wsze wielką plamą na życiu Bembusa. W Padwie zebrał on bogaty księgozbiór, gabinet medali, pomników starożytnych, dzieł sztuki i założył ogród botaniczny. Klemens VII pragnął go sprowadzić do Rzymu, lecz nadwerężone zdrowie i zamiłowanie spokojności kazały mu odmówić żądaniu Papieża. Paweł III, po długiém wahaniu, do jakiego dało powód dawniejsze wolne życie Bembusa, mianował go w 1535 r. kardynałem. Bembo przyjął święcenia kapłańskie, a wraz z niemi zupełnie odmienił sposób życia. Wkrótce otrzymał biskupstwo Gubbio, a niedługo potém Bergamo. Córkę swą wydał w Wenecji za Piotra Gradenigo, a wyjeżdżając z tego miasta, cały majątek swój przekazał Torquatowi Bembo, swojemu synowi. Um. 1547 r., wskutek uderzenia się w czasie przejażdzki konnej. Pochowany w kościele Santa Maria sopra Minerva, za wielkim ołtarzem, pomiędzy Leonem X i Klemensem VII. Dzieła jego, wydawane pierwej pojedyńczo w różnej epoce jego życia, wyszły razem w Wenecji w 1720 r. w 4 t. in f. Tom pierwszy zawiera Rerum venetarum historiae libri XII (od r. 1487—1513), napisane na prośbę rzeczypospolitej Weneckiej, jako ciąg dalszy dzieła napisanego przez Novagero. Tom II: La prose nelle quali si ragiona della volgar lingua, divise in tre libri, są to reguły djalektu toskańskiego, podane w rozmowach między Jul. Medyceuszem, Fryd. Fregose, Herk. Strozzi i Kar. Bembo, bratem autora. Tom III: Gli Asolani, czyli rozmowy w Asolo odbywane, o miłości, pomiędzy sześcioma osobami obojej płci, i le Rime, zbiór sonetów i śpiewek, czystością języka i pięknością formy i pomysłów dorównywających Petrarce; oraz Lettere volgari, ciekawa korrespondencja. Tom IV zawiera: 1) Epistol. Leonis X. P. M. nomine scriptorum libri XVI; 2) Epistolarum famil. libri VI; 3) De Guido Ubaldo Feretrio deque Elis. Gonzaga Urbini Ducibus; 4) De Virgilii culice et Terrentii fabulis, rozmowa; 5) De Aetna; 6) De Imitatione, epistola; 7) Carmina. Łacińskie te wiersze, wyświęcony na kapłana, usiłował zniszczyć, ze względu na częste zbyt światowe ustępy. A. B.
Benadad, hebr. Ben-hadad, syn Adada; u 70: οἱὸς Ἂδερ, syn Adera, wymawiano bowiem: Adad, lub Adar, jak widać z imienia Adadecer, które się pisze Hadadecer, lub Hadarecer [1]. Benhadad był królem Syrji damasceńskiej, synem Tabremona, wnukiem Hezjona, sprzymierzeńcem Baazy, kr. izrael. (III Reg. 15, 17. 19). Aza (ob.), napadniętym będąc przez Baazę, kr. izr. (ok. r. 930), za pieniądze kościelne przeciągnął Benadada na swoją stronę i uwolnił się od nieprzyjaciela. Benadad wtedy zdobył północną część królestwa Izr., miasta: Ahion, Dan, Abelmaim, i całe pokolenie Neftali (II Par. 16, 1—5. III R. 15, 18—20). — B. II, syn i następca poprzedniego, pijak (III R. 18, 12. 16); prowadząc wojnę z Achabem, kr. Izr., obległ m. Samarję (901 r.); lecz pobity, ledwo sam z życiem uciekł (III R. 20, 1—21). W roku następnym najechał drugi raz królestwo izr. i podstąpił pod Afek (ob.). Pobity jednak i tym razem; za odstąpienie miast przez ojca (ob. wyżej) zdobytych, kupił sobie pokój (III R 20, 22—34). W 3 lata potém B. znów wpadł do ziemi Gad i obległ Ramoth-Galaad (ib. 22, 1—3). Achab zawarł przymierze
- ↑ Hadadecer (u 70 Ἀδρααζάρ; Vulg. Adarezer) był królem syryjskiej krainy Soba, współczesnym Dawidowi, przez tegoż trzykrotnie pobity. Ob. II Reg 8, 3... 10, 16. 19. III Reg. 11, 23... I Par. 18, 3... 19, 16...
