wiosce Kurieth-el-Enab, o 3 mile od Jeroz., w połudn.-zachod. stronie. Tu przebywała Arka przymierza, od czasu zwrócenia jej przez Filistynów (za Samuela), aż do Dawida, który uroczyście przeniósł ją do Sionu (I Reg. 7, 1. Par. 13, 6. 8). 2. Góra (Jos. 15, 11) około Akkaronu (Ekron), rozciągająca się ku miastu Baala, od którego pochodzi jej nazwisko. 3. Miasto należące do pokol. Symeona (Jos. 19, 3) na południu Judy (ib. 15, 29), zwane także Bilha (I Par. 4, 29), lub Bala (Jos. 15, 29). X. W. K.
Baalath, miasto w pokol. Dan (Jos. 19, 44), według Józefa Flaw. (Antiquitt. VIII 6, 1), było ono w pobliżu Bethoronu i Gazeru. Salomon ufortyfikował je (III Reg. 9, 17). Niektórzy, pomieszawszy Baalath z Baalgadem, upatrywali sprzeczności w księdze Jozuego, między 19, 41—44. a 15, 10 i 11, 47. 12, 7. 13, 5. Baalath-beer, miasto na południowej granicy pokol. Symeona (Jos. 19, 8), zwane także Baal (I Par. 4, 33), zdaje się, że jedno z Ramath (v. Ramoth) — negeb. Cf. I Reg. 30, 27. X. W. K.
Baanici, heretycy, stronnicy Baanesa, który się mienił być uczniem Epafrodyta i rozsiewał błędy manichejskie. Cf. Baronius ad ana. 810.
Baaza, hebr. Baesza, 70: Βαασά, u Józ. Flaw. Βαασάνης, syn Ahjasza, z pokol. Issachar, hetman wojsk izrael.; zamordowawszy Nadaba, kr. izr., sam objął tron jego i wymordował do szczętu rodzinę Jeroboama (III Reg. 15, 27—29). Stolicą jego było m. Thersa, w pokol. Issachar (ib. w. 33). Zapewne dla odzyskania zdobytej przez Azę ziemi Efraim, prawie ustawiczną prowadził z tymże królem wojnę i obiegł Ramę. Lecz gdy Benadad (ob.) wkroczył do jego państwa i posunął się aż do jeziora Genezareth, Baaza od oblężenia odstąpił (II Par. 16, 1 — 5. Cf. 15, 8. 17, 2). Zdaje się, że nie długo potém umarł. Ponieważ bałwochwalstwa nie porzucił, zasłużył na wyrzuty proroka Jehu, syna Hananiego (III R. 16, 1 — 4). Panował lat 24 (III R. 15, 33), t. j. od 953 — 930 (porówn. Aza). Syn jego Ela panował tylko dwa lata, zabity podczas pijatyki przez Zambrego (ob. III R. 16, 7 — 10). Zambri całą familję Baazy wytępił (III R. 16, 7 —12). X. W. K.
Babilon, Babilonja (Babylonia). Przez Babilonję Grecy rozumieli niewielki kraj, leżący po obu brzegach rzeki Eufratu, którego granicę od wschodu stanowiła rz. Tygr, od południa odnoga Perska, od zachodu Arabja, a od północy Mezopotamja. Hebrajczycy nazywali ten kraj Sennaar. Nazywano także Babilonję Chaldeą (ob.), dla tego, że od bardzo dawnych czasów osiedli w niej Chaldejczycy. Dziś mieszkają tam Arabi, a kraina cała nazywa się Irak-el-Arab. Stolica Babilonji leżała po obu brzegach Eufratu i nazywała się Babilon (hebr. Babel, grec. Βαβυλών); którą to nazwę krajowcy wywodzili od mytycznego Bela (Abydenus, ap. Euseb. Praepar. Ev. 9, 41. Cf. Stephani Byzant. Lexic. v. Βαβυλων). Dawne miasto było tylko na zachód Eufratu, drugą półowę jego, na wschód tejże rzeki, wystawił później Nabuchodonozor (po r. 604 przed Chr.). O pierwszych tego miasta i kraju zawiązkach wiemy z Genezy, że osiedlili się tu potomkowie Noego, zaraz po potopie. Lecz wkrótce nastąpiło przeludnienie, które zmusiło ich do rozejścia się. Przed rozejściem, aby uwiecznić swoje imię, postanowili zbudować wieżę ogromną i miasto (Gen. 11, 1—4). Dumnego tego przedsięwzięcia nie dokończyli, z powodu pomieszania języków. Wspomniana wieża i miasto z tego powodu nazwane zostały Babel, t. j. pomieszanie. Uczeni badacze wschodnich sta-
