II Par. 19, 4. 30, 5) i należąca do Judy (III Reg. 19, 3). Ostatni raz wspomnianą jest II Esd. 11, 28. Za św. Hieronima było tu miasteczko (κώμη μεγίστη, vicus praegrandis), oddalone od Hebronu o 8½ mili rzym. (S. Hieronym, Com. in Gen. 17, 30). Późniejsi podróżni, jak Breitenbach v. Breydenbach (ok. r. 1483) znalazł w temże miejscu, o 4 mile na zachód Gazy, zamek Gallin; Seetzen zaś (Nachrichten von. s. Reisen in Syrien etc. ap. Zachs, Monatl. Corresp. für Erd-und Himmelskun-
