Eligjusza, Audoena i innych, starała się wykorzenić świętokupstwo i inne nadużycia. W wykonywaniu wielu dobrych uczynków używała pomocy opata Genezjusza, później biskupa lyońskiego. Przyczyniła się hojnemi dary do budowy bazyliki świętych Apostołów Piotra i Pawła w Rzymie i szczodrze ubogich tego miasta wspierała. Roku 665, gdy Klotarjusz sam już mógł rządzić, usunąwszy się całkiem od spraw państwa, Batylda schroniła się do klasztoru w Chelles, niedaleko Paryża, hojnie przez nią uposażonego, gdzie wiele anglosaksonek, znakomitych dziewic, służyło Panu Bogu i tam świątobliwie życie zakończyła 30 Stycznia 670 (podług Butlera 680 r.). Pomiędzy wielu innemi klasztorami, wybudowała ona sławny klasztor korbijski (Corbeia antiqua) w Pikardji i Jumieges w Normandji. Ob. Mabillon, Acta SS. saec. II, vita S. Bathild, ad ann. 680; Bolland. i Surius, 30 Stycznia; Damberger, Synchron. Geschichte, t. II p. 73. — Razem ze św. Batyldą wspominają zawsze św. Radegundę; siedmioletnią dziewczynkę trzymała królowa do chrztu i zawsze ją przy sobie miała. Na modły Radegundy, Bóg zesłał jej śmierć tego samego dnia co i królowej; razem też były pochowane. Przenoszono później niejednokrotnie ich święte ciała. Roku 833 relikwje św. Batyldy przeniesiono do paryzkiego Kościoła Notre-Dame.
Baudouin Piotr Gabrjel, missjonarz, urodzony we Francji, w Arverne, 1689 r. Służył najprzód wojskowo, później został missjonarzem lazarystą. Przeznaczony do Polski, mieszkał w Warszawie u Świętego Krzyża, a wyuczywszy się po polsku, zajmował się posługą parafjalną. Wracając wieczorem od chorego, spostrzegł psa unoszącego główkę podrzuconego dziecięcia. W sercu zacnego kapłana powstała myśl założenia przytułku dla takich dzieci. Z zebranych jałmużną pieniędzy, kupił r. 1732 kamienicę naprzeciwko Św. Krzyża; gdy jednak dom ten okazał się za mały (mieścił już 200 niemowląt), zakupił 1756 r. obszerny plac i na nim zbudował szpital Dzieciątka Jezus. Wystawienie tego szpitala kosztowało przeszło 30,000 dukatów. Summę tę zebrał ks. Baudouin kwestą. R. 1761 ukończona była budowa, osadzone siostry miłosierdzia i sam ks. B. tutaj posługiwał do śmierci. † 10 Lutego 1768, ciało jego złożone w dolnym kościele Św. Krzyża. Ks. Baudouin nie mając nic swojego, zrobił wiele, bo robił ożywiony gorącą miłością Boga i bliźniego. Jako charakterystyczny rys jego duszy, przechowuje się opowiadanie o policzku, otrzymanym przezeń od zniecierpliwionego panicza, którego w czasie szulerki prosił o jałmużnę dla sierot. Opowiadanie to sprawdza po tysiączny raz ten pewnik, że ten tylko wielkich dokonywa rzeczy, kto dla Boga zaprze się siebie. N.
Baumgarten Zygmunt Jakób, znakomity teolog luterański, ur. w Volmirstädt, w okolicy Magdeburga, 14 Marca 1706 r. Uczył w Halli teologji, gdzie, jako professor jej, całe życie przepędził. Umarł 4 Lipca 1757 r. Miał on rozległe wiadomości z teologji, historji i literatury. Pracował usilnie nad tém, aby zdobycze filozoficzne Wolfa zastosować do teologji protestanckiej, co naturalnie pociągnęło za sobą większy wzgląd na formę, aniżeli grunt rzeczy. W owym czasie, w teologji protestanckiej przeważny wpływ wywierała szkoła mystyków, nieprzyjazna wszelkiej teorji i spekulacji, pragnąca widzieć w teologji wyłącznie dzieło serca i uczucia; zabijała ona wszelkie poważne studja naukowe i panowanie myśli, a na to miejsce stawiała czysty pietyzm. Baumgarten, pojmując niebezpieczeństwo tego kierunku, pragnął, przy pomocy filozofji wolfo-
