jeden z najgorliwszych przeciwników nauki Lutra. W 1526 musiał opuścić Erfurt, z powodu swego przywiązania do Kościoła. W 1530 spotykamy go na sejmie augsburgskim. Wkrótce potém mógł wrócić do Erfurtu i umarł tam niezadługo 1532 r. Liczne jego pisma stały się rzadkością (jego bjografja znajduje się w Moschmann'a, Gelehrt. Erfurt. 5. p. 597. i Döllinger, Reformation 1, 558).
Arnoul albo Arnolf (święty), bp Metzu, protoplasta drugiej dynastji francuzkiej, Karolowingów, odznaczył się wieloma cnotami. W młodym wieku został merem na dworze Franków (major domus) i tam zasłynął naraz swoją zdolnością i pobożném życiem. Następnie wstąpił do zakonu, za zgodą swej żony Dody Saskiej, która również schroniła się do klasztoru; syn jego Anzegis ożenił się z Beggą, córką Pepina starszego, i z tego małżeństwa miał syna Pepina Grubego (Heristala), ojca Karola Martela, a pradziada Karola W. Roku 614, na powszechne żądanie duchowieństwa i ludu, Arnoul obrany został na biskupa w Metz. Będąc biskupem, nie przestał być członkiem rady królewskiej, za panowania Klotarjusza II i Dagoberta W., dopóki wreszcie Dagobert nie zwolnił go z tego urzędu, na jego prośby. Arnoul udał się na pustynię, gdzie, w towarzystwie świętego Romaryka, ostatnie chwile spędził na modlitwie i dobrych uczynkach. Um. 16 Sierp. 641 r. w klasztorze Remiremont, w departamencie Wogezów. Pochowany w Metz. Znajdują się dawne opisy żywota św. Arnoula u Bollandystów t. IV Lipca i u Mabillona, Acta Sanct. ord. S. Bened. t. II. Pamiątkę tego świętego Kościół obchodzi d. 18 Lipca. J.
Aroer. 1. Miasto leżące nad rzeką Arnon, poprzednio na południowej granicy kraju Amorytów (Joz. 12, 2), później należało do dzielnicy Rubena (Joz. 13, 9. 16. Sęd. 11, 26). Za czasów Jeremjasza należało do Moabitów (Jer. 48, 19). Ruiny tego miasta nazywają dziś jeszcze Araayr. — 2. Miasto zbudowane przez Gadytów (Liczb. 32, 34) i do nich należące; leżało naprzeciw ammonickiej Rabby (Joz. 13, 25), nad strumieniem (II Kr. 24, 5), będącym prawdopodnie ramieniem rzeki Jabbok. W pobliżu tego miasta Jefte pobił Ammonitów (Sęd. 11, 33). — 3. Miasto w dzielnicy Judy (I Kr. 30, 28).
Arsaces. Było to wspólne nazwisko królów partyjskich, od Arsacesa, który był założycielem państwa Partów, około 250 przed Chr. Tu wspominamy tylko o Arsacesie VI, inaczej zwanym Midrydatesem, który panował za czasów machabeuszowskiego Szymona i o którym jest mowa w I Machab. 14, 1—3. Ten władca rozszerzył granice państwa Partyjskiego, na wschód do Indu, a na zachód do Eufratu, zkąd nazywano go królem Persji i Medji. Król Syrji Demetrjusz II (Nikanor), ten sam, który r. 143 p. Chr. uznał niezawisłość państwa Judzkiego od rządów syryjskich (I Mach. 13, 34—42), namówiony przez Greków z drugiego brzegu Eufratu, powziął zamiar odzyskania prowincji, zdobytych przez Partów. Około 140 r. przed Chr. wyruszył Demetrjusz w granice nieprzyjacielskie i zajął niektóre kraje. Arsaces, dowiedziawszy się o tém, wyprawił przeciwko niemu wojsko; król syryjski, pod pozorem układów, w zasadzkę wprowadzony, dostał się do niewoli, wojsko zaś jego pobite i wytępione. Demetrjusza, ku tém większemu poniżeniu, oprowadzano i pokazywano w prowincjach, które do niego odpadły; później obchodzono się z nim łagodniej, a nawet Arsaces oddał mu własną córkę Roda-
