z krewnym swoim Jozafatem, kr. judz. (II P. 18, 1—3), i wspólnie z nim wystąpił przeciw Syryjczykom; lecz w bitwie poległ, a wojsko jego rozproszyło się (III R. 22, 35. 36. II Par. 18, 33. 34). Zdaje się jednak, że zwycięztwo to drogo kosztowało Benadada, i musiał cofnąć się, gdyż Biblja nie mówi o dalszych jego postępach z pod Ramoth-Galaad. Wspomina tylko, że podczas wojny Jozafata przeciw Ammonitom, Moabitom i Edomitom, tym ostatnim Syryjczykowie pomagali (II Par. 20, 1...). Następcą jego był Azael (ob.). Na pomnikach Salmanassara, kr. assyr. (899—870), czytany jest Binidri, król Damaszku, jako sprzymierzony z Achabem izrael. (Akhaba Siraelai). Tego Binidri pobił Salmanassar w 14ej swej wyprawie. Achab pomagał mu w 10,000 ludzi i 2,000 wozów wojennych. Jeżeli te nazwiska dobrze są odczytane i o tych osobach się rozumieją, to przyjaźń między Achabem a Benadadem umieścićby należało przed r. 890, a oblężenie Samarji po r. 899. — B. III również jak Azael, jego ojciec, prowadził wojnę z królem izr. Joasem (IV R. 13, 3. 24); lecz, jak to przepowiedział Amos (1, 3) i Elizeusz (IV R. l3, 14—19), trzykrotnie przez niego pobity, utracił wszystko, co Azael zdobył na Izraelu za Jordanem (ok. r. 836, IV R. 13, 25. Cf. 10, 32. 33). Potęga Syryjczyków wtedy do reszty złamaną została, tak, iż Jeroboam II zdobył ich stolicę Damaszek (ib. 14, 28). X. W. K.
Bencjusz Franciszek, jezuita pułtuski, wydał w Krak. 1611 roku: Wiersze cudowne z indyjskiego języka przełożone, t. j. Franciszka Bencjusza, Żal Matki Najświętszej o męce Chrystusowej przetłumaczony i inne wiersze duchowne. Tegoż jest tragedja łacińska Hiaeus czyli Jehu, do której treść wzięta z czwartej księgi Królów. W utworze tym znać ducha poetyckiego i znajomość serca ludzkiego.
Benedicamus Domino! Błogosławmy Panu! dziękujmy Panu! Jest to formuła liturgiczna, często powtarzana przy końcu w pacierzach kapłańskich, tudzież przy Mszy św. nieżałobnej, gdy się nie mówi, albo nie śpiewa na początku Gloria in excelsis. Odpowiada się na to: Deo gratias! Bogu dzięki! jako ostateczne podziękowanie Panu Bogu, że nam dozwolił swą chwalę opiewać. Zwyczaj mówienia albo śpiewania we mszy Benedicamus Domino, zamiast Ite missa est, ztąd oczywiście pochodzi, że w dni pokuty, w pierwotnym kościele, po Mszy jeszcze śpiewano psalmy, lub inne modły; ztąd nie rozpuszczano wiernych przed Ite m. e., lecz celem zachęcenia ich do dalszej modlitwy, śpiewano Bened. Dno. X. S. J.
Benedicite omnia opera Domini Domino... Jest to kantyk, albo pieśń, wyjęta z pieśni dłuższej trzech pacholąt, wrzuconych przez Nabuchodonozora w piec ognisty, a zapisanej u Daniela III, 52—97. W święta, niedziele i w czasie wielkanocnym na Laudes, zawsze się mówi ten kantyk; na końcu nie dodaje się Gloria Patri, z racji, że i tak już doxologja w imię trzech Osób Trójcy Przenajświętszej: Benedicamus Patrem, et Filium, cum S. Spiritu, przez Kościół dodana. Wiersz za nią ostatni jest 56 tegoż rozdziału, przełożony ze środka pieśni, z dodatkiem Domine. Amen tu się opuszcza ze specjalnej rubryki Brewjarza. Odmawia się jeszcze ten kantyk na dziękczynienie po Mszy świętej. Kapłan, uczyniwszy rewerencję ołtarzowi, nakrywa głowę biretem i wraca do zakrystji, mówiąc antyfonę Trium puerorum, stosownie do rytu, i kantyk Benedicite. Nie obowiązuje ta rubryka pod grzechem wedle teologów i liturgistów, wszyscy jednakże na to się godzą, że najwłaściwsza jest nauczyć się go
