zniesione zostały. — W zmianach politycznych kraju, tak bernardyńskich, jako i innych klasztorów wiele poupadało. Akta ich i historyczne dokumenty częścią zniszczone, częścią w prywatne dostały się ręce. Na posiadających takowe spoczywa obowiązek wydostania ich z zapomnienia, celem przypomnienia dzisiejszemu pokoleniu pobożności przodków. X. S. Ch.
Bernatowicz Mikołaj Grzegorz, jezuita, ur. na Litwie 1 Kw. 1690, jako magister nauk wyzwolonych i filozofji um. w Iłukszcie, w Inflantach, 4 Marca 1752 r. Napisał: Życie św. Kajetana, Warsz. 1726; Kazania panegiryczne, 1727 r.
Bernier Stefan Aleksander, ur. 1764 r. 31 Grud. w Daru, w dep. Mayenne, należał do liczby duchownych francuzkich, którzy, po wybuchnięciu rewolucji, nie chcieli składać przysięgi na tak zwaną konstytucję cywilną duchowieństwa. Pozbawiony probostwa w St-Laud d'Angers, udał się Bernier do wiernych królowi i dawnej wierze Wandejczyków, gorącemi kazaniami zapalał ich do walki z rewolucją, wspierał radą wandejskich dowódców i był jednym z najdzielniejszych kierowników wojny. Bonaparte, zostawszy pierwszym konsulem, powołał do siebie Berniera, odbywał z nim częste konferencje o przedmiotach politycznych i religijnych, korzystał z jego rady w czasie przywracania hierarchji katolickiej, a po zawarciu konkordatu mianował go biskupem Orleanu. Otoczony powszechnym szacunkiem, umarł w Paryżu 1806 r. J. N.
Bernika, v. Bernice v. Berenice (Βερίνκη), córka Heroda Agryppy I i jego żony Cypros, wnuczki Heroda W. Herodjada była jej ciotką (siostrą jej ojca; Joseph. Flav. Antiq. Jud. l. XVIII c. 7, 8, 9). Bernika zaręczoną była najprzód Markowi, synowi Aleksandra Lizymacha, najzamożniejszego żyda w Aleksandrji (ib. l. 19 c. 4 et l. 20 c. 3); lecz gdy Marek umarł, wydał ją ojciec za swego rodzonego brata Heroda, któremu wyjednał u cesarza Klaudjusza (41—54 r.) królestwo Chalcis (ib, l. 19 c. 4). Gdy mąż jej umarł, żyła przez jakiś czas ze swym rodzonym bratem, królem Agryppą II; dopiero dla usunięcia podejrzeń i zapobieżenia pogłoskom, jakie kursowały o ich wzajemnym stosunku, wyszła za Polemona, króla Cylicji. Polemon, spodziewając się wielkich za nią bogactw, poddał się obrzezaniu przed małżeństwem; wkrótce jednak opuszczony przez Bernikę, porzucił religję żydowską (ib. l. 20, 5). Bernika wróciła, zdaje się, do brata swego króla Agryppy, i wtedy to (ok. r. 60) wypada podróż ich obojga do Cezarei, dla odwiedzenia Festusa, prokuratora rzymskiego, podczas której stawiony był przed nimi św. Paweł. Act. 25, 13. 23. 26, 30. Bernika później przemieszkiwała czas jakiś w Jerozolimie, trzymając przy sobie dwór królewski. Joseph. Flav. De Bel. Jud. l. II c. 26, 28 (lat 15—16). Chodziły wieści, że Tytus był w niej bardzo zakochany (ok. r. 68. Tacit. Histor. 2, 2. Sueton. Vitae Ceasar. Tit. c. 7); a i u Wespazjana miała łaski, tak dla wdzięków swoich, jak i bogatych darów (Tacit. Histor. 2, 81). X. W. K.
Bernis Franciszek Joachim, hrabia Lyonu, kardynał, pochodził ze starej lecz ubogiej familji szlacheckiej; ur. 22 Maja 1715 r. w St Marcel de l'Ardèche, bez wewnętrznego powołania obrał sobie stan duchowny. Obdarzony kilku beneficjami, młody Bernis udał się do Paryża, celem szukania stosunków i protektorów. Zdolności więcej świetne niż głębokie, pewne usposobienie do poezji i umiejętność życia uczyniły go ulubieńcom wyższego towarzystwa, i księżna Rohan poleciła go markizie
