imieniem Jana XIX. Według widzenia, opowiedzianego w dziełach św. Piotra Damiana (Vita S. Odilonis in Epist. ad Nicolaum II), Benedykt VIII musiał swe błędy odpokutować w czyścu, dopóki nie został uwolniony ztamtąd na modlitwę św. Odylona i jego zakonników, i przez jałmużny swego brata i następcy (Watterich, Vitae Rom. Pont. t. I p. 700—708). — Benedykt IX (Teofilakt), syn Alberyka, hrabiego tuskulańskiego, synowiec Benedykta VIII i Jana XIX, nastąpił po tym ostatnim w drugiej półowie 1033 r. Miał zaledwie lat 18 i był siódmym z kolei z tej rodziny Papieżem. Aczkolwiek doszedł do papieztwa przez świętokupstwo (bo ojciec bogatemi podarunkami przeprowadził jego wybór) i aczkolwiek splamił swój charakter wielu występkami, był uznany za prawą głowę Kościoła, aż do czasu zrzeczenia się w 1045 r. W 1036 r. zebrał w Rzymie sobór, na którym Andrzej, biskup Perugii, oddał mu trzy klasztory, a on dał paljusz trzem arcybiskupom, brał udział w sporze między patrjarchami w Grado i Akwilei (Mansi t. XIX p. 605), miał dyspensować od ślubów zakonnych Kazimierza, syna króla polskiego, i kanonizował mnicha Symeona z Syrakuzy, który swe surowe i święte życie zakończył w Trewirze 1035 r. Cesarz Konrad II uznał go także za prawego Papieża i przyjął go w Kremonie z wielkiemi honorami 1037 r., później zaś odprowadził go do Rzymu, gdy go Rzymianie byli wygnali 1038 r. Oddany występkom, Benedykt (Watterich, Vitae Rom. Pont. t. I p. 72, także p. 711—716) zmuszony był powtórnie uciekać z Rzymu 1044 r., bo Rzymianie, podburzeni przez konsula Ptolomeusza i uwiedzeni pieniędzmi jego współzawodnika, wybrali na jego miejsce Jana, biskupa Sabiny, pod imieniem Sylwestra III; lecz Benedykt, przy pomocy swych krewnych, w kilka miesięcy pokonał swego przeciwnika. Wówczas (1 Maja 1045 r.), chcąc żyć wygodnie i swobodniej, jako człowiek prywatny, przytém lękając się wzmagającej się nienawiści ludu, zrzekł się swej godności na rzecz archiprezbytera Jana, męża pobożnego, moralnego, dobrej sławy i dobrej chęci, który jednakże dał znaczną summę pieniędzy Benedyktowi, i pieniędzmi zapewnił sobie głosy osób najwięcej wpływowych u ludu. Jan, jako Papież znany pod imieniem Grzegorza VI, uważał za obowiązek użycie tych smutnych środków [1], aby Kościół od większych jeszcze nieszczęść uchronić. Lecz wkrótce Benedykt żałował swojego postępku, a wsparty przez swą rodzinę, wystąpił znów jako Papież. Było zatém trzech Papieżów. Kościół był głęboko utrapiony, dobra jego w rękach po większej części przywłaszczycieli rozproszone, a Grzegorz musiał prosić o jałmużnę u obcych książąt na odrestaurowanie kościoła św. Apostołów. Rzym i jego okolice napełnione były rozbójnikami, rabującymi nawet kościoły; Grzegorz na czele silnej armji przywrócił spokojność. Henryk III, cesarz niemiecki, przybywszy do Włoch w 1046 r., dla położenia końca schizmie, skłonił [2] Grzegorza VI do abdykacji na koncyljum
- ↑ Tak dalece sumienie było stępione w owéj epoce, że i Grzegorz i Otton freisingeński summ danych Benedyktowi nie uważali za symonję, bo dla dobra Kościoła to czyniono. Hist. des conciles par Hefelé t. 6 § 538.
- ↑ Odezwały się głosy żądające, by go, jako symonjaka, złożono, ale zrzekając się, najlepiej temu zaradził. Ob. Hefelé l. c. O tym synodzie patrz u Waterich, Vit. Rom. Pont. t. 1 p. 75, 76.
