Padwa i wszystkie miasta między rzekami Adygą i Ticino; Medjolan, rezydencja cesarska, została do szczętu spalona. Po zajęciu i zburzeniu Pawji, rozłożyło się wojsko „bicza Bożego“ przy ujściu Ticino do Po. Groźby Alaryka i Radagajsa miały się już spełnić. W tém przybyło do obozu Hunnów poselstwo złożone z kilku poważnych mężów, celem rozmówienia się z potężnym najezdzcą. Na czele poselstwa był, z Etrurji rodem, Papież Leon W., znany i czczony na wschodzie i zachodzie, jako zwycięzca sekt zawziętych, równie groźnych dla Kościoła, jak Attyla dla cesarstwa. I kiedy wszystko zdawało się już straconém, kiedy cesarz Walentynjan III za mury Rawenny się schronił, a ostatni wódz rzymski, Aecjusz, zwycięzca z pod Chalons, nie widział już możności ocalenia państwa, wtedy, dziwném Boga zrządzeniem, Najwyższy Pasterz chrześcjaństwa powstał na obronę zagrożonej stolicy świata i udał się do obozu wodza Hunnów. Leon W., w rozmowie z Attylą, błagał go, aby Rzym oszczędził, groził mu zemstą Apostołów, patronów metropolji świata chrześcjańskiego i tak wstrząsnął umysłem dzikiego barbarzyńcy, że ten postanowił cofnąć się z Italji. Nie tém przestraszył się Attyla, że Alaryk wkrótce po zdobyciu Rzymu zginął: Gejzerych nie uląkł się tego przykładu, a cóż dopiero Atylla, który uważał się za posłanego od Boga, na ukaranie rodu ludzkiego. Lecz podziałała na niego wyrzeczona przez Leona W. groźba nagłej śmierci, która dotknęła Ananjasza i Safirę na jedno słowo, wyrzeczone przez księcia Apostołów. Przyznał się on, że kiedy Papież do niego mówił, nadziemskie, groźne jakieś widziadło ukazało się mu obok Papieża. Attylla opuścił Włochy: żałował później tego, zbliżył się jeszcze do granic Italji, lecz znowu zaniechał dalszej wyprawy, dawnemi wspomnieniami i nowemi obawami dręczony; zwrócił się następnie ku Gallji, gdzie od Westgotów, pod dowództwem Torysmuda, doznał ciężkiej porażki. Po tej wyprawie, cofnął się Attyla nad brzegi Cissy, gdzie w swoim drewnianym pałacu, spełniwszy krwawe posłannictwo, wpośród przygotowań do ślubu z piękną Idlikoną (Laetus, inter gaudia, sine sensu doloris) życie zakończył. Inne podanie niosło, że Attyla umarł pod nożem germańskiej dziewczyny, która pomściła się w ten sposób za śmierć, poniesioną przez jej ojca od Hunnów. Papież Leon ocalił potém jeszcze raz stolicę cesarską przed Gejzerychem który chciał dokonać tego, od czego „bicz Boży“ odstąpił. Arjańscy Wandale zajęli i zniszczyli półowę Rzymu, lecz nie tknęli tej chrześcjańskiej jego części, w której się znajdowały kościoły, groby i inne świętości. (Höfler) J. N.
Aubertin Edmund (Albertinus), kaznodzieja kalwiński, ur. w Châlons nad Marną. Roku 1618 wstąpił do stanu duchownego. Był przełożonym kościoła w Chartres. Znaném powszechnie jest jego dzieło o Komunji św. w pierwiastkowym Kościele: przytacza on w niém wszystkie, jakie tylko mógł zebrać, świadectwa ojców i stara się wytłumaczyć je w duchu czysto kalwińskim. Całe życie poświęcił na uzupełnienie i poprawę tej swojej pracy. Dawid Blondel i J. Fr. Gronow wydali dzieło jego w przekładzie łacińskim, p. t. de Sacramento Eucharistiae (w Deventer, 1654). Aubertin um. 1652 r. Jeden z jego synów był predykantem w Amiens. Przedmowa Blondela zawiera kilka rysów o jego życiu. Cf. Bayle, Dict. hist. et critique.
Aubigné Teodor Agryppa d', kalwinista, pochodził z bardzo starożytnej rodziny francuzkiej. Ur. w zamku Saint-Maury, około Pons,
