Bernard z Mentonu, święty (15 Czerwca, al. 16 Maja), założyciel przytułków dla podróżnych na górze św. Bernarda (Montis Jovis in Valesia) syn Ryszarda, pana na Menthonie pod Annecy, ur. 15 Czerwca 923. Matka jego Berliona była wnuczką Oliviersa, hrabiego genewskiego i towarzysza broni Karola W. Po ukończeniu uniwersytetu paryzkiego, gdzie otrzymał stopień doktora teologji, namawiany przez ojca do małżeństwa, opuścił świat, schronił się do Piotra, archidjakona Aosty, bogobojnego kapłana, i tu postanowił oddać się na służbę Bożą. R. 966 został archidjakonem biskupa Aosty. Przez 24 lat odznaczał się na tém stanowisku swoją gorliwością. Pomiędzy innemi, obalił on sławny posąg Jowisza na górze św. Bernarda i zbudował na tém miejscu klasztor noszący dziś jeszcze jego imię. Jemu też zawdzięczają swój początek dwa sławne domy dla podróżnych, którzy bez tej pomocy na nieuchronną śmierć częstokroć byliby wystawieni. Um. w Novara 28 Maja 1008 r. Ciało jego znajduje się w Novara, a głowa w klasztorze św. Bernarda na Monte-Jove. Kanonizowany za Innnoc. XI, Papieża, 9 Sierp. 1681 r. Cf. Leben und Wirken d. h. Bernhard v. Menthon sammt geschichtlichen, geographischen u. statist. Notizen über die zwei von demselben gestifteten Hospitien, 1856 Luzem, 2-e wyd. ib. 1870 in 8-o, z nazw. autora Laur. Burgener. Vie de S. Bern. de M. archidiacre d'Aoste par un chanoine du Grand St-Bernard, Paris 1862 in l2-o. N.
Bernard z Nissy, prof. akademji krakowskiej, kapłan wielkiej cnoty, um. 1490 r. Zostawił w rękopiśmie (w bibl. akad. krak.): Summa casuum conscientiae i Sermones de tempore et de sanctis.
Bernard z Noryku (Bernardus Noricus), zak. S. Bened., † ok. r. 1327, w opactwie Kremsmünster (Cremifanum, w arcyksięstwie Austrjackiém, nad rz. Krems, założone r. 777); ztąd zwany także Bernardus Cremifanensis. Kilka dzieł jego, odnoszących się do historji cesarstwa Austr., wydali: Hier. Pez (Scriptores rer. Austr. t. I, II Lipsiae 1721—25; t. III Ratisb. 1745) i And. Rauch (Rer. austriac. scriptor. Vindob. 1790—94, 3 vol.), a mianowicie: 1) Catalogus sive chronicon abbatum Cremifanensium ab. an. 777—1311. 2) Chronicon Cremifanense et catalogus abbatum usq. ad Fridericam I. a. 1298. 3) Chronicon austriacum ab a. 1003—1308. 4) Chronicon Bauvariae ab a. 508—1313. 5) Chronicon Laureacensium (Lorch) et Pataviensium (Passau) pontificum (v. Catalogus archiepp. et epp. Laur. et Patav.) ab a. 268—1321. 6) Catalogus alter archieppor. et eppor. Laureacens. et Pataviens. ad an. 1213. 7) Historia ecclesiae Laureacen. 8) Opusculum de genealogia fundatoris coenobii Cremifan. To ostatnie znajduje się w Monumentu Boica (Monachii 1769... t. XIII). Ob. H. Besange, Selecta historiae Cremifanen. Linc. 1777. Ejusd. Synopsis vitae religiosor. in monast. Cremifan. Th. Hagn, Das Wirken der Benedictiner-abtei Kremsmünster, Linc. 1848. Cf. O. Lorenz Deutschlands Geschichtsquel § 27. X. W. K.
Bernard z Pawji, kanonista, biskup Pawji, ułożył ok. 1190 r. zbiór kanonów, w którym pomieścił, oprócz praw kościelnych, wydanych po Gracjanie, dawniejsze, nie wniesione do zbioru Gracjana. Dzieło to nosi nazwę: Breviarum extravagantium, to jest decretorum et canonum extra decretorum corpus vagantium. Późniejsi kompilatorowie dekretałów trzymają się podziału na pięć części, zaprowadzonego przez Bernarda
