Angeli Mai aliorumq. imperfectos labores ex ipso codice edidit Aen. Fr. Const. T. (Lipsiae 1867 4-o) i wnet potém Appendix codicum celeberrim. Tym sposobem dokonane wydanie Kodeksu musiało być i jest rzeczywiście błędniejszém, aniżeli wydanie Maja i Vercellonego, którzy zresztą wcale nie udawali tego za wydanie samego Kodeksu. Wreszcie, otrzymawszy zakupione od Tischendorfa czcionki, o. Vercellone, z polecenia Piusa IX, przystąpił do upragnionego tak dawno wydania samego B. Do pomocy przybrał sobie uczonego bazyljanina Józefa Cozza. Aby zaś druk był jak najpodobniejszym do oryginału, sprowadzono z Paryża tusz koloru wypłowiałego, cynober i maszynę do odbijania w 2-ch kolorach razem; umyślnie na ten cel także kazano sporządzić nowy papier. Zecerowie, do tej czynnośc szczególniej wybrani, drukowali z samego oryginału, mając sobie wydzielanei pojedyńczo kartki, oprawione w ramki metalowe, między 2 szkłami. Do porównywania z edycją Maja i do wypisywania z niej warjantów, użyty został drugi bazyljanin, Antoni Rocchi. Tym sposobem drukując, już w Marcu była w stanie drukarnia Propagandy wysłać do Paryża, na wystawę powszechną, Ewangelję św. Mateusza; w końcu zaś tegoż r. Papież otrzymał 4 Ewangelje, a w następnym roku (1868), w Czerwcu, wyszedł cały Nowy Test., jako tom V mającego wyjść całego zbioru. Zostawał do wydania Stary Test. Vercellone, czując się chorym, przybrał jeszcze sobie do pomocy konfratra (barnabitę) Kajetana Sergio i nie długo (19 Stycznia 1869 r.) umarł, zostawiwszy wydrukowaną półowę tomu pierwszego. Cały tom pierwszy wyszedł około Sierpnia 1869 (Bibliorum sacror. cod. Vaticanus, auspice Pio IX... collatis studiis Caroli Vercellone et J. Cozza editus. Tomus I fol.) i obejmuje Pięcioksiąg Mojżeszowy z księgą Jozuego, dalsze zaś księgi: Sędziów, Ruth, Królewskie, Paralipom. i Ezdrasza, wyszły w tomie II (Romae 1870). Polemikę, jaką niesłusznie zaczął Tischendorf i całą historję tego wydania, ob. Archivio dell’ecclesiast. (Marzec— Kwieć. Florenc. 1868). Tischendorf, Appendix Novi Test. Vatic. Id est Apocalypsis ex cod. Vat. 2066, Lipsiae 1869. Civilta Cattolica z d. 7 Sierp. 1869 (Rzym). Attilii Giovannini, De sacror, biblior. cod. Vatic. nuperrima editione, Romae 1869. Tegoż, Della illustrazione dell edizione rom. del codice Vatic. fatta dal Prof. C. Tischendorf, Firenze eod. a. J. Cozza, Ad editionem Apocalyps. Lipsiae 1869 evulgatam, animadversiones. Romae 1871. X. W. K.
Baader Franciszek, jeden z głośniejszych myślicieli niemieckich, ur. r. 1765 w Monachjum. W 19 roku życia doktor medycyny. Nie zajmował się jednak praktyką lekarską, pracował wiele nad naukami przyrodniczemi, wiele podróżował, był czas jakiś urzędnikiem górnictwa bawarskiego, następnie professorem filozoficznej dogmatyki w Monachjum, a od 1838 r., kiedy reskrypt ministerjalny wyłączył świeckich od nauczania filozofji religji, wykładał tam psychologję i antropologję. Um. 1841 r. Baader w filozofji nowożytnej zajmuje zupełnie oddzielne miejsce. Przedstawiamy tu jego system, podziwiany swego czasu; wywarł on też wpływ nietylko na późniejszy teozoficzny kierunek filozofji Szelinga, ale i na niektórych teologów niemieckich. Przedstawienie jednak jego systematu ma pewne trudności, bo płodny ten pisarz myśli swe wypowiadał w brooszurach, w listach, w rozprawach oddzielnych. Nadto, styl jego oryginalny, żywy, idący za myślą bystro, z przedmiotu na przedmiot, nieraz bardzo daleki, przeskakującą, ustawiczne alluzje i gra wyrazów utru-
