Baradeusz Edesseński (al-Baradai, t. j. okryty łachmanami, po grecku Zanzalus), kapłan z klasztoru Fazytla, w pobliżu Nizyby, monofizyta. Uporczywie stroniąc od Kościoła, monofizyci zwolna utworzyli oddzielny kościół w Egipcie, Armenji i Syrji, ale wewnętrzne pomiędzy nimi niezgody i gorliwość Justyniana cesarza, położyły tamę ich dalszej propagandzie. Przedewszystkiém brak im było kapłanów w Syrji i Mezopotamji. Kilku tedy ich biskupów, uwięzionych w jednym zamku, wybrało na biskupa Edessy z prawami metropolity nad wszystkimi monofizytami, Jakóba, zakonnika gorliwego i nawykłego do wszelkich umartwień. Nowy ten biskup, w łachmanach przybrany, jako żebrak, szybko przebiegał, wpośród licznych niebezpieczeństw, całą Syrję i okolice, godząc rozdwojonych monofizytów i usiłując założyć jeden kościół wspólny dla całej sekty. W tym celu wyświęcił mnóstwo biskupów, kapłanów i djakonów. W celu utrzymania nadal jedności, dał naczelnika całej sekcie w osobie Sergjusza, którego ordynował na patrjarchę antjocheńskiego, po śmierci Sewera, zm. r. 539. Monofizyci syryjscy, na cześć człowieka, który przez lat 33 rozwinął taką działalność w ich sprawie, nazwali się jakobitami, która to nazwa przeszła następnie i do wszystkich innych wyznawców tej sekty. (Häusle). X. M-i.
Barak, syn Abinoama (Vulg. Abinoëm), szofet (sędzia) ludu izraelskiego, żyjący ok. r. 1300 przed Chr., przy pomocy prorokini Debory, pobił Sizarę, wodza chananejskiego króla z Asor (blizko jez. Genezareth), i tym sposobem uwolnił pokolenie Naftali i Zabulon od 20-letniej niewoli. Jud. 4, 6... 5, 1. X. W. K.
Baran, na pomnikach chrześcjańskich bywał umieszczany niekiedy zamiast baranka (ob.), jako symbol Słowa. Praktykę tę objaśnia św. Ambroży (Epist. 63): „Baran, mówi św. A., nosi swoją wełnę i myje ją w wodzie; tak i J. Chr. nosił nasze grzechy i zmył je we krwi swojej. Baran przewodniczy całej trzodzie i wełną swoją odziewa pasterza; tak i J. Chr. przewodniczy nam do zbawienia, a jako Bóg przyodziewa nas przez swoje stworzenia i swoją opatrznością. Baran walczy z wilkiem i pokonywa go; J. Chr. pokonywa szatana. Baran ofiarowany jest na miejsce Izaaka; J. Chr. został za nas ofiarą. Jak baran spokojny jest przy strzyży (Is. 53, 7) tak J. Chr. nie otworzył ust przeciwko tym co mu śmierć zadawali.“ Jako symbol siły, a zatem jako zachętę do walki z nieprzyjacielem zbawienia, umieszczano obraz barana na niektórych naczyniach służących do Chrztu, na cmentarzach, w których chrześcjanie chronili się przed prześladowaniem i na pierścieniach. Inni ojcowie uważali barana, zaplątanego w krzaku, jako obraz Jezusa ukoronowanego cierniem (S. Prosp. De promiss. Dei. pars 1. c. 17), albo też Jezusa ukrzyżowanego (Aug. In. ps. 50). Podstawą tych wszystkich porównań jest baran ofiarny Abrahama. Cf. Martigny, Diet. d. antiq. chret. p. 84. N.
