dekret rozwiązania, a zarazem nakazano siadać na wozy i w cwał rozmaitemi ulicami rozwieziono (zawieziono ich do Kiestrzyna, Cüstrin). W kilka godzin po wywiezieniu i zrewidowaniu klasztoru, otworzono kościół, wezwano ludzi do wyjścia i drzwi kościelne opieczętowano. Po wywiezieniu bennonitów, następnej zaraz nocy w loży massońskiej odbyła się wielka hulatyka, wesołe krzyki i strzelaniny, na znak radości z odniesionego zwycięztwa. Ob. art. Redemptoryści, Hoffbauer, tudzież życiorys jego w Przeglądzie katolickim warszawskim r. 1864 n. 19 i n. N.
Bentham Jeremjasz, prawnik angielski, ur. 1748 r. w Londynie. Uczeń sensualistów, a w szczególności Helwecjusza, zaczerpnął z tego pisarza doktrynę egoizmu i został ojcem nowożytnego utylitaryzmu, t. j. teorji opierającej moralność na interesie. Filozoficzne uzasadnienie tej doktryny podaje on w swojej Introdukcji do zasad moralności i prawodawstwa (Introduction to the principe of morals and legislation 1789). Przyzwyczajony jako prawnik do zapatrywania się na czyny ludzkie tylko z ich strony społecznej i z ich następstw, odnośnie do interesu powszechnego, Bentham zapoznawał zupełnie ich stronę moralną w właściwém tego wyrazu znaczeniu. Za jedyną tedy różnicę czynów przypuszczał on tylko pożytek, lub szkodliwość ich następstw. W jego oczach wszelka czynność, wszelki przedmiot, byłyby dla nas zupełnie obojętne, gdyby nie miały własności sprawiania nam rozkoszy lub boleści. Poszukiwanie więc rozkoszy i unikanie boleści są jedynemi pobudkami działalności człowieka, a zatém jedynym celem życia. Taką jest najwyższa zasada moralna i prawna Benthama; ale ta zasada samolubstwa była już podstawą systematu Epikura i praktycznej filozofji Hobbesa. Bentham więc dosyć był naiwny, gdy sądził, że występuje z czemś zupełnie nowém. Jedyna pomiędzy nimi była ta różnica, że Epikur i Hobbes wywodzili zasadę egoizmu z naszej natury, Bentham zaś stawia ją jako aksiom, który własną swoją ma przekonywać oczywistością. Pomijamy jego prace prawnicze. Krytykę zasady ob. w art. Moralność, Sensualizm. N.
Benwenutus święty (22 Marca), urodzony w Ankonie, franciszkanin. Urban IV, Papież, wielbiąc jego cnoty, wyniósł go na bogate biskupstwo Osimo (Auximum), należące do metropolji rzymskiej. Po 13-tu latach biskupstwa, gorliwie i pracowicie przebytego, widząc, że zbliża się koniec jego życia, dał uroczyste błogosławieństwo ludowi, kazał się ponieść do kościoła i tam, położywszy się na ziemi, wśród modlitw i pieśni umarł 1276 roku. N.
Berea. Trzy miejscowości w Biblji wspomniane, noszą tę nazwę: 1. Berea, gr. Βερέα, o której I Mach. 9, 4. Ponieważ wojsko syryjskie udało się z Jerozolimy do Berei, a Judas zastąpił mu drogę od Laisy z tego powodu mieszczą to miasto w Judei. Według jednych, ma to być dzisiejsze Bir-ez-Zeit, w północno-zachodniej stronie od Bethel, o przeszło pół godziny drogi od Dżifna (Gofna); według innych, El-Bireh na południe od Gofny o milę prawie odległe. — 2. Berea, właściwie Beroea, z greckiego Βέροια. Wspomniana II Mach. 13, 4, w tekście greckim (Antioch.... „kazał tym, którzy go, to jest Lyzjasza, do Berey prowadzili, jak jest zwyczaj w owém miejscu, zgładzić“); łacińska zaś Wulgata opuszcza wyrazy: którzy go do Berey prowadzili. Miasto to w Syrji (Syna Cyrrhestica, Plinii, Hist. nat. l. V c. 19, Coelesyria, Strabon, Rer. Geogr. l. XVI c. 2 § 7) na wschód Antjochji (Strabon, l. c.), czyli na
