św. Anioła, gdzie został zamorzony głodem (Lip. 974), lub, co prawdopodobniejsza, uduszony (Watlerich, Vitae Rom. Pont. t. I p. 686), z rozkazu Frankona, który kazał siebie wybrać na Papieża, pod imieniem Bonifacego VII, lecz w kilka miesięcy zmuszony był uciekać przed hrabią z Tuskulum, uwożąc z sobą do Konstantynopola skarby, zabrane z bazyliki watykańskiej. Na jego miejsce, stronnictwo hrabiego Tusculum wyniosło na papieztwo Donusa II, który zaledwie kilka miesięcy panował, bo na początku 974 r., już znajdujemy na Stolicy Apostolskiej Benedykta VII. — Według mniemania Giesebrechta (Jahrbücher des teutsch. Reichs unter Otto II, Berlin 1840 p. 141), nie było wcale Papieża Donusa, a po Benedykcie VI w Paźdz. 974 r. nastąpił Benedykt VII, z rodziny hrabiów Tusculum, biskup Sutri, który był wybrany na Papieża w obec posłów cesarskich, gdy Majolus, opat klunjacki, nie przyjął godności papiezkiej, ofiarowanej mu przez Ottona II. W pierwszym roku swego papieztwa (975) zwołał w Rzymie sobór, na którym rzucił klątwę na kardynała Franko (antypapieża Bonifacego VII). W tymże czasie Sergjuszowi, biskupowi Damaszku, wypędzonemu ze swej stolicy, dał w Rzymie kościół św. Bonifacego i św. Aleksego, gdzie ten biskup grecki założył klasztor zakonników obrzędu łacińskiego. W ogóle, Benedykt VII okazał się bardzo przychylnym dla klasztorów: niektóre z nich sam wyrestaurował, jak naprzykład klasztor przy kościele św. Krzyża, gdzie został pochowany; potwierdził zaś prawa i przywileje wielu innych (Mansi t. XIX p. 95—71). Niemniej był troskliwy o prawa biskupów i kościołów. W roku 975 na korzyść biskupa w Lorch, Piligrina, potwierdził pewne przywileje, które zdawał się gwałcić arcybiskup salzburgski, i zatwierdził biskupie prawa stolicy passawskiej nad dzisiejszą wyższą i niższą Austrją (Lambecii, Bibl. Caes. l. II p. 641). Bullą oddzielną potwierdził prawa arcybiskupa trewirskiego (Mansi t. XIX p. 57), i na koncyljum w tym celu zwołaném 983 r., biskupa merseburgskiego Giselera przeniósł na stolicę arcybiskupią w Magdeburgu (ibid. p. 77). Okazał wielką gorliwość w sprawie karności kościelnej; w r. 983 zwołał koncyljum przeciwko świętokupstwu (ibid.). Za jego papieztwa Otton II przedsięwziął nieszczęśliwą wyprawę przeciwko Grekom i Saracenom. Przegrawszy bitwę pod Basentello, cesarz straszliwie się mścił na Rzymianach i Benewentczykach, którzy go opuścili w czasie bitwy. Benedykt przeniósł relikwje św. Bartłomieja Apostoła z Benewentu do Rzymu, gdzie złożył je w kościele, wybudowanym na wyspie Tybru (ob. Bartłomiej św.). Wkrótce potém Benedykt, dotknięty głębokim smutkiem, umarł (983 r.). Pomiędzy współczesnymi Benedykta, wspomnieć należy Roswitę z Gandersheim i Ulrycha, biskupa augsburgskiego. Kiedy smutne wojny szarpały Włochy, w Anglji jednocześnie panował pokój. Królewie: Edgar i Edward, wiele przyczynili się do poniesienia karności kościelnej (Mansi t. XIX p. 61). Po dziewięciu latach dobrego panowania, um. Benedykt (r. 983); po nim nastąpił Jan XIV. — Benedykt VIII, przedtem Jan, kardynał, biskup w Porto, z rodziny hrabiów tuskulańskich, jak Benedykt VII; nastąpił po Sergjuszu IV, w półowie 1012 r., i był dobrym Papieżem, swoje obowiązki spełniał z energją i wytrwałością. Niejaki Grzegorz, na czele potężnej partji, współubiegając się z Benedyktem, wypędził go z Rzymu w 1012 r.; schronił się on wtenczas w Saksonji u Henryka II, cesarza, którego wzywał pomocy. Henryk, zajęty wówczas wojną z Polską, udał się do Włoch dopiero we
