Bachiarius v. Brachiarius, inaczej Maccaeus, irlandczyk, czy też z Anglji rodem, uczeń św. Patryka, wychowany w klasztorze banchoreńskim (Bangor), lecz nie wiadomo w którym. Dwie są bowiem miejscowości tego nazwiska (Bangor), nad morzem Irlandzkiém: 1. znaczne miasto na północ księstwa Walji, w hrabstwie Caernarvon, będące niegdyś stolicą biskupią, miało klasztor i szkołę przed r. 560 (Collegium Bannochorense), podobno jeszcze za Konstantyna W., w kwitnącym stanie. Cf. Wiltsch, Kirchl. Geogr. I 238. 2. Miasto w pólnocno-zachodn. Irlandji, nad zatoką Belfast, gdzie był założony klasztor przed r. 520. Bachiarius żył ok. r. 450. Z wielu pism jego przechował się list De recipiendis lapsis (w Orthodoxographa, Basil. 1569, s. 485, w Biblioth. PP. Lugdun. t. VI) i De fide libellus. Przedrukował je Migne, Patrol, lat. t. 20. X. W. K.
Bachides (Βαϰχιδης), wódz syryjski w walce z Machabeuszami, za króla Demetrjusza Sotera. Przybył najprzód do Palestyny, wraz z dworaczym, gotowym spełniać wszystkie żądania pogańskiego króla, arcykapłanem Alcymem (ob.), z propozycją pokoju. Gdy Machabejczycy nie chcieli słuchać o układach, z ujmą prawa religijnego, Bachides zabił pewną liczbę gorliwszych żydów i wrócił do Antjochji, pozostawiwszy Alcyma, z oddziałem syryjskich żołnierzy, jako załogę przeciw Machabeuszom. Gdy w kilka miesięcy potém ze zwiększoną siłą powrócił, w wyższej Galilei napotkał sześć razy mniejszy oddział Żydów, którym Judasz Machabeusz przywodził. Jakkolwiek Judasz walczył bohatersko i częściowe zwycięztwa odnosił, Bachides otrzymał górę i cały kraj zajął pod syryjskie panowanie. Wprawdzie Jonatas, brat Judasza, z oddziałami ochotników trzymał się jeszcze w górzystych, południowych stronach kraju i nie dawał syryjczykom pokoju, ale nie mógł przemódz Bachidesa, a nawet tylko niezwykłą śmiałością mógł się przed nim ocalić, np. gdy wraz, ze swym oddziałem, ścigany przez nieprzyjaciela, przez Jordan się przeprawił (I Mach. 9, 45). Jęczała Judea pod panowaniem pogańskiém, którego ciężar témbardziej czuć się dawał, że Żydzi odstępcy służyli za narzędzie Syryjczykom. Bachides wzmocnił swoje stanowisko, rozmieszczając garnizony po twierdzach, mianowicie w Jerozolimie (I Mach. 9, 50), tak, iż po blisko dwuletniém w kraju gospodarowaniu, mógł go opuścić (r. 159 przed narodz. Chr. Cf. I Mach. 9, 57). Gdy i niegodziwy Alcym umarł tymczasem, nastała pewna cisza w kraju, a syryjskie panowanie znoszono spokojnie. Skończyła się ta cisza, gdy około r. 157 przed Chr. pewna część Żydów, którym powstanie Machabeuszów zelotyzmem się wydało, przyzwała znowu Bachidesa. Przybył ze znaczném wojskiem, ale bohatera Jonatasa zastał przy takich siłach, że, po krótkiej walce, musiał się z nim układać (I Mach. 9, 57). Zwycięztw Judasza nad Bachidesem, wspomnianych w 2 Mach. 8, 30. nie można dokładniej określić. Według I Mach. 7, 8, był także Bachides rządcą Mezopotamji i miał w wysokim stopniu poważanie u króla Demetrjusza. (Haneberg). B.
Badeńskie kollokwium (1526). Gdy kanton Zurychski, pociągnięty przez swego proboszcza Hulderycha Zwingljusza, odłączył się ostatecznie od Kościoła, inne kantony, widząc w tém groźne dla siebie niebezpieczeństwo, starały się przeszkodzić postępom nowej nauki i, gdyby się dało, pozyskać na nowo dla Kościoła sam obałamucony kanton Zurychski. Zdawało im się, że dwa środki mogłyby do tego celu doprowadzić: 1) reformy w Kościele katolickim; 2) zbicie zwingljańskiej i obrona katolickiej
