rządzi trzodą swoją; władza nasamprzód i w najszerszej rozciągłości udzielona Piotrowi (Jan. 21, 15—17), jako Głowie Apostołów i najwyższemmu Pasterzowi Kościoła, ale udzielona także i drugim Apostołom i ich następcom, których Duch św. postanowił biskupami, aby rządzili Kościół Boży (Dz. Ap. 20, 28), których przeto sam Piotr Apostoł upomina, mówiąc: Paście, która w was jest, trzodę Bożą (1 Piotr 5, 2). Jest to 3) władza rozdawania darów Bożych, szczegolnie sakramentów, których sprawowanie i szafarstwo samym Apostołom Pan zlecił: Tak człowiek niech o nas rozumie, mówi, w imieniu wszystkich Apostołów, Paweł św., jako o sługach Chrystusowych i szafarzach tajemnic Bożych (I Kor. 4, 1). Jest to nakoniec 4) władza sądownicza i prawodawcza, określona w tych słowach Zbawiciela: Cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związano i w niebie, a cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązano i w niebie (Mat. 18, 18). Jakoż, na mocy tej władzy, w pierwszych zaraz początkach Kościoła, Apostołowie, w Jerozolimie zebrani, stanowią dla wiernych prawo powstrzymywania się od pokarmów, ofiarowanych bałwanom (Dz. Ap. 15, 28), i Paweł św. koryntczyka, winnego kazirodztwa, karze wyłączeniem z Kościoła (I Kor. 5, 3). Urząd apostolski, jako z woli i ustanowienia Chrystusa Pana, potrzebny do założenia, rozszerzenia i zachowania Kościoła aż do skończenia świata, nie mógł się skończyć ze śmiercią Apostołów. Czém byli Apostołowie dla pierwszego zgromadzenia wiernych, tém byli po wszystkie czasy, tém są i dzisiaj, tém będą aż do końca w Kościele, w osobie następców swoich, ustanowioném od Chrystusa i nieprzerwaném następstwem za nimi idących: byli, są i będą żyjącym organem tradycji chrześcjańskiej, żyjącymi świadkami nauki Chrystusowej. I z tego powodu Apostoł św. Paweł na inném miejscu powiedział, że fundamentu innego nikt położyć nie może, oprócz tego, który położon jest, który jest Jezus Chrystus (I Kor. 3, 11), mając na myśli wiarę w Jezusa Chrystusa, która jest początkiem i korzeniem i fundamentem usprawiedliwienia (Sess. VI de Justit. cap. 8), a zatém i zbawienia, jak uczy św. sobor trydencki; w liście jednak do Efezów oznajmia wiernym, iż są zbudowani na fundamencie Apostołów (Efez. 2, 20), ponieważ do wiary w Chrystusa nikt przyjść nie może, jedno przez przyjęcie świadectwa Apostołów. Będziecie mi świadkami (Dz. Ap. 1, 8), rzekł do nich Zbawiciel i sami osobie oznajmują, iż wzięli od Pana to, co wiernym podali (I Kor. 11, 23), a co najmocniej i najjaśniej wyraził św. Jan Apostoł, w tych wstępnych słowach pierwszego listu swego: Co było od początku, cośmy słyszeli, cośmy widzieli oczyma naszemi, cośmy oglądali i ręce nasze dotykały o Słowie żywota (i żywot oznajmiony jest, i widzieliśmy, i świadczymy, i opowiadamy wam żywot wieczny, który był u Ojca i zjawił się nam): cośmy widzieli i słyszeli, wam opowiadamy, abyście i wy towarzystwo mieli z nami, a towarzystwo nasze było z Ojcem i Synem Jego Jezusem Chrystusem. Tak więc, do tego towarzystwa z Ojcem i z Synem, t. j. do prawdziwego Kościoła przyjść nie można, bez przyjęcia tego opowiadania i świadectwa Apostołów, tak jak bez tegoż opowiadania i świadectwa nie byłoby wcale Kościoła. I ztąd się okazuje, dla czego Apostolskość jest jednym z koniecznych znaków Kościoła Chrystusowego, i jako ten tylko Kościół może być prawdziwy, który jest Apostolski. X. H. K.
Apostołowie (w starożytnej sztuce chrześcjańskiej). Z wyjątkiem św. Piotra, który od najdawniejszych czasów przedstawiany był z kluczami, dopiero około IV w. poczęto dawać każdemu Apostołowi wyróżniające go oznaki.
